zaterdag 26 september 2015

verwendag

Vandaag was het pleegzorgdag. Alle pleeggezinnen uit de regio waren uitgenodigd om met het hele gezin een dag te genieten. Voor de kinderen een apart programma en voor de volwassenen  interessante workshops en lezingen rond pleegzorg. 

Interessant thema over het houden van de balans. Pleegzorg kost energie, maar die energie moet je ook ergens vandaan zien te halen. Anders wordt het slopend. De workshop gaf nieuwe inzichten en goede titels om deze winter in de bibliotheek te lenen. En een mooie intro van een goochelaar die zoveel ballen in de lucht hield als er mensen rond je pleegkind zijn. Geeft wel wat inzicht ja. En ook duidelijkheid dat het soms net wat lastiger is om al die ballen ook in de hand te houden. 

Voor ons was het naast interessant echt een dagje uit. De kinderen werden van 10 tot 4 vermaakt en wij konden gezellig bijkletsen met andere pleegouders, kregen een heerlijke lunch die we voor het eerst deze week zelfs in de zon konden opeten. 

Door de jaren heen hebben we er een heel netwerk aan collega-pleegouders bijgekregen. De een kennen we van een broer of zus van ons pleegkind. De andere deed je een cursus mee. Weer een volgende zag je voorgaande jaren. Omdat we allemaal geloven in pleegzorg geeft het een gezellig weerzien met vooral veel leuke gesprekken en genieten. 

Maar het echte genieten gebeurde door de kinderen. Vanmorgen werden ze voor het kinderprogramma afgeleverd op leeftijd. Rachid kon zich oefenen in kickboksen tot klimmen tot weet ik wat voor sport. Yan, Naomi en Pablo mochten een tropische tuin bezoeken, maar ook allerlei activiteiten doen in het ambachtscentrum. Ze kwamen thuis met zelfgemaakte kaarsen, gekleide potten, een tatoeage van glitter die serieus een week gaat blijven zitten. Met een prachtig armbandje en een zelfgeschepte zak snoep. Met grote verhalen over samen spelen, over de andere kinderen en over de goochelaar die meer ballen in de lucht kon houden dan iemand ooit zag.  

En Sam werd vanmorgen snikkend achtergelaten in de crèche. Helaas begon het echte werk pas bij 5 jaar en dat is hij nog net niet. Hij wilde niet en ook geen jas uit en het kostte even moeite om ons weg te worstelen. 
Gelukkig vertelde hij bij het ophalen dat hij gelijk was gestopt met huilen toen wij weggingen. Hij had het ook leuk gehad. Had goed geholpen met de baby's, want hij zag dat de speen eruit lag en dat zag die juf weer niet. En zijn schoolvriendinnetje was er. Ze hadden geknutseld en nog van alles meer. En hij had zich voorbeeldig gedragen. Zo voorbeeldig en dus tegennatuurlijk voor onze Sam dat hij na afloop even flink de beest uithing...

Maar volgend jaar gaat hij ook naar de groten hoor. Natuurlijk dan is hij ouder dan vijf. Hij krijgt  van alles van de andere kinderen. Loopt met een waaiertje te wapperen en eet hun snoep op. 

Dan ligt hij in bed. En roept om zijn waaier. Ik breng hem, maar nee dit is die ene en hij wil die andere. Die zoek je morgen maar, zeg ik. Ik hoor voetjes. En zijn stem: "Hoor je dat ik uit bed ben?" Ja, zeg ik. Ik zou willen dat je in je bed blijft liggen. ''Ja," verzucht hij, "en ik zou willen dat ik een brilletje had en goed kon zoeken." Onverstoorbaar gaat hij zijn andere waaier zoeken. En net zo onverstoorbaar gaat hij weer in bed liggen als hij hem heeft. 

Ja, een volgend jaar past hij serieus niet meer in de crèche. Hij wordt te oud.

vrijdag 18 september 2015

handelsgeest

Ze hebben niet onze genen en dat geeft verrassende ontdekkingen. Zo ook met Yan. 

