vrijdag 29 mei 2015

alle registers open

Sam heeft van de week last van astma. Hangerig, hoesten, koorts, verkouden, veel bankhangen en veel zere benen. 

Dat vraagt meer aandacht en energie. Hij is erg zielig. Ook slapend horen we de astma piepen en reutelen. Overdag niet fit, daardoor is zijn lontje bijzonder kort. 

Vanmorgen leek hij weer bij te komen. En rond het middaguur was hij op volle sterkte...
Nu ligt hij in bed en ik zit even bij te komen. Wat een energie en wat een power!! 

Sam wist me vandaag erg kwaad te krijgen, maar binnen een minuut had ik weer moeite om niet te lachen. 
Vanmiddag regende het en er waren er drie thuis. Dat betekende om de beurt een half uur op de computer. Dat ging keurig. Tot Sam het te kort vond. Hij barst los in gooi- en smijtwerk. En als een halve wilde rent hij rond en grijpt wat hij kan pakken. Dat is deze keer een grote bak playmobile. Alles klettert rond. Sam neemt de benen. Ik blijf maar zitten. Nu roepen helpt niet. 
Binnen een paar minuten is hij er weer. Een woedende, eigenwijze snuit met in zijn handen een grote houten knuppel. Komt van de kamer van Yan, geknutseld bij een vriendje. Vol vuur ramt Sam met die houten knuppel op de lege bak. Ik word erg boos, kijk hem aan en kijk snel weg. Probeer wat neutraal te bedaren. Eigenlijk moet ik verschrikkelijk lachen om dat hoofd, om die woedende ogen die zo duidelijk mijn grens zoeken. 

Ik vraag waar die knuppel vandaan komt. Uit de bijkeuken, verstopt in een gaatje... Dat is een leugen, want hij heeft ze boven van Yans slaapkamer gehaald. En daar mag hij niet komen. En dat weet hij... Maar de leugen is wel weer erg humoristisch. 

Maar goed, we gaan verder. Sam mag niet meer op de computer voor hij die bak heeft opgeruimd en dat doet hij niet. Geen haar op zijn eigenzinnige hoofd die dat overweegt. 

Onder het eten gaat het door. Het eten is vies. Sam vliegt om de haverklap weg om iets te pakken of halen. Uiteindelijk komt het bord leeg en gaan we nog even een uurtje verder. 

Op de bank springen, met je skateboard door de kamer knallen, het keyboard aanzetten, knetterhard natuurlijk, en dan zo grappig dansen dat ik weer omhoog moet kijken... Van bank naar bank springen. Je auto zo neerzetten dat je er onder kunt liggen. Iedereen die je passeert een zetje of duwtje geven. Tuffen op tafel, tegen de ander...

Maar ik hoor hem ook opeens meedelen dat hij in Polen is geboren. Nee, zeggen de anderen, niet waar! Hij komt het checken bij mij. Nee, niet in Polen, maar uit een Poolse vrouw. O ja, bedenkt hij,  en toen ik eruit kwam zag ik jou. Toch?  Ja hoor, zeg ik, nog steeds in mineur, wat dacht je toen? Wat een raar mens?? Neee, zegtie, ik dacht: wat een lieief meflouwtje!!! Hm, weer een lachkriebel. 

Dan is het bedtijd. Hiephoi, denk ik. Hij gaat niet gelijk mee, want hij moet eerst Tess knuffelen. De liefste hond ooit. O, en Tess is even bij de dierenaks hoor. Ik voel dat hij een gewonde poot heeft. O, de dierenaks zegt dat ie bij mij moet slapen, de hele tijd. Hier ga ik niet op in. Tess krijgt een bloemetjessjaal om haar nek en wij kunnen naar bed.

De bal moet ook mee, die moet onder zijn bed. Nee, dat doen we niet. Ik ben het gewoon zat. Direct weer een hele show: M'n lieve bal mag niet mee!! Hij probeert te huilen, dat lukt niet. Moet lachen om zichzelf. 
Na een heleboel 'santo's achteruit' op ons bed is hij zover. Ik zing en knuffel hem en wil weg. Heel lief zegt hij nog iets aan me te willen laten horen. Ik verwacht een nieuw liedje van school, maar nee, hij had iets anders voor me: een knetterende scheet... 

