oudjaar

Afgelopen week vol goede voornemens, maar toch geen rustig moment voor de computer. Niet dat er niets gebeurt. Het heeft alleen geen kans om te zakken en het op afstand nog eens te herkauwen. 

Deze weken heerlijk vakantie. Niets op tijd en geen gejaag. Wel beetje kwakkelende kinderen en veel binnen zitten. Gelukkig lijkt het de goede kant op te gaan.

Gisteren heen en weer naar verre zus en zwager in het noorden. Zo'n 700 km op 1 dag om een prachtig, nieuw neefje te bewonderen. De oudste drie wilden heel graag mee. Heb geprobeerd te ontmoedigen, maar dat ging er niet in. 

Dus vroeg in de auto en 's avonds pas terug. Ook naar de stad geweest. Groningen is een prachtige stad. Zeker voor ons. Wij wonen in zo'n afgelegen dorpje dat het een hele ervaring is om in een drukke stad rond te kijken. 

De autorit ging goed. Veel gesprekken waren er. Nieuwe dingen weer gehoord. En ook gemerkt dat ze duidelijk ouder worden. Rachid vond dat we het vaker moesten doen, zo'n hele dag weg met zijn vieren. 

De thuisblijvers gingen naar de MacDonald. Pleegvader heeft genoten met de twee jongsten. Zo heeft iedereen een leuke dag gehad!

En nu is 2014 ongeveer voorbij. Het was een enerverend jaar. Niet dat ik dat helemaal doorheb. De laatste maanden zijn opvallend kalm en rustig geweest. 

Toch zijn er dit jaar drie nieuwe kinderen gekomen en hebben we er ook van drie afscheid genomen. 
De eerste was een jongen van 4. Drie maanden woonde hij hier. Toen ging hij weer bij zijn moeder wonen. 
De tweede was Pablo. Hij is voor 'altijd' gekomen. Hij woont hier acht maanden en we gaan vol goede moed met hem het nieuwe jaar in. Hij is in heel snelle tijd onderdeel geworden van dit gezin. Bijzonder voor iemand die zo vaak verhuisd is in korte tijd! 
De derde was een 16-jarige. Ze kwam een week in de vakantie. Het was crisis in het vorige pleeggezin en ook bij ons was ze niet in te voegen. 
Gelukkig konden we haar met zijn allen uitzwaaien na een dramatische week. We konden haar meegeven dat het niet aan haar lag, maar dat we ook niets voor haar konden betekenen. Inmiddels woont ze in een zelfstandig woontraject. Een zwaar beschadigd meisje is het. 
En naast de twee korte plaatsingen namen we ook afscheid van een 19-jarige. Drie jaar woonde ze bij ons. Nu woont ze zelfstandig en ze doet het super! 

Dus een hoop beweging dit jaar. We zien uit naar het nieuwe jaar. Toch weer vol plannen en ideeën en vooral hopend op zegen voor onze vijf kinderen!

Of zoals een bekende Engelse tekst:

I said to the man who stood at the Gate of the Year,

"Give me a light that I may tread safely into the unknown."

And he replied, "Go out into the darkness, and put your hand into the hand of God.

That shall be to you better than light, and safer than a known way."
May that Almighty Hand guide and uphold us all.

huisapotheek

Ik kom uit het onderwijs en heb helemaal niets met medische zaken. Sterker nog, ik kan bij het horen van een bloederig verhaal mezelf nauwelijks op de been houden. Mijn zussen komen bijna allemaal uit de zorg. Zij kunnen zonder blikken of blozen van steunkous tot open wond vertellen. Ik haak ergens af. Gelukkig komen er meer uit het onderwijs.

Thuis zijn er geregeld bloederige toestanden. Man raakt dan in paniek door met weidse armgebaren allerlei nog slechtere vooruitzichten te roepen en ik sta zwetend en tollend ook een beetje te handelen.
Dat is best een probleem, die medische ongeletterdheid...

Zo mogen ze hier geen hoge koorts krijgen en heel klein zijn. Ik krijg er geen zetpil in. Dat doet pleegvader. Die is daar weer heel goed in.
Na jarenlange ervaring kan ik redelijk mee bloedprikken. Daar draai ik mijn hand niet voor om.

Al hadden we daar vorig jaar ook een drama mee. Ik ging heel zomers en erg wit gekleed bloedprikken met Sam. De verpleegkundige had ervaring met bloedprikken, maar ik met Sam. Dus ik waarschuwde dat hij ontzettend sterk is en zich misschien los zou trekken. Ik stel de houdgreep voor. De dame lachte me wat kleinerend toe. 'We prikken elke dag kindjes, mevrouw.'

Oke. Dan gaan we maar. Band om zijn arm. Naald erin. Bloed loopt en hup Sam zwiept zich los. Het bloed zat overal. Op Sam, op mijn overwegend witte kleren, op de verpleegkundige (met ervaring), op de grond...

Helemaal geen drama verder. Was het niet dat ik nog twee kinderen bij me had. We zouden na afloop nog naar de stad. Die stad werd even uitgesteld, geen punt. Maar toen Yan twee weken later moest prikken, had ik wel een probleem. Hij zag het bloed nog spuiten...

