donderdag 29 januari 2015

overmacht

Vandaag zou de moeder van Naomi een bezoek komen brengen. Naomi verwachtte moeder, volgens afspraak, in de kerstvakantie. Toen was ze niet bereikbaar. Vorige week belde ze onverwacht op. Het ging goed met haar. Ze had schulden gehad, maar nu weer alles onder controle en wanneer doen we bezoek? 
Dat werd dus vanmiddag. 

Naomi durfde het bijna niet geloven dat ze echt ging komen. Veel onrust, veel brutaal gedoe en veel wisselende stemmingen. 
Gisteren had ze een feestje. Toen ze rond 8 uur thuiskwam, zei ik dat de treinen minder zouden rijden vandaag. Ja en? Dan moet je moeder misschien wel nog veel langer in de trein zitten dan normaal. Misschien gaat het mama niet lukken om op tijd te komen of zelfs om er te zijn. Ik zie tranen en een boos gezicht. Ik stel voor een mail aan mama te sturen en het haar te vragen. Liever duidelijkheid dan nog een dag spanning. 

Terwijl ik zit te typen, belt moeder zelf al. Over de dienstregeling van de treinen. Dat er minder treinen rijden en dat ze dus niet kan komen. Dat overziet ze niet. Ik begrijp het. Vrijdag belt ze me voor een nieuwe afspraak. Ik geef Naomi nog even. Ze vertelt eerst over het feestje. Daarna vertelt moeder dat ze niet kan komen en dat ze volgende week komt. Naomi zegt 'ja' en 'ja' en nog een heleboel keer 'ja'. De tranen biggelen en bij het doei hoor ik ze ook in haar stem. 
Goed mogelijk dat het moeder ontging. 

Daarna leg ik het nog maar eens uit. Dat dit niet is omdat mama het niet wil of het vergeet, maar dat het overmacht is. Ze snapt het wel, maar het valt zo tegen. 
Bij het naar bed brengen treuzel ik maar een beetje. Beetje kletsen, beetje aandacht. 
Ze vraagt of ze morgen die nieuwe rode trui aan mag. Van de week kwam ik hem tegen in de uitverkoop, erg mooi dieprood met een hart van glittertjes ook in het rood. Een hele zachte, warme trui. Natuurlijk mag dat. Hij is misschien iets te groot, maar dat maakt niet uit. 

Vanmorgen was ze nog wat stilletjes. Glom wel van trots bij een compliment over haar trui. Hij staat haar prachtig. En hij is lekker zacht en warm. Beetje compensatie voor weer een teleurstelling. Volgende maand wordt ze tien jaar. Als het gaat om omgaan met teleurstellingen zou je eerder denken aan het dubbele getal in jaren.

woensdag 28 januari 2015

rondrit

Deze maand is de maand van de contactavonden. Jaren terug was het makkelijk. Ik vulde een formulier in waarmee ik drie kinderen in een avond kon bespreken en nog een papier waarbij ik op de fiets even een klein half uurtje weg was om nummer vier te horen. 

Inmiddels zijn die kinderen volwassen en de kinderen die nu hier wonen, hebben andere scholen. Nu vul ik vier papieren in voor drie verschillende avonden en een middag en hoop ik de jongste  binnen een half uurtje op de fiets op weer een andere avond te bespreken. Vijf aparte avonden/middag.

De eerste afspraak was voor Yan. Op woensdagmiddag om 3 uur een half uur praten. Leuk bedacht zo'n middag, maar ik moet eerst 20 km rijden, een half uur praten en weer 20 km terug en alle kinderen zijn dan thuis. Ze allemaal ergens laten spelen, lukte niet. Oppas blijft erg lastig voor meer dan een. Gelukkig kon pleegvader tussen twee afspraken thuiskomen.

De volgende afspraak was voor Rachid. Zijn school is maar liefst 40 km rijden, dus weer een avondje gevuld. Graag zou ik daar samen naar toe gaan, maar dan zitten we weer met de oppas. En ga je naar de een samen, dan moet je het eigenlijk bij allemaal doen. 