En dan is het genoeg. Welterusten en tot morgen.

Au, ik heb hoofdpijn. Hoor ik hem nu zeggen. Dat snap ik. Dat hoofdje moet wel barsten van alle prikkels. Maar het klinkt weer een beetje als nieuw spelletje. Ik reageer niet. Hij hoort me typen, want de deur staat half open. Hij weet dat ik er ben en hopelijk gaan binnen een paar minuten alle seinen even uit.

Wat de hypertoestand precies veroorzaakte, weet ik niet. Gelukkig is dit niet elke dag. Het kan de ventolin zijn die hij voor zijn astma krijgt. Alleen deze week kreeg hij het en hij reageert daar behoorlijk op. Of de storm? Of toch genetisch? Zijn moeder schijnt er ook wat van te kunnen...

woensdag 27 mei 2015

Goede aandacht

Dinsdag begonnen vier van de vijf scholen. Pablo is als enige nog twee dagen extra vrij. Dat vindt hij wel leuk, die extra aandacht. 

Als hij alleen thuis is, is hij lief en gezeglijk. Hij kan goed alleen spelen en vindt het ook heel leuk om samen Sam op school te brengen, naar de winkel te gaan, naar de post te fietsen of in de tuin te rommelen. De gesprekken zijn niet diepgaand. Er komen geen belangrijke thema's langs. Maar toch goed om zo samen bezig te zijn. Goede aandacht eigenlijk zo voor elkaar.

Met de aandacht van Pablo heb ik soms moeite. Hij is de enige van de vijf die regelmatig zijn moeder ziet. Zo gemiddeld eens in de drie weken ziet hij haar. Oppervlakkige bezoeken die niet te lang duren met veel andere mensen en veel onrust. 
Maar hoewel Pablo dus heel goed weet wie zijn moeder is, heeft hij de neiging om de laatste weken mij steeds 'mama' te noemen. 

Geen van de andere kinderen noemt mij zo. Wel buiten de deur. Dan ben ik hun moeder en wordt de biologische moeder nooit genoemd of bedoeld. 
Sam noemt me 'mama' als hij zijn zin niet lijkt te krijgen of ik te lang niet reageer. Pablo kweelt dus te pas en te onpas 'mama' of erger nog 'mammy'. 

Ik merk dat het me ergert. Het voelt zo tegennatuurlijk dat juist hij me zo noemt. Het voelt als omkopen of inzet voor eigenbelang. Ik kan er mijn vinger niet op leggen. Niet op zijn behoefte om mama te zeggen en niet op de mijne om er zo'n negatieve reactie op te voelen. 

De laatste dagen is hij veel thuis en houdt het me meer bezig. Wanneer zegt hij het nu? Waarom zegt hij het? Hij zegt het vooral als er anderen bij zijn. Hij zegt het terwijl hij me aanraakt. Hij gebruikt een speciaal toontje wat veel jonger klinkt dan hoort bij zijn 7 jaar. 

Omdat negeren niet helpt, heb ik het toch genoemd. Dat ik zijn mama niet ben, dat ik voor hem zorg alsof ik zijn mama ben, maar dat hij alleen zijn echte mama zo moet noemen. Weet niet of dit goed is. Hij is er nog maar een jaar. Het gaat wel erg hard zo. 
Ik heb niet het idee dat ik hem hiermee kwets, maar landen doet het ook niet. Hij blijft het zeggen en hij blijft er peuterstemmetjes en gedragingen bij laten zien. Negeren dus maar verder. 

En benoemen dat hij hier woont en mag blijven wonen en dat we het leuk vinden dat hij er is. Dit op advies van de pleegzorgbegeleider. Dat is weer het voordeel, dat je zulke dilemma's kan overleggen..

Goede aandacht blijft zoeken naar de juiste weg. Heb nog een weg gevonden. We hebben al jaren jongens in huis. En al die jongens spelen zonder uitzondering 'soldaatje'. En daar hoort een goede broek bij en die maak ik graag! 
Dat is ook aandacht. Het idee dat jij op school zit of in bed ligt en dat ik de hele tijd voor jou een broek in elkaar aan het zetten bent! Ik vind het leuk om te doen en krijg er enorm veel goede aandacht door. Ze vinden het super, willen er meer en anders en graaien in de lappenmand voor betere ideeen. Erg leuk dus. 