Verder is de huisapotheek erg klein. Paracetamol dat hebben we wel, maar de juiste dosering.. Dat geeft wat knip en knakwerk. En de bijsluiter, want ik heb geen idee hoeveel wie mag.
Thermometer is ook hard nodig. Als ik de dokter raadpleeg, meestal is dat de HAP, dan komt steevast de vraag hoe hoog de koorts is. En elke keer stamel ik met schaamrood op mijn kaken iets. Het klopt nooit. Ja, wel dat ze warm zijn, dat ze wel koorts hebben hoor. Maar hoeveel? Geen flauw idee. Die rotte thermometers hier doen het maar een week of zo. Daarna slaan ze op hol of juist niet. Dan meet ik bij een oververhit kind 35,9 en dat klopt zeker niet.

Nu heb ik de oplossing gevonden. Niets gestamel. Ik weet voortaan de temperatuur! We hebben onlangs een degelijke oorthermometer aangeschaft. Natuurlijk is hij al op hol en komen er onwaarschijnlijke temperaturen te voorschijn. Maar dat geeft helemaal niets. Ik meet eerst mezelf. Dat was de laatste keer 33 graden en ik voelde me kiplekker. Dus toen het zieke kind. Die gaf ruim 3 graden hoger aan. Dus kon ik de HAP heel professioneel melden dat de koorts over de 40 graden aan het gaan was.

En het is nog nooit gebeurd dat ze me controleerden bij de arts.

kerstavond

Vanavond is het kerstavond. Als de twee jongsten slapen, zoek ik op internet naar een live kerstdienst. De kachel brandt. Er hoeft niets meer gedaan te worden. Er is rust in huis. Tijd voor bezinning.

Maar de kerstdienst wordt niets. Ik moet koehandel doen. Nu meteen. En dat doen we. Tot er weer twee naar bed gaan. Daarna nog geen kerstdiensten, want we hebben (eindelijk) een wi of hoe zoiets ook heet. Dus nu staan man en oudste wat vreemde bewegingen te maken voor het scherm en wanen zich eerst op de golfbaan en vervolgens in een bokswedstrijd. Het is geen gezicht. Maar erg leuk begrijp ik. 

Rachid mist zijn vader. Hij kent hem niet, zag hem nooit. Ik zie achter m'n rug allerlei rare bewegingen. Maar ik zie ook veel contact, via het scherm dan wel. Ze boksen. Het is geweldig. Rachid geniet heel erg van zulke dingen. Het is vaak zoeken wat kan verbinden. Vol trots vertelt hij dat hij pleegvader knock-out slaat. Dit is weer een kans om met hem contact te maken.

Rachid had deze week het bezoek van zijn moeder. Ze gingen naar een nicht met jonge kinderen. Moeder sloofde zich uit om de kinderen van nicht te vermaken, te verwennen en te fotograferen. Rachid schoot er een beetje bij in. En dat vond hij pijnlijk. Het gaf maandagavond een goed gesprek onder het eten. Een gesprek over uithuisgeplaatst zijn en over moeders die wel willen, maar altijd tekort schieten. Die gouden bergen beloven en bij de eerste heuvel al volledig van koers veranderen. 

Het was een goed gesprek. Behalve Sam waren ze allemaal betrokken. Je zag de hersens kraken. En de herkenning. Ja, dat doet die van mij ook. En ja ook die van mij. Er komen voorbeelden. Vast goed voor het verwerken. En voor Pablo. Hij snapte het al best goed en zijn rouwproces moet eigenlijk nog komen. 

Verder waren deze week Yan, Naomi en Sam ziek of nog ziek of weer ziek. Veel gehoest en koorts en overgeven. Vooral Yan heeft het echt te pakken. Hij hangt wat op de bank. Staat om 3 uur bij m'n bed en wil zo graag van alles doen, maar de lust ontbreekt.

Gelukkig sprak hij vanmiddag zijn moeder even. Ze belde onverwacht heel kort. Hij zei niet veel. Later stuurde ik een berichtje dat Yan ziek is. Om uit te leggen waarom hij zo kortaf deed aan de telefoon.  Gelijk was er contact via facebook. Heel mooi contact, ze was bezorgd en informeerde uitgebreid naar hem. Zei dat ze hem miste en van hem hield. Erg mooi was dat! Even zijn moeder dichtbij. 

Ook deed ik kerstboodschappen. Gelukkig maandag al. Samen met Naomi en Yan. Ze waren niet helemaal lekker, maar goed in staat om te helpen de kar vol te krijgen. Natuurlijk gaat het niet om veel te veel eten.  Maar ik voel me niet bezwaard om deze dagen wat extra te investeren in gezelligheid en lekker eten en drinken. De kinderen missen al zoveel. Ook deze kerst is er voor hun geen familie. We doen het dus met elkaar en dat gaat zeker lukken.

Die kerstdienst laat ik voor vanavond maar even. Morgen is het kerstfeest. Geen bezoeken, geen verplichtingen. We gaan naar de kerk en we zitten in onze eigen besloten wereld.  Vrede op aarde. Vrede in de harten van de kinderen.

fantaseren

Tijdens de cursus voor pleegouders leerden we dat pleegkinderen fantaseren. Soms omdat ze de grip op de realiteit helemaal kwijt zijn. Soms omdat ze roze wolken bedenken om vroeger behapbaar te maken. Soms omdat ze zo helemaal niets uit zichzelf zijn dat ze allerlei sterke verhalen nodig hebben om nog iets te lijken.

Fantasie mag als je vier jaar bent of zes kan ook nog wel. Maar als een tienjarige bloedserieus een fantastisch verhaal ophangt, dan klopt er iets niet.