Van de week had ik nummer drie. Weer een half uur praten, weer 's avonds en weer 20 km rijden. Ik was benieuwd. Het ging om Pablo en met hem loopt het niet lekker op school. Vanwege zijn spraakproblemen zit hij op een speciale school. Maar naast die spraak, is zijn rusteloze gedrag misschien wel een groter probleem. De juf heeft al heel wat telefoon en mail deze kant op laten komen. Ik kan het ook niet veranderen. Thuis gaat het goed, binnen de mogelijkheden die hij heeft. Hij zal nooit een rustige, brave jongen worden. Maar zolang hij lekker speelt en mee kan doen en we niet de hele dag op hem hoeven mopperen en hij met glimmende oogjes regelmatig contact zoekt, dan gaat het gewoon goed. 

Het was een pittig gesprek. Vooral het voorwerk. Toen Pablo 's middags doorkreeg dat ik de juf ging spreken, was hij in alle staten. Hij heeft gegild en gekrijst, gescholden en geschopt. Ik mocht niet naar de juf. Hij wilde bij mama wonen, die ging nooit naar de juf. Hij was bang dat de juf allemaal stoute dingen ging vertellen over hem. Ik heb geprobeerd hem te verzekeren dat het me echt niets kan schelen wat de juf zegt, dat ik hem leuk vind, dat ik blij met hem ben, dat ik echt geen ander jongetje in zijn plaats wil. Dat ik wel met de juf ga praten, want als hij het niet leuk vindt op school, dan wil ik wel proberen om het anders te maken. 
Als ik hem naar bed breng, lijkt hij me wel te geloven. Maar het is een wankel draadje. 

Bij de juf komt Pablo's verwachting wel uit. Maar ik hoor ook goede dingen. Al blijft de ondertoon negatief. Als ik voorzichtig opper dat deze school misschien niet helemaal passend is voor hem, springt ze overeind. NEE, we kunnen het heel goed handelen hooooorrrrr!!!! Wat zijn juffen toch eigenwijs, ben er zelf ook een geweest, dus mag het zeggen. 
Ik zeg dat ik het zo triest vind dat hij school zo'n probleem vindt. Dat hij zuchtend de bus in stapt en 's middag te opgelucht thuiskomt. Dat hij leeft van zondagavond tot zaterdagmorgen, van vakantie tot vrije dag en dat ik wilde dat hij, als 7-jarige juist heel graag naar school ging. 
Zo had ze het nog niet bekeken. Er is ook veel positiefs hoor, zegt juf. Hij kan bijv. elke dag krullen verdienen. Hm, krullen verdienen. Dat is hard werken voor Pablo. Waarom niet meer positief gevoel zonder verdienen. Gewoon dat het leuk is dat hij op school zit, dat hij bestaat, dat ze hem het gevoel geeft dat zonder hem de dag toch net iets minder leuk is... 

De volgende morgen kijkt hij vol verwachting. Ik zeg hem dat ik niets heb gehoord wat niet leuk was. Alleen dat hij het beste van de klas kan rekenen, maar dat mocht ik toch wel horen? Aan humor ontbreekt het hem niet. Zijn ogen glimmen alweer. En wat zei ze nog meer? Ik heb wat gefantaseerd. Terugdenkend miste ik leuke voorvallen en dingetjes van school, het is vooral over cijfers en toetsen en wiebelen gegaan. Gelukkig was ik vroeger juf, ik klets er wel wat uit herinnering..