Vanavond ben ik bezig voor Pablo. Beetje compensatie voor dat mama-gedoe. Hij ging stralend naar bed. En ik ben even gelukkig bezig. Wel met onderbrekingen. Sam is snotverkouden en ik moet werkelijk elke vijf minuten zijn neus komen snuiten. Ook iets met aandacht, ook twijfelachtig of dit de manier is... 
Ach, het maakt eigenlijk niet uit. Zolang ze maar groeien en groot worden.

woensdag 20 mei 2015

De neus-kietel-salto

Pleegkinderen hebben een trauma opgelopen. Alleen al het feit dat je niet woont bij de mensen waar je bij hoort, dat je ergens uitgehaald bent en ergens anders moet zien aan te hechten, is traumatisch. 

Als pleegouder ben je geen therapeut. Soms zou je wensen dat je het wel was. Meestal is het maar beter dat je het niet bent. Je zou niet uitbehandeld raken. 

Je ziet als leek wel waar de hapers zitten. Als je elke dag het kind ziet en hoort, krijg je daar oog voor. Maar hoe ga je het aanpakken? Of pak je niets aan? Best wel diepzinnige zaken. 

Veel pleegkinderen vinden aanrakingen lastig. Of ze staan veel te dicht bij je of ze raken je aan op een manier die niet prettig voelt. Een ander maakt geen contact of gaat bijna zichtbaar op slot als je te dichtbij komt. 

Het is een lastig punt als je de natuurlijke manier van aanraken binnen een gezin niet aan kunt. Normale aanrakingen kunnen beladen worden of uit zijn verband gerukt. 

Zo maakte Yan als 2-jarige geen contact. Dat was moeilijk, want zijn magere, veel te kleine, 2-jarige lijfje schreeuwde gewoon om koestering en veiligheid. Om toch dichtbij hem te komen, moesten we creatief zijn. En dan is het soms zo makkelijk. Wilde ik goed contact, dan moesten we samen in de schommelmand. Al schommelend keek hij me aan, liet hij zich aanraken en neuriede hij zelfs mee als ik zong. 
We mochten hem niet in onze armen wiegen, maar wel in een badlaken. Pleegvader en ik ieder aan een kant. Voor het naar bed gaan even schommelen. Hij lag heerlijk in dat laken, ontspande en genoot. Kreeg er geen genoeg van. 

Uit de Sherborne therapie haalden we veel ideeën. De achterliggende gedachte van deze therapie is dat je het zelfvertrouwen vergroot door schijnbaar eenvoudige spelletjes. Het gaat om vertrouwen op elkaar en in ons geval, het beschadigde vertrouwen van een kind in een volwassene herstellen. 

Het zijn leuke spelletjes. De kinderen zijn altijd in voor zulke dingen. Omdat wij ook niet heel creatief zijn, ben ik altijd op zoek naar leuke ideeën. En van de week kreeg ik er weer een aangereikt. 
Daar wil ik even reclame voor maken....

Vandaag kocht ik het boek Nelsons acrobatenboek van Rika Taeymans & Laura van Bouchout. 

Afbeeldingsresultaat voor nelsons acrobatenboek 

Wat een kostelijk boek! Sam is helemaal in extase. Onder het eten moest hij echt steeds dat boek even pakken om nog een keer aan pleegvader te laten zien. En hem beloftes af te dwingen dat hij echt dit en dat en die bladzijde ging doen. 

Dus na het eten ging de tafel aan de kant en hebben we met zijn vijven geoefend. En nummer zes zat schijnbaar ongeïnteresseerd er met zijn neus bovenop... We deden Saltooooos en speelden paardje, we rolden sneeuwballen en stapelden ze op elkaar.


We kruiden appels en lieten de kruiwagen koppeltje duikelen. Sam werd een kadootje, met een strik en we voelden hoe zwaar het kado was en keken stiekem wat erin zat. En de alles-kits-salto natuurlijk. 
Morgen starten we met de neus-kietel-salto. We zijn nog lang niet op de helft. En we kunnen elke keer opnieuw beginnen. Dit is echt leuk!