Bij ons was Rachid de fantast. De fantasie varieerde van acht zakken vuurwerk tot een oom in Japan die verongelukte in zijn Ferrari. Van een vader bij de brandweer in Londen tot een schietpartij op straat waarin hij een rol speelde.
Wij grijnsden zuurzoet als er weer een verhaal boven water kwam. Maar de buitenwacht ging er anders mee om. Ze waren geneigd het te geloven. Tot het te gek werd, dan werd Rachid afgeschoten. Wat een vreemd figuur met zijn verhalen!

Pas bracht ik een vriendje thuis. Achterin de auto zat hij met Yan. Ze praten druk. Ze zitten bij elkaar in de klas. Weten erg veel van elkaar. Maar ook van oorlog, leger, wapens. Ik hoor het aan en het meeste volg ik niet. Tot het vriendje een bepaalde, wat lage, stem krijgt. Ik herken iets. 
En jawel hoor... 'Mijn oom, je weet wel die in het leger zit, die neergeschoten is, die ....' Ik voel een lachkriebel opkomen. Deze jongen is ook zo'n fantast! Zijn verleden liegt er niet om. Heel begrijpelijk dat hij wat met de realiteit schippert.

Ik hoor Yan hummen. O ja, o, humt hij. Ik merk dat hij het ook niet gelooft. Maar het is zijn allerbeste vriend, dus hij houdt zich in.

Wat later hoor ik 'en mijn neefje, van vijf, die heeft een verlamde arm'. Ik meng me deelnemend in het gesprek en krijg subiet een ongelofelijk verhaal over een neefje van vijf met nitraatbommen en strijkers en dichte ramen en als resultaat een verlamde arm. En weer die lage stem en wat trage woordkeus.

Eigenlijk heel triest dat je jezelf zo omhoog moet liegen, maar ik moet er wel om lachen. Vooral om het herkenbare van de manier waarop.

Op de terugweg zit Yan naast me. Ik vis eens of hij nu alles gelooft wat vriend vertelt. Hij kijkt me verrast aan. He, geloof jij het niet dan? Nee dat doe ik zeker niet. Nou, hij ook niet. Hij had alleen niet gedacht dat ik het door had. Grappig gesprek zo.

En Yan is loyaal hoor! Hij benut de hele terugweg met lofprijzingen op vriend. Wat wel waar is en wat zeker waar is enzovoort. Ik stel hem gerust. Ik vind vriend een superaardige jongen en hij mag altijd komen spelen. Alleen geloof ik niet altijd alles, maar dat maakt verder niet uit.

pffftttt....

Na twee weken van de ene in de andere afspraak rollen, van zieke kinderen, van kerstvieringen en van een verjaardag hebben we nu vakantie! 

Opeens had ik last van de nieuwe jeugdwet of transitie. Omdat de gemeenten vanaf 1 januari gaan betalen, moesten slapende dossiers opgeschoond. Ik ben verbaasd hoeveel hulpverleners  'onze' kinderen nog in hun map hadden zitten! Dus de ene evaluatie na de andere. Twee kinderen bleken (al heel lang) niets nodig te hebben, een kon naar de huisarts voor medicatie en een bleef bij de ggz. Dat ruimt lekker op. Wel apart dat ik zelf geen zicht op had dat het nog ergens lag te wachten. Mij kostte dit vier keer een uurtje praten binnen twee weken en dat hakt er wel in eigenlijk. Vooral omdat het 20 km verderop is.

Vakantie was hard nodig voor iedereen. Zo tegen het eind van het kalenderjaar belden de scholen over tussenstanden en problemen. Problemen die er thuis niet zijn en die ik dus ook niet hoef op te lossen. maar die me wel bezig houden. Want wat frustrerend dat Pablo het thuis zo goed doet en zo ontspannen en gezellig is, maar dat hij op school aan de lopende band straf heeft en gecorrigeerd moet worden. De juf zit er behoorlijk mee en ik zit er dan toch ook weer mee. Gelukkig duurt de kerstvakantie twee weken. Kan hij even alles vergeten. 

Ook lastig is het feit dat we vijf kinderen hebben op vijf verschillende scholen. Dat vraagt wat logistieke organisatie. Ook erg lastig dat die scholen verwachten dat je maar een kind hebt en dus elk moment kan komen kerstvieren of high teaen of halen of brengen. 

Maar het is gelukt. Vrijdagmiddag waren we allemaal thuis. Konden ze gelijk meevieren dat Sam vier jaar is geworden. Een magische leeftijd. 's Morgens stond hij voor de spiegel en bekeek zichzelf. Hij keek me vertwijfeld aan. 'Vind jij dat ik nu echt groter ben geworden?' vroeg hij verontrust. Nee, dat vond ik ook niet. Maar ik wist wel heel veel dingen te noemen die hij nu kan en die het bewijs zijn dat hij toch serieus groot aan het worden is. 
Sam wist ons te verleiden om twee keer luidkeels alle verjaardagsversjes te zingen, inclusief een heleboel hoera's. Prachtig om te zien hoe je geniet als je vier jaar wordt! 

Gisteren was de eerste rustige dag. Officieel dan. Het was me hier een herrie en gedoe! Om vijf uur hoopte ik dat het heel snel bedtijd zou worden. Het stormachtige weer werkte ook al niet mee. Ze konden niet naar buiten en alles duurde tien minuten en het volume stond de hele dag op veel te hoog. Tot het half acht werd. Toen zaten ze eensgezind met de klei. Vier kleine potjes klei van Sams verjaardag. Ieder een potje en Rachid met een boek op de bank. Wat een rust en vrede. De gesprekken gingen kabbelen in plaats van het donderend geraas van de dag. Wat een genot zo tegen bedtijd. De bedtijd werd verschoven. Dit mocht ik niet verstoren. Hopelijk is dit het begin van de vakantie. 