We kijken het maar weer aan. Het blijft lastig. Gelukkig zitten de andere vier op scholen waar ze het ontzettend naar hun zin hebben. 
Nog twee avonden te gaan. Dan ben ik weer bijgepraat.

zondag 25 januari 2015

voorraad

Omdat we tussen de akkerlanden wonen, zien we het zaaien en oogsten elk jaar van dichtbij. Elk jaar is er de tijd van bramen zoeken, van vlierbessen knippen, van de appels en peren in de tuin plukken, van walnoten schudden en als topper van het jaar de echte oogst. 
Eerst gaan de uien eruit, dan komen de aardappelrooiers en tenslotte gaat de mais van het land. En bij elke oogstmachine gaan hier de harten sneller kloppen. In de schuur worden emmers, jutezakken en kruiwagen klaargezet. Mogen we al??? Nee, ze mogen pas als de machine weg is. Of als ik meega. En liever ga ik niet mee. Ik voel me een beetje lopen op dat land. Maar op een of andere manier loop ik toch elk jaar weer op die akkers. Samen met een stelletje enthousiaste fanatiekelingen. Een stelletje wat aardappels het vieste eten vinden wat je kunt bedenken en eigenlijk het liefst dit alleen gefrituurd willen....
En dankzij die fanatiekelingen had ik dit najaar wel een kilo of 200 aan aardappelen en uien liggen. Rode en gele uien, sommige van een pond per stuk. 

Sinds we pleegkinderen hebben, koop ik 's winters geen uien of aardappels. Zelf ging ik als kind ook vol verwachting de emmers vullen. Het gaf een glorieus gevoel zo'n volle zak of emmer en dat lopen op het land... Goede herinneringen heb ik eraan. De weidsheid van het land, het invallende donker, het plezier om het vinden van een echt grote aardappel.. Wat leuk dat zij dit ook hebben. Dat ik het terugzie.

Dit jaar is de oogst extreem. In het begin informeerden ze wat de prijs was. Liefst zien ze het uitbetaald, liefst per kilo. Maar betaal ik niet, dan gaan ze toch. Het geeft een bijzonder gevoel. De schuur en bijkeuken staan nog erg vol. Ik ga dit jaar de nieuwe oogst halen geloof ik met mijn voorraad.

Vandaag ruimde ik wat op. En besloot maar uiensoep te maken vanavond. Scheelde weer een kilo of wat. Vanmiddag zouden we naar de Open dag van de school van pleegvader. Na afloop even langs de winkel. Dat was geen succes. Met vier kinderen die er binnen de school voorbeeldig bijliepen, was het in de supermarkt even afzien. 

Wat eten we eigenlijk? vroegen ze. Uiensoep met iets erbij. Weet niet goed wat. Oké, dat pakten ze gelijk op. Met broodjes hamburger, van die kleine bolletjes. Ze lagen binnen de kortste keren in de kar. Bij de vriezer smeet Yan de doos in mijn kar. Vervolgens keken ze nog eens goed. Er zitten er maar 4 in! Het werd een leerzaam uitje. De doos werd geruild voor een meer op ons afgestemde verpakking. Ze zijn ook te groot voor die broodjes, bedacht de ander. Gewoon door de helft snijden. 
En mini-pizzaatjes dat moest ook echt. Ze hingen half in de vriezer. Welke smaken hebben ze? Hoeveel zitten erin? Dat werd ook geregeld. Toen zagen ze nog overheerlijke pittige kippenpoten. Ik zag ze bijna kwijlen. We hebben ze ook maar meegenomen. 

Ze hebben heerlijk gegeten. Het was hún eten en alles is opgegaan. Ook de erg verantwoorde uiensoep. Die vonden ze ook heerlijk. Het was een gezellige maaltijd. Het was leuk om het klaar te maken. Een mooi einde van weer een week. 

vrijdag 23 januari 2015

vooroordelen

Toen Sam een baby was, liep ik regelmatig me de kinderwagen. Vol trots paradeerde ik door de stad en naar de winkels met mijn prachtige zoon. Hij vond het heerlijk en ik ook. 
elke keer als ik in de bak keek, zag ik dit...




En de mensen die vol belangstelling hun hoofd in de wagenbak staken, die zagen dit ook. Nu ben ik erg blank en blond en dat gaf reacties. Van verbijsterd mij van hoofd tot voeten opnemen tot overspannen gepraat over een neef van een zus die ook had geadopteerd. 