En leerzaam. Want ik voel duidelijk verschil in kind. Sam geeft zich volledig over aan onze handen. Pablo niet. Hij twijfelt over de zekerheid van vangen en veilig voelen. Voor hem is dit heel spannend en heel leerzaam. 

De kinderen kijken er al naar uit. Naar de volgende sessie. En ik ook. Net las ik het voorwoord. Hoewel het oogt als een grappig kinderboek, zit er een serieuze boodschap achter. Het gaat om zelfvertrouwen en creativiteit, om plezier beleven samen met je kleuter (en alle leeftijden). Lichamelijk contact is voor jonge kinderen net zo belangrijk als de lucht die ze inademen, zegt de schrijver. En daar ben ik het helemaal mee eens. 
Een echte aanrader dus!!

maandag 18 mei 2015

thuis voelen

Vorige week onder het avondeten deelt Pablo opeens mee dat hij er deze dag een jaar is. En dat klopt! Precies een jaar geleden kwam hij bij ons wonen. Dat hij dat weet! De datum is vast weleens genoemd, maar hier worden alleen verjaardagen gevierd en geen aankomstdatums. 
Hij hecht wel aan kalender op de juiste dag en welke dag is het vandaag? Maar dat hij zo precies deze datum zou weten, vind ik bijzonder voor een 7-jarige. 

Nu het zo'n vermeldenswaardig feit is, moeten we het er wel even over hebben. De anderen weten nog wat onbenullige feitjes van die dag. Grappig wat blijft hangen. Pablo zit te glunderen en te grijnzen. Ik vraag hoe hij het vindt om hier een jaar te wonen? Ja, goed he, ik heb nog nooit ergens zolang gewoond! En dat klopt. 

Deze week was Pablo erg druk en ongeconcentreerd en licht ontvlambaar. Ik stak het op de naweeën van de vakantie. Het ritme heeft hij gemist en het ritme weer volgen geeft wat rommelingen. Ik ben ook flink uitgescholden deze week door hem. Dat was niet te stoppen en erg vervelend. 

Dus toen hij vertelde nog nooit zolang ergens gewoond te hebben, haakte ik er op in. Volgens mij heb je ook nog nooit zoveel scheldwoorden tegen een pleegmoeder gezegd? Informeerde ik. Hij grijnsde zo mogelijk nog breder. Nee, dat klopte, dat durfde hij echt nergens! 
Hum, beetje twijfelachtige eer valt me ten deel? Of is het gewoon een kwestie van je thuis voelen??

Vrijdagmiddag kwam de vriend van Pablo een hele dag spelen. Ook iemand die zich aardig thuisvoelt hier. Hij kwam van 10 tot 9 uur. En dat is toch een hele poos voor gewoon spelen. 

Dat hij zich hier thuis voelt, bleek wel. Ik zocht me 's middags suf naar m'n oude tuinklompen. De jongens waren op het dorp in het bos. Onder het avondeten vroeg ik of iemand die klompen had gezien? Ja, zei de vriend, had ik aan. Zitten wel lekker. 
Oké, dat er vage bloemen op staan, boeit hem niets. En dat hij zelf schoenen en klompen mee had genomen ook niet. Hij lijkt er wel een van hier.

En gisteravond stopte er een onbekend autootje voor de deur. Dat waren broer en zus die hier jaren terug woonden. De een was hier zeven jaar en de ander acht. Ze wonen veel verder weg. Contact is maar heel minimaal. Maar ze waren onverwacht in de buurt en kwamen even kijken. Vervolgens zitten ze hier de hele avond, tot erg laat en raken niet uitgepraat. Het was weer even thuiskomen of thuisvoelen. 
Heel erg leuk dat we ze weer eens zagen. Heel bijzonder om te zien hoe volwassen ze zijn geworden en hoe stevig ze in het leven staan!

dinsdag 12 mei 2015

even rust

Nu ik dit typ zit iedereen op school of stage. Het is erg stil in huis. Ook een beetje vakantie wel. Geen geroep of gezeur, geen aandacht nodig. 