Ik moet denken aan een lied op een pas aangeschafte cd Het laatste woord - Theo van Teijlingen. Daar moest ik nog even naar luisteren toen iedereen sliep.

Nu wordt het stil
de dag voorbij
alles lijkt gezegd te zijn
het licht verdwijnt

nu wordt het stil 
de avond voorbij
ik hoor alleen je adem nu
kom en zegen mij

en tot de komst van het licht
herkennend aangezicht
tot de morgen komt, schuil ik stil
alleen de wind die suist
't is verder stil in huis
 je ogen vertellen zoveel
vol liefde zo mild

nu is het stil
vol van eeuwigheid
er zijn geen woorden meer
 er is geen tijd

nu is het stil 
de nacht nabij
heel mij met een stille stem
kom en zegen mij.

ziek

De week voor de kerstvakantie is Yan altijd ziek. Er zijn al heel wat kerstavonden geweest van de scholen waar hij met een wit snuitje en zo gaar als boter tussen de andere kinderen stond. 
Op een of andere manier is zijn weerstand tegen het eind van het jaar op. 

Hij kwam in het voorjaar als tweejarige. Die eerste winter was hij aan de lopende band verkouden en ziek. Waterpokken, zesde of vijfde ziekte kwamen ook langs. En steeds koorts. 's Morgens niets aan de hand, 's avonds boven de 40 graden. 

Bij hem zag ik voor het eerst koortsstuipen. Nooit geweten dat dat zo eng was. De huisarts van de HAP kwam zelfs een keer 's nachts langs na weer een stuip. 
Hij was ook nog eens erg mager en veel te klein voor zijn leeftijd. Het consultatiebureau schreef onderzoek voor, onze huisarts voorspelde groei zodra de stress minderde. De huisarts kreeg gelijk. 

Yan woont negen jaar bij ons en elk jaar zie ik hem meer weerstand krijgen. Hij is zelden tot nooit ziek. Wel vaak verkouden, maar hij gaat gewoon naar school. Behalve die week voor de kerstvakantie...

Tussen de middag belde de school. Yan was erg beroerd, of ik hem wilde komen halen. Terwijl ik richting school rijd, bedenk ik dat het DE week is. Negen jaar op rij was hij deze week ziek. 

Thuis ligt hij op de bank, met zijn capuchon op en een dekentje. Hij is een makkelijke zieke, altijd geweest. Normaal is hij levendig en druk en wens ik af en toe een slot op zijn mond. Nu zegt hij niets en neemt bijna geen ruimte in. 

Ik kon het niet laten een foto te maken. Hij is elf jaar, maar wat is hij klein nu hij ziek is. Morgen lekker thuisblijven. Even een dag uitzieken en genieten van zijn gezelligheid. Een ziek kind is heel anders dan een gezond kind. Ook al wens ik ze liever druk en beweeglijk, zieke kinderen laten me een andere kant van zichzelf zien. 

Ook wel een aparte kant... Yan heeft ruim een uur geslapen in kleermakerszit met het dekentje helemaal over zich heen.

 

onderhandelen

Yan onderhandelt de hele dag. Als jij dat dan doe ik dit. Als jij damt met mij, ga ik op tijd naar bed. Als we geen koehandel doen, dan bekijk je het maar. Ik leer alleen die repetitie als ik een half uur later naar bed mag.

Als ik er een naar bed breng, loopt hij achter me aan. Je kunt me NU overhoren. Ik zeg dat ik er zo aankom. Ja, daag, dan bekijk je het maar. Met je stomme repetitie.

Beneden probeer ik te overhoren. Hij weigert. Gaat zelfs zover dat de hele repetitie verscheurd wordt. Ik verzamel de stukken en stel voor om de juf te vragen of ze in plaats van dit hoopje snippers een nieuwe repetitie te geven. Hij kijkt me woedend aan, met toch beetje glimogen. Zegt nog niets. Ik ga verder dat zo'n juf toch wel moet snappen dat een repetitie gewoon in stukken kan worden gescheurd. Kan iedereen overkomen, toch? Als de krant te laat is, verscheur ik hem meestal ook hoor. Net goed dat ik hem dan niet lees. Ik zie dat hij de humor begint in te zien en ook de rol van hemzelf.
Slot van het liedje is dat Yan de stukken bij elkaar raapt, ze gladstrijkt en we gaan overhoren. 

Best lastig dat onderhandelen. De uitgangspositie is ook vreemd. De normale zaken als op tijd naar bed gaan en je spullen opruimen of wachten op je beurt, zijn niet onderhandelbaar. 
Voor hem wel dus. Vooral als hem wat dwarszit, heb ik er werk aan. 

Het is mijn eigen schuld. Ik geef hem teveel ruimte af en toe. Moet ik mezelf weer toespreken. Soms is het ook zo lastig allemaal voor hem. Dan gun ik hem een succes. Wat ik dan weer moet rechtzetten bij het volgende punt. 

Nu zijn moeder niet komt in de kerstvakantie, zoekt hij weer compensatie. In het onderhandelen. En ik moet mezelf schrap zetten om de middenweg te blijven vinden. Ik help hem niet verder met wisselende grenzen en mezelf zeker niet. 