Nu hij twaalf jaar is en in groep 8 zit, wil hij bijverdienen. Een groot woord voor een paar euro extra om af en toe zelf een zak chips te gaan kopen met vriendjes. Omdat hij veel te jong is om echt te werken, hebben ze wat bedacht. Ze gaan langs mensen op het dorp en vragen of ze klusjes te doen hebben. 

De ene keer brengen ze glas weg, de volgende keer het plastic. Bij de een halen ze klimop van de muur, bij een ander trekken ze onkruid. En steeds voor een paar cent. Meestal staat de opbrengst in verhouding met wat ze gedaan hebben. 

Bij ons op het dorp woont er een eigenaardige mevrouw. Ze schijnt behoorlijk bemiddeld, woont in een groot huis, maar is door tegenslagen de weg kwijtgeraakt. Regelmatig wordt ze opgenomen en regelmatig komt de politie eraan te pas om lastige situaties op te lossen. 
De jongens zijn ook bij haar geweest voor klusjes. Die had ze. Ze moesten glas en plastic wegbrengen. Het was enorm veel en ze waren een paar keer op en neer gelopen met zakken en spullen. Uiteindelijk kregen ze 20 cent. Ja, zei de vrouw, dat is een heitje voor een karweitje. 

Yan vroeg 's avonds wat dat betekende, dat heitje. En vertelde dat hij het vals vond omdat ze veel werk hadden gehad. Ach ja, dat is het risico. Ik dacht dat hij het naast zich neerlegde. 

Een paar weken later werden de uien gerooid. Yan ging met een vriendje achter de rooier aan om uien te rapen. Ze hadden er erg veel. Sleepten met emmers en zakken en waren lekker bezig. Ik dacht voor mij, maar nee. Ze gingen uien verkopen. Tien uien voor 50 cent en je mocht ze zelf uitzoeken. 
De handel ging heel goed. 's Avonds zaten ze de buit te verdelen. 

En bij het naar bed gaan, had Yan nog even iets. Hij was ook bij die vrouw geweest, die van het heitje voor een karweitje. Ze kocht ook uien. Maar, grijnst Yan opeens, ik vroeg bij haar 2 euro voor 10 en dat deed ze!! Hij krijgt spontaan de slappe lach. Jaja, wie het laatst lacht...
Ik sta een beetje te twijfelen wat ik hierop moet zeggen. Hij ziet de twijfel. Ja, een heitje voor een karweitje he! Ik zeg maar niets. Als ik de trap afloop, hoor ik hem nog grinniken. 


woensdag 16 september 2015

ziek of ziek?

Het gaat niet goed met Yan. Hij is voor de weet ik veel hoeveelste keer verkouden. Ziet wit, eet slecht en is zeer kort van stof. Voor ik het weet, heb ik weer op zijn lange tenen getrapt en ontploft hij. En al probeer ik op kousenvoeten rond hem te sluipen, hij zoekt zelf wel een puntje om toch te exploderen.

Hij dreigt met allerlei voorwerpen. Of om ze naar m'n hoofd te gooien of om ze te slopen. Dus ik neem van alles in en gooi het op de hoogste kast. Maar helpen doet dat niet natuurlijk.

Dat ik vorige week vier avonden weg was, doet er ook geen goed aan. Hij mist de praatjes voor het slapen en ik ben hem even kwijt.

Afgelopen weekend ging hij uit zichzelf vroeger naar bed. Hij had hoofdpijn en wilde de ene keer een paracetamol en de andere keer niets, want het helpt toch niet. En dat maakt het zo lastig. Want ik weet gewoon niet of hij nu ziek aan het worden is of dat hij slecht in zijn vel steekt.

Hij haakt af en lijkt te overleven. Koude of warmte voelt hij dan niet. Het lijkt of hij diep in zichzelf gaat zitten en alleen maar verdedigt of aanvalt. Gistermorgen was het serieus koud. Maar hij gaat zonder jas in een dun shirtje naar school. Ik probeer de jas mee te geven. Nee, niet nodig niet koud. Dat hij snotverkouden is en ik de zakdoeken niet krijg aangesleept, maakt hem niet uit.