Vrijdag kwamen we terug uit Oostenrijk. De auto werd opgehaald. Hij was gerepareerd, maar klonk verdacht. We zouden thuis wel halen en de eigen garage loste het verder op. Helaas was het geen thuis maar 50 kilometer verder. We stonden weer stil. Nu langs een drukke 6-baansweg. 
Niemand mocht uit de auto. Ik was niet te pruimen. Zei een erg lelijk woord over de auto, kreeg dat in de loop van de dag nog 456x terug te horen. 

De kinderen waren helemaal niet vervelend. Ze maakten flauwe grapjes, moesten erg lachen en lachten na twee uur nog steeds. Toen arriveerde de sleepauto en de politie. Ik kreeg een vaag gevoel rond papieren niet in orde. Maar dat was niet nodig. De politie vroeg of alles in orde was. En hoe nu verder?

De man van de sleepauto was een hoofd groter dan beide agentjes en ook de baas. Alles ging in zijn auto mee, deelde hij mee. Alles? twijfelde de agent. En kwam ook alles uit die auto. Ja, ze keken eens door de ramen. Het was serieus een zevenzitter. Dat klopte. 
Hup, zei de man van de sleepauto, iedereen er in. De politie hief vertwijfeld de handen omhoog en verdween. Tot de afrit reden ze met blauw zwaailicht voor ons. Waarom was me niet duidelijk. Misschien omdat we met 7 personen op drie stoelen moesten zitten? 

In ieder geval zijn we thuisgekomen. Veel later dan gedacht. In een andere auto. Een gloednieuwe deze keer. 

Ik verbaas me nog steeds over de kinderen. Hoe krijgen ze het voor elkaar om zo ontspannen te blijven? Om zo gezellig en vrolijk te zijn, terwijl alles in het honderd loopt? Was wel een les. Het komt zo het komt en veranderen kun je toch niet. Schikken kost minder energie dan moeilijk doen. 

De vakantie was verder heel leuk. Iedereen wil nog een keer. Allemaal vonden we het jammer dat we weer terug moesten. 

En nu even drie dagen rust in huis. Kinderen naar school. Was op orde. Donderdag weer vier dagen vrij. Mooie dagen zijn dit.

dinsdag 5 mei 2015

Berggeiten

Voor het eerst met deze kinderen naar Oostenrijk. Het is een hele belevenis. Het is heel hard werken voor pleegvader en ik.
Alles is leuk en we bereiken geen top. Maar die top, die is zo magisch voor de oudste twee...

We wandelen. Zaterdag om te wennen, een klein rondje. Heel klein rondje werd het niet. Achter elke bocht schuilt een geheim en dus moet je even kijken.

Sam en Pablo zijn nog best klein om echt grote tochten te maken. Toch is dat geen excuus. Sam rent nog net niet de berg op en Pablo is motorisch zo ingesteld dat hij zeker tien keer per uur valt. Doet geen zeer, niets aan de hand.

De dagen zitten overvol en nog jagen ze ons op.

Vandaag deden we rustig aan. Dus wandelden we drie kilometer naar het dorp om brood en melk. Speelden we in de speeltuin daar en liepen terug. Toch een stevige tippel vanwege het hoogteverschil en de temperatuur. Het was hier gewoon ruim dertig graden.
Vanmiddag in de beek gespeeld. Het water was ijzig koud, de voeten verdacht rood, maar leuk dat het was. Enorme stenen werden verschoven, dammen gebouwd en het uitzicht was prachtig.
Net thuis moesten Rachid en Yan weer aan de slag. Zij helpen de boerin met melken. Sokken in de broek. De vrouw praat een Duits dialect en de jongens Nederlands, maar dat gaat prima.
Sam knuffelt de jonge katjes ondertussen en er wordt melk geproefd. Echte vette alpenmelk.

De vrouw is goed op de hoogte van pleegzorg. In Oostenrijk gebeurt het veel, maar dan voor maar een jaar of zo. Het is een ontzettend lief mens en de kinderen genieten ervan.

Vanavond stelde ik nog een klein ommetje voor. Er was aanvankelijk weinig animo, maar uiteindelijk gingen we met zijn allen. Zo'n half uurtje om moet lukken toch?