Gelukkig is er meer te compenseren. Dus om 2 uur ga ik toch even een pannetje soep koken. Precies zoals hij het graag heeft. En om 4 uur word ik beloond. Een tevreden Yan die wel twee kommen lust. Het blijft een uitdaging en het blijft energie kosten. Nuchter blijven helpt. Gelukkig is hij de enige die zo sterk de grens zoekt hierin. Al heeft hij een dubbelganger merk ik. 

Sam lag om 7 uur in bed. Na het zoveelste laatste kusje en slokje water zeg ik heel streng niets meer te willen horen. Even later hoor ik Ik hou van jou gevolgd door mijn naam. Ik roep sssttttt. Hij antwoordt Ik mag toch wel een paar woordjes zeggen toch? Het onderhandelen zit hem in het bloed geloof ik. En ik ben zo makkelijk te chanteren...

verwachting

In deze tijd van advent is het in huis ook veel verwachting. Vier van de vijf moeders hebben een bezoek toegezegd. Een heeft zelfs in juli al beloofd om met de kerst in de buurt te zijn. De kinderen geloven dat. Ze rekenen erop. 
Vreemde berekeningen zelfs, de een spaart graag voor veel te veel en heeft de geldspiegel al zien stijgen met het bezoek van moeder. Hij probeert me zelfs zo gek te krijgen om op voorhand voor te schieten. Want als ze komt, krijg ik veel geld. Dat klopt. Voorgaande keren was dat ook zo.

De kinderen leven al weken met de verwachting dat moeders komen. Tot deze week. De twijfel begint. Eigenlijk begint de onrust. Korte lontjes, onverwachte uitbarstingen en weer net zo onverwachte aanhankelijkheid. Al snel komt de aap uit de mouw. Zou ze komen? Heb jij al wat gehoord? Nee, dan had ik het wel gezegd.

De twijfel groeit en de loyaliteit wordt weer flink op de proef gesteld.
Ze sturen berichtjes. Via mail, via facebook. Ze krijgen vage antwoorden en uitgestelde beloftes.

Het zou een drukke kerstvakantie worden. Met veel bezoeken en afspraken. Het wordt een rustige vakantie verwacht ik.

Wat een energie kost het de kinderen. En niet voor het eerst. Weer blijken moeders niet te kunnen doen wat ze beloven. 
Rachid komt er het beste vanaf. Zijn moeder komt, maar niet naar ons huis. Hij moet haar tegemoet reizen en samen zullen ze een nog belangrijkere nicht bezoeken. 
Oke, dat vindt hij wel best. Maar net zei hij dat het toch raar is. Bezoek je je kind, ga je naar een of andere nicht. Maar goed, hij is al wat gewend en kan het goed plaatsen.

Yans moeder ging een maand naar haar geboorteland. Het was een prachtige vakantie. Hij zag de foto's op facebook. Het mocht wat kosten. En nu heeft ze geen geld om naar Nederland te komen en hem te bezoeken. Hij kan het niet plaatsen. Hoe belangrijk is hij nu? Zag zij er niet maanden naar uit, net zoals hij dat deed? 
Hij is woedend op mij. Het gaat niet om mij, ik loop alleen weer in de buurt natuurlijk en ik loop er in plaats van de enige, de echte. 

Naomi's moeder zou ook komen. Op een of andere manier komt ze er niet toe om ons huis te zien. Naomi woont bijna zeven jaar bij ons, maar nog nooit zag moeder het huis waar haar dochter het grootste deel van haar leven woont.
Meestal spreken we af in een stad in de buurt. Nu we een paar maanden terug haar bezocht hebben in het huis waar ze woont, verwacht Naomi een tegenbezoek. Maar moeder wil dat Naomi kerst komt vieren bij haar. En dat is iets wat voorlopig niet gaat gebeuren. Erg lastig. Ik snap dat ze het wil. Alleen werden de meeste reguliere bezoeken dit jaar niet nagekomen. Dat je moet investeren is moeilijk uit te leggen. Naomi is duidelijk. Eerst moet ze mijn huis zien hoor! Hopelijk komen we er uit. Al ben ik bang dat er weer stilte volgt van enkele maanden.

En Pablo's moeder zit in de zoveelste relatiecrisis. Die haakt ook even af. Er zal wel een bezoekje zijn, maar niet lang en niet vaak. 

Voor nu veel verwachting gemengd met teleurstelling en toch hopen tegen beter weten in. En dat geeft veel emoties. Bijna vergelijkbaar met de stormen deze dagen. Maar als het kerst zal zijn, zal alles gezakt zijn en hopen we dat er weer rust en vrede in de hoofden van de kinderen is.
En dan zijn wij weer aan de beurt. Om het verschil te maken. Om ze toch een goede kerst te geven met een gezin waar niemand een bloedband heeft met iemand, maar waar we wel bij elkaar horen als een echt gezin met kerst.

alcohol

Als kinderen jongeren worden, gaat de siroop vanzelf over in bier. Moet ik bij siroop vooral denken aan de tanden, bij alcohol gaat het om hogere zaken. 

We begonnen onze pleegcarrière met pubers. Dus de alcohol kwam snel om de hoek. Hoewel we zelf een duidelijke mening hebben over het thema 'alcohol en jongeren', bleek het een lastig punt. 