Erg lastig. Ik draai rondjes om hem heen maar alle deuren en ramen zijn gesloten.
Gelukkig zit hij op een speciale school en kan ik alles met de juf overleggen via het heen-en-weerschrift. Ze herkent het maar stelt me gerust. De hele klas snottert en is niet fit, zelfs een keelontsteking en twee van de tien zitten thuis.
Dat stelt me enigszins gerust. Yan voelt zich dus niet lekker. Gewoon zijn lijf wat even vervelend zit. En Yan geeft nooit toe aan zulke dingen, dus heeft hij het taai.

En als je niet fit bent, dan ben je ook niet vrolijk. En als Yan niet vrolijk is, dan komt er weer oude pijn los. Gisteravond heb ik bijgepraat. Veertig minuten nog al liefst. En ik moest me bijna losscheuren om toch beneden te raken.

Goed gesprek gehad. Ik dacht weer dat hij dacht enzovoort. Yan denkt niets of juist alles en altijd negatief voor zichzelf. We hebben het gehad over de talen van de liefde. Wel op niveau natuurlijk. Op zich vind ik die hele liefdestalentheorie niet echt iets voor mij, maar soms werken dingen beter.

Ik heb Yan verteld over de bezoeken van zijn moeder aan hem. Dat was jaren bij jeugdzorg, jaren bij ons thuis en nu jaren bij de familie. Ik heb hem verteld dat ik altijd zag dat zijn moeder hem liefde wilde geven, maar niet wist hoe. En dat hij niet wist hoe hij moest laten merken dat hij van haar hield. Ik zei wat ik zag en dat ik het heel lastig vond. Omdat Yan bij zijn moeder hoort en zij bij hem, maar dat ze niet meer durfden dichterbij te komen. En dat het nu anders is en veel beter en dat Yan nu een redelijke relatie heeft. En dat zijn oudere zus, die wel goed contact kon maken, nu een beetje jaloers is. Dat ze nu merkt dat ze net zo waardevol is als haar broertje(s) en niet de koningin. En dat ze dat toch op hem weer afreageert door niet te reageren of heel laat of erg stug en bot. En dat hij dat weer voelt en er weer last van heeft.

Hoe ik wist dat zijn moeder van hem hield? Ja, dat zag ik toch. En dat ze het hem verteld zonder woorden. Door elke keer heel lekker en heel speciaal voor hem te koken als hij komt. Dat ze het makkelijker vindt om tien uur in de keuken te staan en hem te zien smullen dan om tien minuten te praten met hem. En dat hij moet leren dat zijn moeder nooit zal praten en vragen en belangstellend zijn, maar dat ze wel heel haar leven van hem houdt. Dat ze hem dat ook laat zien door hem bijv. veertig loempia's mee te geven na een bezoek. Omdat ze weet dat hij de door haar gemaakte de lekkerste vindt.
Het is een kostbaar moment. Ik voel zijn aandacht en begrip. Waarom heb ik dit niet eerder gezegd? Ik dacht dat hij het wel begreep.

Blijft wel de vraag of hij nu ziek is of niet? Ik weet het niet. Elke morgen verplicht een kiwi en nectarine en van de week eens kijken voor vitaminetabletjes. En 's avonds praten. Misschien wel een goede combinatie tegen Yans ziekte.

dinsdag 15 september 2015

dip

Er is weinig energie om weer eens een verhaaltje neer te zetten. De kinderen zijn naar school. Ik heb dus veel tijd. Dat er veel achterstallig werk was, dat er de eerste twee weken een hele rij opgespaarde afspraken lagen, is ook geen reden. 

Reden zijn de vluchtelingen. Ik zie en hoor elke dag het nieuws. Omdat ik de laatste weken zijdelings betrokken was, merk ik dat ik het ook opzoek. Ik wil alles weten, maar hoe meer je ziet hoe minder je het begrijpt. 

Dat er mannen en vrouwen op de vlucht zijn zie ik. Daar kan ik wel iets bij voorstellen. Over de reden en hoe hard het nodig is en of er geen andere oplossingen zijn lees ik. Ik overdenk het en kom voor mezelf wel tot een bepaalde mening. 

Maar elke morgen als ik de computer opstart en langs de nieuwssites scrol, zit ik gewoon te janken. Elke morgen zijn er nieuwe foto's. En op die foto's staan altijd maar kinderen. Steeds andere kinderen en steeds andere leeftijden op steeds andere plaatsen in Europa. En al die moeders en die vaders daar raak ik niet over uitgedacht. 