Maar anderhalf uur later sta ik hijgend halverwege de wei en zie de koters bijna tijgerend de berg nemen... Er stond namelijk een hert, echt een joekel van een hert en er was zo'n steil bergpad richting hert en dus ging het gezelschap vol gas de berg op. Behalve de twee 40-plussers, die liepen met stijve spieren en het zweet op de rug in de achterhoede.
Ze werden beloond, het hert wachtte erg lang met wegrennen en bleef toen nog even loeren tussen de bomen.

Nu het hert weg was, bleken we bijna aan de voet van een gletsjer te staan. En voor we op adem waren, moesten we weer verder. Naar boven, tot de sneeuw.
Bij de rand van de sneeuw blijken er twee stevige berggeiten over het ijs te springen!!

Gelukkig wilden ze daar wel even heel stil zitten in de hoop er meer te zien.

Daarna terug. Heel flauw en raar, want je weet maar nooit wat je mist..
En nu zitten we samen uit te blazen. Wat een energie en wat een tempo, dat trekken we niet meer. Maar we blijven meedoen, want het is maar een week en volgende week rusten we wel verder uit.

Het is hier geweldig. Wat zijn er veel momenten dat de kinderen alle vijf zo ontzettend genieten. Daar genieten wij weer dubbel van. En van de bergen natuurlijk, want dat was ook te lang geleden.
Ja, deze vakantie smaakt echt naar meer!!

vrijdag 1 mei 2015

Onderweg

En daar gingen we. Precies om 6 uur vertrokken we. Helemaal volgens planning.
We gingen als een trein. Geen enkele file of vertraging.
De kinderen waren heel rustig en we zouden rond 3 uur al op het vakantieadres kunnen zijn.

Net voor Frankfurt zag Pablo een bord met 2014 langs de kant van de weg. Hij was helemaal onder de indruk. Dat we niet alleen in een ander land, maar ook in een andere tijd reden!!

Bij het vliegveld reden de vliegtuigen over een viaduct waaronder wij reden en was het druk met landen en stijgen.

En bij de eerste stop is Sam helemaal weg van de zelfreinigende wc-bril...

Maar bij de tweede stop doet de auto vreemd. En hoewel we misschien wel voor het eerst op pad zijn met een volledig gecontroleerde auto, haakt hij toch af. En dan staan we om 10 uur bij het tankstation met 4 uur achter de rug en nog 5 te gaan.
Gelukkig is er een goede service en garantie en is alles geregeld. Alleen kwamen we vijf uur later dan gepland en in een busje aan. Een vervangende 7-persoonsauto was er niet. Dus een 9-persoonsbeschrijving werd het.

Een enerverend dagje... Man ging met de oudste twee jongens in de taxi naar het vliegveld voor die bus. Ik ging met de andere drie met de sleepauto mee. Dat was leuk vond Sam. Tsjonge, verzuchtte hij, ik ben wel een gewend (verwend) ventje zeg!

De auto moest blijven staan, want het was 1 mei en dan werkt er echt niemand in Duitsland. Beetje
lastig dat Naomi dat uitgebreid ging overdenken naast de Duitse meneer in die truck. O, is dat
bevrijdingsdag? Huh, doen Duitsers dat niet? Die waren toch juist van de oorlog? Hebben ze hier geen bevrijdingsdag? De man veinsde geen woord Nederlands te kennen, maar ondertussen...

En toen man eindelijk met die bus arriveerde, zaten er nog twee te glimmen, want dat vliegveld!!! Dat was groot en mooi en druk, ze raakten niet uitgepraat.

We gingen verder. Twee voorin, ook al zo enorm geweldig. We toerden verder en voor het saai werd, begon daar de Alpen. Grote bergen, lange tunnels en bijzondere doorkijken. Ze zijn nog nooit zo ver geweest!
Het was een topdag, alles bij elkaar. Dat vliegveld en die sleepauto en die taxi en die bus en de bergen. zelf vond ik het eigenlijk een ontzettende baaldag, maar het is maar hoe je het bekijkt. En dat ze zich dan zo super gedragen, daar begrijp ik niets van!