Gevraagd werd er niets. Dit was duidelijk. Zij deed het met negers.... Ik ben geschrokken van de reacties toen. Wat een minderwaardige blikken kreeg ik. Wat een dom geklets ontlokte het toch wel duidelijk gekleurde kind in mijn wagen. 
Dit had ik vooraf niet bedacht. 

Het toppunt was toen hij kon zitten en dus van verre zichtbaar in de wagen zat. Ik liep met Naomi, een prachtig, lichtgekleurd kind door een oud, toeristisch stadje. Ze had vrij en we zouden een ijsje daar gaan eten. 
Het was een doordeweekse dag en niet druk. Ik denk dat er net een buslading mensen van stand was gelost. Ik heb niet eerder zoveel minachtende blikken gehad als die morgen. Ik voelde me heel erg opgelaten. Gelukkig hadden Sam en Naomi het niet door. Maar ik schaamde me die dag om Nederlander te zijn.


gelukkig staat Sam erboven...

Van de week moest ik hieraan denken. Ik werd geprikkeld door een serie van de EO over vluchtelingen. De titel laat niets te wensen over: Rot op, naar je eigen land. De eerste aflevering was ook duidelijk. Ik heb me ontzettend zitten ergeren, echt ongelofelijk en dacht terug aan de voorgaande jaren. 
Aan de vragen in de rij bij de kassa. Het bijna dreigend uitgesproken: En de krullen heb je van papa!!!! Van wie heb jij die zwarte ogen???? Aan al die keren dat mensen keken en keken en nadachten over hoe dit kon. Aan Naomi die als 4-jarige krijsend en gillend in de stad op de grond ging liggen. Die blikken! Wat wisten ze het goed en wat moest er van mij en van mijn dochter terechtkomen?

Meestal kan ik er wel om lachen. Dom geklets en rare vooroordelen. Maar deze week kon ik niet lachen. Ik kwam erachter dat ik een huis vol habbybabbys heb en dat iedereen met een kleurtje over een kam wordt geschoren. Dat vluchtelingen op een eiland horen, dat niets ons probleem is.

Ik hoop dat de serie verhelderend werkt. Ik hoop dat mijn vijf min of meer kleurlingen deze woorden niet hoeven te horen. Dat ze nooit het idee krijgen dat ze minder waard zijn dan wie ook. En dat ze zelf respectvol zullen zijn.











donderdag 22 januari 2015

koopje

Binnenkort gaan we weer naar de rechtbank. De voogdij voor Yan is ook aangevraagd. Hij is de derde in korte tijd waar we de voogdij van krijgen. 
Het thema voogdij is regelmatig onderwerp van gesprek. We proberen duidelijk te maken dat we hierdoor beloven dat we altijd voor ze blijven zorgen tot ze zelf alles kunnen. Dat we niet opeens hun nieuwe vader en moeder zijn, maar dat we hen wel zien alsof ze ons eigen kind zijn. Dat we altijd proberen de contacten met de echte ouders te onderhouden. Dat er eigenlijk niets veranderd voor de gewone dingen. 
Ze begrijpen het wel. Vinden het wel een veilig idee dat jeugdzorg uit beeld verdwijnt en het nu nog gewoner wordt. 

Yan is een jongen die graag overal invloed op heeft. De touwtjes niet in eigen handen hebben, is gevaarlijk. Voor hem zit er aan die voogdij een twijfelachtige kant. Wij moeten niet denken dat we opeens zijn baasje worden of zo hoor!
Nee, dat denken we ook niet. Wij zijn meer zijn hulpjes. Wat hij zelf kan, doet hij en als het nog moeilijk is, dan helpen we. Ik snap ook wel dat dit niet altijd helemaal de waarheid is. Toch is het dat we bij alles kijken wat goed voor hem is, dus dan klopt het weer wel. 