De eerste ervaring was jongen van 13. Hij woonde een jaar bij ons. Ondertussen was zijn vader gedetineerd en runde moeder met veel vallen en toch weer opstaan een deel van het gezin. De jongen mocht regelmatig een dag naar huis. Een van ons haalde hem rond acht uur weer op. 
Tot onze verbazing bleek hij bij het ophalen behoorlijk naar alcohol te ruiken! Hij had last van wagenziekte en het was best een eindje rijden. De eerste keer twijfelde ik. De tweede keer zei ik er wat van. Heb je bier gedronken? Nee, hij had wijn op. Bij het eten. Dat is gezellig. 
Oke, vind ik ook, maar niet voor kinderen van 13. De keer erop had hij ongeveer een pakje kauwgom in zijn mond. De alcohol rook ik niet, maar de kauwgom deed me wel sterk denken aan alcohol. 

Het was een lastig punt. In zijn gezin van herkomst was alcohol beslist geen taboe.. Moeder had weinig te vertellen over de kinderschare en ze wilde het zo graag leuk hebben als hij er was. 
Gelukkig was er de voogd. Hij heeft het besproken en verboden. Dat het toch bij vlagen twijfelachtig was, hoort er ook bij. Wij wisten ook geen echte oplossing. Het enige dreigement van onze kant was dat moeder zelf moest terugbrengen als hij het waagde om over te geven in de auto. Het voelde als een slap verhaal, maar dit werkte wel. Jongen wilde niet dat zijn moeder ook nog eens moest rijden na het bezoek. 

Andere pleegzoon kon goed drinken. Ik merkte wel dat hij wat losser was, maar had geen idee hoeveel hij had gedronken. Hij liep redelijk recht en was aanspreekbaar. Viavia hoorde ik behoorlijke hoeveelheden. Ik wist het niet goed. Zijn oudere broer was al beneveld na een flesje... Toch zat ook dit niet echt lekker. 
Elke vrijdag- en zaterdagavond keken we uit naar zijn terugkomst. We wonen in de polder en hij kwam de lange, rechte, donkere weg terugrijden. Altijd met licht gelukkig. Dus zagen we van verre het slingerende lichtje onze kant op komen. Soms slingerde het zo dat we verwachten dat het de sloot zou raken. Dit gebeurde nooit. 

Toen hij op zichzelf ging wonen, moest ik in het weekend vaak aan hem denken. Hoe hij het nu deed. Ging hij nu volledig los omdat hij ons niet meer onder ogen hoefde komen? Ik was bang van wel. Ik heb het hem gevraagd. En het antwoord was: "Nee, natuurlijk drink ik niet meer zoveel. Als ik nu de sloot in rijd, komt toch niemand me zoeken??" 
Dit is een doordenkertje voor mij. Wat is nu opvoeden? Hield ik met mijn controle zijn alcohol op peil??? 

Gelukkig taalt Rachid nog niet naar alcohol. Ook niet naar uitgaan of iets dergelijks. Even tijd om nieuwe ideeën op te doen rond 'alcohol en jongeren'.....

pesten

Mokro, dropl*l, homo, k*tmarokkaan, eikelbijter, je moeder is een varken, je bent net zo crimineel als je vader, enzovoort......

Oftewel: Rachid heeft een Marokkaanse vader, die hij niet kent. Die niemand kent en een Nederlandse moeder. Rachid is sociaal niet sterk en bepaald niet populair.

Rachid wordt gepest. Al jaren. Hoe meer hij hier thuishoort, hoe meer hij erover kwijt kan. Eigenlijk vindt hij het normaal dat niemand hem echt leuk vindt, dat hij aan de lopende band uitgekotst wordt. 

Sinds een jaar slikt hij medicijnen voor ADHD. De medicijnen zijn bijzonder goed aangeslagen. Hij is rustiger geworden. Hij is aanspreekbaar. De rust in zijn hoofd geeft meer letterlijke groei en zijn cijfers zijn omhoog gevlogen. 

Nu hij rustiger is, komen de vervelende opmerkingen wel hard aan. Hij blijkt gevoeliger dan we dachten. Oud zeer komt omhoog. Van de basisschool, groep 7 en 8, toen was er weinig levensvreugde voor hem. 

Het is lastig om hier mee om te gaan. Mijn bloed kookt. Bij tijden zou ik met plezier stenen gaan gooien. Het helpt natuurlijk niet. Maar wat helpt wel? 

We proberen hem weerbaar te maken. Hem te leren dat hij recht heeft op respect. Beetje strijdbaarder mag best! Yan haakt er op in: "Het lijkt wel of je het normaal vindt dat iedereen je uitscheldt!" Onvoorstelbaar voor Yan. Die mept al als je twee seconden te lang naar hem kijkt...

De laatste weken is het erger. Scheldwoorden, anonieme telefoontjes, bestellingen die wij niet plaatsten, kauwgom aan zijn jas, tas verstopt... Tot hij huilend thuiskomt. 
Dan ga ik toch maar bellen. Naar de ouders van de pesters, naar school. 

De ene ouder snapt het direct en belooft te praten, de andere ouder kan zich niet voorstellen dat haar kind zoiets zou doen, nee die Rachid... Ik vraag om voorbeelden, die heeft ze niet. Ik lees sms-berichten voor, die landen niet. 

Gelukkig zit hij op een goede school. Heeft hij een geweldige mentor. Een man van staal zogezegd met een hart van goud. Het pesten wordt weer aangepakt. Het lost zich op voor zover het binnen de mogelijkheden ligt. 

We gaan weer verder. Rachid komt er wel. Ik gun hem alleen wat meer rozen op zijn levensweg. Hij heeft al zoveel doornen gehad. 