Ik zie net een man lopen met twee peuters op zijn armen. Twee peuters!! Dat is loodzwaar en hij ziet eruit of hij er al even mee loopt en er mee zal lopen tot het veilig is. Het moet hun vader zijn, dat zie je aan de armpjes om zijn nek, aan het vertrouwen en de rust in de oogjes. Wat een geweldige vader hebben ze. Dat hij ze zo draagt en dat ze niet krijsend in paniek zijn, maar op hem vertrouwen.  

In dezelfde serie een moeder met vier jongetjes rond zich. Wat zeg je nu tegen je zonen? Hoe leg je ze uit dat je hier bent en wat je gaat doen? En waar haal je de energie vandaan om niet gewoon je hoofd neer te leggen en nooit meer op te staan?

Kinderen op het station onder vellen papier en op vellen papier. Kinderen in draagzakken. Kinderen midden in de nacht. Kinderen die vannacht om 12 uur toch die Hongaarse grens over mochten. Kinderen aan de hand van vaders en moeders. 

En dan af en toe een gesprek met een Dikke Ik. Ik stop daar veel te veel energie in. Ik zit me pisnijdig te maken. Dat helpt helemaal niet. Zaterdagavond weer iemand. Dat de media inzoomt op kinderen. Beetje zielige plaatjes maken, beetje emotioneel doen. Maar hallo zeg, ook al moet zo'n fotograaf een dag zoeken voor dat ene plaatje, het is er wel. Redelijk in de buurt zijn deze kinderen. Het mag toch niet voorkomen dat kinderen dit moeten ondergaan?
Dat ze gewoon naar de vluchtelingenkampen moeten. Dat ze daar horen. Ik vroeg of ze al filmpjes van die kampen had gezien? Hoe leuk het daar was? En hoe schoon? En hoeveel ruimte je dan krijgt? Nee, natuurlijk had ze dat niet gezien. Hoe verder weg hoe minder haar probleem. En dat ze blij was haar vakantie omgeboekt te hebben. Jaja, zeg ik, dan had je aan de slag gemoeten. Ze kijkt me verbaasd aan. Zij aan de slag? Nee zeg, ze is druk met werk en luxe. Trouwens gisteren nog naar de Primarkt geweest... 

Ik haak af. Dat is ook al zo'n stokpaardje van me, de kinderarbeid. En ze is wel moeder. Ik kom er niet over uitgedacht. 

Overigens probeer ik echt wel te doen wat ik denk dat ik kan doen. Gelukkig een AZC op redelijke afstand en een opvang en nieuwe gezinnen op het dorp uit Syrië. Genoeg te doen. Alleen die foto's die krijg ik niet uit mijn hoofd.

donderdag 3 september 2015

kriebels

Gisteren ging Naomi spelen. Samen met vier meiden hebben ze zich heerlijk vermaakt. Ze hebben zich uitgeleefd met verkleedkleren en hoeden en dekens en hutten. 

En 's avonds heeft pleegvader zich uitgeleefd op het haar van Naomi... Ik was er niet en de moeder van een van de meisjes belde. Haar dochter bleek luizen te hebben. Pleegvader heeft haren gewassen en er van alles in gesmeerd en gespoeld. Er staat ook een heel rijtje afro-spul. 

Er was lichte paniek. Want toen hij vlot de luizenkam tevoorschijn had gehaald en Naomi's zorgvuldig door mij gevlochten haar helemaal had losgemaakt, bleek een plastic luizenkam niet bestand tegen de enorme macht haar. Een gewone kam lukt al niet. Hij had van alles geprobeerd en er erg lang mee in de weer geweest.

Vanmorgen kwam ze uit bed met een enorme vierkante bult haar. Zo hard en stug dat ik het weer moest wassen en vanwege de tijd niet goed behandelen. Ze was op tijd en het zit weer zo'n beetje in model. 

Er is geen luis gevonden gelukkig. Ik geloof niet dat luizen houden van haar haar. Het zit te vol met smeerseltjes en veel te strak gevlochten. We houden het in de gaten. Dat vergeet ik zeker niet, want bij mij zijn de kriebels weer begonnen...