Vorige week kwam Yan opeens met een schikking. Jij wilt de voogdij over mij toch? Nou, dat kan, maar dan kost je dan 50 euro. Ik moet lachen. Hoe komt hij daar nu weer bij? Ja, het gaat me 50 euro kosten en anders kan ik het wel vergeten. En hij hint Naomi ook gelijk dat zij die 50 euro nog te goed heeft! 
Naomi hoeft geen geld, maar zij zou liever willen dat ik ook de baas over haar moeder werd. Dan kon ik moeder verplichten om te komen op het bezoek. Kan dat echt niet? Nee, ook dat kan niet. Als jij 18 bent, dan mag ik ook geen voogd meer zijn hoor. 

Ik weet niet goed wat ik er mee moet. Die 50 euro gaat hij niet krijgen. In ieder geval niet gecombineerd met voogdij. Beetje rare gedachte en straks blijft er ergens iets hangen bij een van de kinderen dat ik ze voor 50 euro heb overgenomen. 

Yan gaat op internet zoeken wat hij nu kan kopen. Hij heeft zelf ook een kleine 50 gespaard. Hij komt me serieus laten zien waar hij voor spaart. Een klein motortje lijkt hem wel wat. Nooit meer fietsen! De benzine gaat hem niets kosten, die pakt hij van de grasmaaier. 
Moet je wel lang sparen, concludeer ik. Nee hoor, want hij heeft zelf ongeveer 50 en die 50 van de voogdij.... 
Het zit wel echt in zijn hoofd. 

Zondagavond zit hij op de bank. Hij kan ongelofelijk uit zijn nek kletsen. En ook nu zit hij op zijn praatstoel. Het gaat over visspullen kopen en koopjes enzovoort. Ik zit ondertussen te lezen. Dat is niet de bedoeling. Je luistert toch wel? Jaja, verzeker ik hem, ik zit erover na te denken. Hij kijkt argwanend. Ja, ik zit te denken hoeveel kinderen ik kan kopen voor dat geld. 
Hij heeft direct door wat ik bedoel. Zijn ogen glimmen, terwijl hij achteloos zegt: Hou je mond! 

Daarna heb ik hem er niet meer over gehoord.

woensdag 21 januari 2015

ziek

Wie ik de afgelopen week ook sprak, het ging over ziek zijn. In elk gezin zijn zieken. Sommigen wel een hele week. Wij hebben geen zieken en voegde ik er steeds trots aan toe "Ik doe nooit mee. Kan me niet heugen wanneer ik ziek ben geweest."
Dat is ook echt zo. Al zijn ze allemaal ziek hier, ik voel er niets van. 

Maar gisteren was het anders. Iedereen kwam kiplekker uit bed en ik dus niet. Tsjonge wat was ik gaar. Ik heb de hele dag op eieren gelopen om mijn maag te ontzien. Gelukkig bleef alles wel binnen. Heb geen hap gegeten en lag 's avonds voor pampus op de bank. Niet in bed, want dan heb ik de hele tijd gezelschap. 
Ziek zijn kan ik me niet permitteren. 

Ik heb zuchtend en walgend het eten gekookt. Toen pleegvader thuiskwam kon hij gelijk beginnen. Niet met iedereen. Sam ging echt niet eten als ik ook niet hoefde en Yan was boos. Hij stond ongeveer naast me boos te zijn. Als jij een beetje nepziek gaat doen, dan eet ik dus echt niet he! Ze waren nog even een uurtje gaan vissen en er was iets van hengels in de knoop en niet op elkaar wachten. Eigenlijk niets, maar genoeg om boos te zijn. Er is meer bij Yan, alleen weet ik nu niet wat. 
Als ik dan niet aan tafel zit en de rest wel, is het bolwerk verstoord en weet hij het ook niet meer. Uiteindelijk heeft hij toch gegeten, veel later en niet heel veel. 
Voor consequent zijn had ik geen puf en voor boos worden helemaal niet. Het zou ook niet geholpen hebben. 