Vanmiddag moest hij op controle bij de GGZ. Ze vroegen hoe het ging. Ik noemde naast alle goede dingen toch het pesten. De dokter en psychiater zaten naast elkaar. beiden mannen op leeftijd. Ik zag hoe het hen raakte. Ze waren verbijsterd. zo'n leuke jongen en dan gepest. Ze vroegen door. 

Ik zat op mijn knieën erachter. Pablo moest ook gekeurd en was een puzzel aan het maken. Ik hoorde hem praten. Hoorde weer hoeveel last hij er van had en heeft. Ik zag de mannen in gedachten hun mouwen opstropen. Heb je onze hulp nodig?? veerden ze strijdvaardig op. Nee hoor, zei Rachid, als het lastig is, vertel ik thuis toch. De mannen zakten terug in hun stoel en ik stak het enorme compliment mooi in mijn zak!

reactie

Als het om pleegzorg gaat, heb ik mijn emoties aardig onder controle. Vind ik. Als het om de kinderen gaat, ben ik aardig vasthoudend. Sommige dingen laten me niet los en ik blijf zoeken naar een antwoord. Soms helemaal belachelijk natuurlijk. Een van die dingen is de moeder van Sam. Ik heb teveel vragen om haar met rust te laten. Het is lastig als iemand geen adres of telefoon heeft en liefst zo onzichtbaar mogelijk blijft voor instanties.

Sam is bijna jarig. Dit wordt zijn vierde verjaardag bij ons. Toen hij twee werd, ging ik om cadeautjes voor hem. Ik moest op zaterdagmorgen grote pleegdochter bij haar zaterdagbaantje afzetten in een naburige stad. Dat kon ik goed combineren met cadeaus uitzoeken.

Nu wist ik dat de moeder van Sam in deze stad een zwervend bestaan leidt. Ik wist ook dat ze vaak rondhing bij de winkels. Was ik in de stad, dan keek ik net iets geïnteresseerder naar de medemens dan normaal.  

Na een uurtje productief winkelen zonder kinderen ging ik richting auto. Auto stond in de parkeergarage bij een overdekt winkelcentrum. Naast de betaalautomaten van de parkeergarage stonden en zaten wat mensen. Overduidelijk mensen die niet modaal waren. Opeens gaan mijn bellen rinkelen!! Ik besluit nog niet te betalen, maar een van de winkels rondom het pleintje in te gaan. 

En terwijl ik de kerstengeltjes van de Blokker bekijk, heb ik een prachtig uitzicht. Op nog geen vijf meter van me staan zo'n tien mensen. Allemaal mannen en één vrouw. Ik zie haar vanaf de zijkant. Er is geen twijfel mogelijk, dit is de moeder!! Iets in haar gezicht en structuur van haar huid maakt dat ik er Sam in zie. 

Ik verplaats mezelf richting kerstballen om nog beter te kunnen kijken. Gehurkt probeer ik ook wat op te vangen tussen de schappen door. Onvoorstelbaar dat ik haar zie, dat ik het lichaam zie waar Sam in groeide. Ik sta daar met mijn cadeautjes voor Sam, met andere zaken die zijn tweede verjaardag tot een waar feest moeten maken. 

En ik voel een ongelofelijke woede in me omhoog borrelen. Het wordt me bijna rood voor de ogen zo ontzettend kwaad ben ik. Staat ze daar te lummelen en te hangen en dom te doen. Háár zoon is bijna jarig. Zíj had die cadeautjes moeten kopen. Zij had moeten nadenken wat hij wilde, wat hem leuk zou staan, waar hij blij van wordt. 
Nu is hij afhankelijk van een wildvreemde mevrouw en meneer en zij laat dat gewoon gebeuren... 

Ik ga mijn parkeerkaart betalen. Ik ga naar huis. Naar Sam. Naar het kind waar ik met hart en ziel aan verknocht ben. Die verjaardag komt goed. Alles komt goed. Hij wordt werkelijk bedolven onder onze liefde. Toch blijft het me verbazen dat het zien van iemand alle voorgaande gedachten opzij kan zetten. Ik had niet verwacht dat ik zo vol woede zat richting haar. 

Nu is ze verdwenen. Vaak bedenk ik dat ik meer moeite had moeten doen om haar te spreken. Om haar te kennen. Misschien om Sam te herkennen in zijn moeder. Ik kan hem niets vertellen over haar. Toch leeft er iets van haar in hem voort. Het blijft lastig. Misschien komt er ooit een herkansing.

peuterstress

Vanmiddag moest Sam gekeurd worden in het ziekenhuis. Reden was de astma in september en de daarbij behorende opnames. Twee keer heeft hij in het ziekenhuis gelegen in twee weken tijd. De eerste keer was 1 nacht, de tweede keer 2 nachten. 

Ik heb naast hem geslapen, hem geen minuut alleen gelaten en het ging best goed. 
Achteraf merkten we dat de eerste opname de thuisblijvers van slag had gebracht en de tweede keer vooral Sam ondersteboven was. 

Om 1 uur gingen we samen op pad. Hij was net zo nuchter en ontspannen als altijd. In de auto hele verhalen. Hij wilde weten hoe je appelmoes maakt. Daarna vroeg hij of hij ook een keer de mama mocht wezen? Hij zag een hupselend paardje en nog meer fraais. Ook had hij een afschuwelijke rolfluit mee. Daar snerpte hij vrolijk mee.

Bij het ziekenhuis moet de fluit mee naar binnen. Hij belooft echt niet te fluiten. Hij huppelt de stoep op en af en vindt de draaideur leuk. De trap neemt hij zelf, niets geen hand. 

Sam wordt eerst gemeten en gewogen. Bijna alles moet uit. 
In de wachtkamer moeten we even wachten. De wachtkamer is prachtig. Mooi speelgoed, een echt huisje met kookspullen. 
Maar Sam moet naar de wc. Heeel nodig. Wij ernaar toe. Hij moet inderdaad erg nodig. Mooie wc, vindt Sam, waarom heeft hij geen deksel? Ik trek zelf door. 

Terug in de wachtkamer loopt hij een rondje en moet weer naar de wc. Hup, daar gaan we weer. En weer moet hij erg nodig. We gaan terug. En weer heen, want ook een derde en vierde wc-bezoek moeten in snel tempo worden gedaan. 
Ik ben verbaasd wat er allemaal uit dat lijfje komt! Dat kind weegt minstens 2 kilo lichter. 

We zijn aan de beurt. Hij zit stil naast me. Houd alles in de gaten met zijn bruine fluwelen ogen. Als de dokter naar zijn longen moet luisteren, lig ik half over tafel. Ik moet zijn hand blijven vasthouden en het is al wat krap met 4 volwassenen en een kind. 
Alles is goed. Over vier maanden pas terug. We gaan weer weg. Sam nog steeds heel braaf. In de auto komt hij weer tot zichzelf. Ik denk aan de 4 wc-bezoeken in recordtijd. Vond je het spannend? Ja, zucht hij, misschien moest ik wel slapen daar. 

Nu ken ik Sam vanaf dat hij twee dagen oud was. Ik denk dat ik hem door en door ken. Maar vanmiddag was dat toch echt niet zo. Het voelt een beetje als tekort schieten. Dat hij mij niet vertrouwde toen ik uitlegde wat we gingen doen. En dat hij zo bang is om er te blijven slapen dat zijn darmen volledig leeg gaan als hij de ziekenhuislucht te pakken krijgt. En dat ik zijn angst niet heb gezien of ingeschat.

geboortedag

In de Bijbel staat een tekst waarin gevraagd wordt of een moeder haar zuigeling kan vergeten. Of ze het kind wat ze droeg en baarde uit haar geheugen kan wissen. Deze omschrijving staat in een rijtje schijnbaar onmogelijke dingen. Het is niet mogelijk dat een vrouw haar kind vergeet. 

Bij moeilijke oudercontacten wensten we regelmatig dat ouders maar helemaal uit beeld verdwenen. Dat zou een hoop rust geven. 

Maar nu we bijna vier jaar een kind hebben zonder zichtbare ouders, is het toch niet waar. Juist met de moeder van Sam, die ik nooit sprak, die hij nooit zag, heb ik hele gesprekken in mijn hoofd. Want, hoe kan je je kind vergeten? Hoe kon je de eerste weken na de bevalling niet aan hem denken? Als je hele lijf nog aangeeft dat het net een kind droeg, hoe kun je dat negeren? Ik kom er niet uit. 

Deze maand wordt hij vier jaar. Een belangrijk feit. Vanavond complimenteerde ik hem omdat hij de hele dag een droge broek had. Hij zei trots: "Ik ben toch ook bijna vier!" Vier is een magische leeftijd. Onze baby wordt groot. Een echte schooljongen bijna. 

Een paar weken terug hoorde ik dat moeder weer was opgedoken. Ik dacht direct aan die verjaardag. Zou ze in december aan Sam denken? Of aan zijn broer die een maand eerder jarig is? Zou er iets in haar verlangen naar haar vlees en bloed? Geeft haar lichaam een seintje rond de geboortedag van haar zonen? Ze is er al weer even, maar ik heb niets gehoord. Ze heeft bureau jeugdzorg niet benaderd in ieder geval. 
  
Sam merkt niets. Vandaag moest hij een ik-doos vullen voor de peutergroep. Dingen die hij belangrijk vindt mochten mee. Dat was grappig. Hij nam een paar grote kerstkaarten mee. Daar is hij de hele week druk mee. Alle vier zet hij ze open en je ziet knipperende lichtjes en een oorverdovend Méééwwwwwie Kwismus  gecombineerd met Siengelbel. 
De handjes en voetjes moeten mee. Afdrukken in klei van zijn handjes en voetjes nog maar een week oud. Maar ook een foto van hijzelf met zijn 'echte' vriend (hij bedoelt broer) en zijn pleegbroers en zus. Ik vroeg of de foto van mama ook mee moest. Hij begreep niet direct wat ik bedoelde. Welja, kon ook wel. Het doet hem weinig die foto. Zijn mama dat ben ik en die andere, tsja, wat moet hij daar toch mee. 

Maar mij heeft ze wel aan het denken gezet. En aan het discussiëren en twijfelen. Ze zou er goed uitzien. Komt ze haar kinderen opeisen? Ze heeft geen enkel recht meer. Hij blijft bij ons wonen. dat weet mijn verstand. Maar mijn gevoel blijft twijfelen. Ze is wel de moeder, heeft wel de eerste rechten. Je laat zo'n prachtige kerel toch niet aan een wildvreemde vrouw over? Als ik in haar schoenen stond... Dat sta ik niet en ik moet stoppen met invullen en doordenken. 

Zichtbare moeders kunnen onrust brengen. Maar vooral geven ze duidelijkheid over hun onmogelijkheden en de toekomst. Zo'n onzichtbare moeder is veel bedreigender voor mijn gemoedsrust.