Ik ben langdurig onderzocht door Sam. Die werkt op de peutergroep nu net over het thema Ziekenhuis. Hij heeft met een geweer (zonder pijlen) allerlei spuiten gezet. heeft me laten zuchten en aaaa zeggen. Sprong een paar keer met een aanloop boven op me en zorgde voor een dekentje. Erg lief allemaal.

Toen Yan naar bed ging, deed pleegvader dat alleen. Ik heb moeten beloven dat ik morgen twee keer zolang met hem praat. Er is iets wat hem dwars zit en daar behoor ik zo snel mogelijk achter te komen voor het extreme vormen aanneemt. Nepziek zijn, is dan niet gewenst. 

Gelukkig smaakte de koffie vanmorgen weer gewoon zo het hoort. Nu maar hopen dat de rest er niets van heeft meegekregen. En mocht dat zo zijn, ik heb het alvast gehad!

donderdag 15 januari 2015

lichtjes

Het feestje was geweldig. Kon niet leuker en mooier. Helemaal verzadigd en versleten komt Yan om 5 uur thuis. Ze hadden eerst gegourmet en daarna soldaatje gespeeld. Gewoon op het land en in de sloot. De modder zat tot in zijn oren. De een was in de sloot gevallen, de volgende was er gewoon doorgelopen. Je bent soldaat of niet. Ze hadden een spruitjesgevecht gehouden. Op een van de landen stonden spruiten. Ik begrijp niet helemaal of het restanten van een oogst zijn of dat ze de oogst hebben gepakt. Maar leuk, die spruiten! En de hele middag geen ruzie gehad. 

Met deze jongens ga je niet naar een georganiseerde activiteit. Ze breken de boel af. Geen zwembad, geen indoortoestanden, geen workshops. Maar gewoon land en sloot en spruiten en veel geweren en soldatenkleren. Eenvoudiger kan het niet.

Er is een last van hem afgevallen. Hij geniet van het snoep wat hij meekreeg. En van de macht van een zak snoep tegenover de anderen thuis. Zijn spullen worden schoongemaakt en de verhalen blijven borrelen. 

's Avonds krijg ik viavia een cadeau van zijn moeder. Ze had hem gebeld voor zijn schoenmaat. En beloofde een kerstcadeau. Dat is er nu. Vanmorgen pakt hij het uit. Het zijn inderdaad schoenen. Ik zie de spanning. Liefst liet hij het onuitgepakt. Het zijn schoenen met lichtjes. Als je loopt, gaan er zes lichten flitsen in de zool. Sam is ondersteboven. Wat een prachtige schoenen!!

Yan is teleurgesteld. En hij is loyaal. Hij humt wat en bekijkt ze nog eens en gaat aan tafel zitten. Vind je ze mooi? informeer ik. Ja hoor. Alleen doet hij ze niet naar school aan. Wel veilig in het donker, vind ik. Dat is een nieuw gezichtspunt. Hij doet ze aan en laat onder tafel de lichtjes flikkeren. 

Dan gaat hij eten. Tenminste hij doet een poging ertoe. Bij hem slaat elke emotie op zijn eten. En ook vanmorgen had hij een boterham van kauwgom. Na drie happen en een kwartier verder komt de bus. Dan maar geen eten deze keer. 

Het blijft moeilijk. De moeders zien hun kinderen zelden en in hun beleving blijven ze veel kleiner en jonger dan ze zijn. Yans moeder heeft geen idee wat voor schoenen jongens van 11 mooi vinden. Ze weet het alleen voor de jongens die bij haar wonen. Die zijn 2 en 3. Heel logisch dat Sam die schoenen dus zo mooi vindt. Hij wil ze ook. Ik moet gaan zoeken, bedingt hij. 
Yan is wel blij dat moeder aan hem dacht. Dat ze iets voor hem kocht. Maar waarom nou nooit eens iets waar hij blij mee is? Weer een heleboel energie die gestoken gaat worden in loyaliteit en nadenken. Arme Yan. Deze week is zijn hoofd wel heeeel erg druk.

dinsdag 13 januari 2015

Feestje

Morgen heeft Yan een feestje. Gisteren hoorde hij dat hij op verjaardag mag bij een jongen uit zijn klas. De jongen is naast vriend ook lotgenoot. Hij woont ook in een pleeggezin, ook vanaf zijn peutertijd. Als je beide jongens naast elkaar bezig ziet, zou je bijna denken dat het familie is. 

De hele klas mag komen. Dat zijn dus negen jongens. Negen jongens die op een speciale school zitten vanwege hun gedragsproblemen. Dat wordt een hele uitdaging, dat feestje. 

Maar ze hebben er zin in. Ik hoorde van Yan dat er vandaag al een paar een volledige soldatenuitrusting bij zich hadden. Anders zouden ze het morgen misschien vergeten. 

Hij is zelf ook druk met voorbereiden. Gisteren was hij woedend dat ik niet plechtig wilde beloven om bij de Action nerfpijltjes te gaan halen voor hem. Nu vind ik die dingen werkelijk in het hele huis. Van de wasmand tot in de keukenkastjes. Dus we moeten er meer dan genoeg hebben. 
Op het feestje gaan ze namelijk een nerfgevecht houden. Nerfpistolen (of geweren, weet zelf niet goed wat het verschil is) zijn al heel lang in. Iedereen gaat zijn nerfspullen meenemen, dus dat komt helemaal goed. 

Eigenlijk zou Yan vanmiddag nog even met Rachid gaan vissen. Maar dat gaat niet door. Neenee, hij is druk druk en nog eens druk. Zijn spullen moeten op orde, een tasje gevuld, geoefend met de nerf. Hij probeert er een zaklicht op te plakken. Neemt broertjes mee naar boven voor oefeningen en legt kleding klaar voor morgen. Hij wil in een soldatenpak op sneeuwlaarzen. Dat vind ik iets te gek. Na onderhandelen komen we eruit. De laarzen mogen mee in een tas en het soldatenpak wordt een gewone broek met een vage soldatenprint. 

Hij zit als laatste aan tafel. Het eten krijgt hij niet weg. Dat ligt aan mij. Ik kan niet koken en dat kan hij niet helpen natuurlijk. Hij zucht en steunt en buigt zich in honderd bochten. Tot het eten naar de katten kan en hij opgelucht verder gaat voorbereiden. 

Net ging hij naar bed. Hij begon weer over zijn kleren. Welk shirt moet ik aan? Ik doe wat voorstellen, maar nee het moet iets bijzonders en toch gewoon zijn en en en ... Ook daar komen we uit gelukkig. 

Dan nog ons praatje voor het slapen. Dat is niet moeilijk. Want: Hoe gaat het morgen? Wat gebeurt er morgen precies? Ik zucht maar eens diep. Ik kan voorspellen wat ik weet, maar wat ze op het feestje doen, dat weet ik niet. En hij weet ook dat ik dat niet kan weten. Maar hij is zo zenuwachtig en rusteloos. 

Net voor ik de deur dichtdoe heeft hij nog wat. Hij had die zak poffertjes in de koelkast zien liggen. Eet je die morgen op? Ja. Het is maar 1 zak en dan zijn we toch maar met zijn drieen. Hij vliegt weer overeind. Heel boos. Kun je wel he? Net als ik er niet ben? Ik heb al wel drie jaar geen poffertjes op. En jij had beloofd.... 
Ik lach hem uit en dat pikt hij gelukkig. Om nu je zenuwen om te zetten in een ruzie over kleffe voorgebakken poffertjes, dat is echt te gek. 

Nu slapen. Op naar morgen. Uit zijn kamer hoor ik de raarste geluiden. Tenslotte spreekt zijn Gilles de la Tourette ook een woordje mee bij spanning. Hopen dat het morgen leuk is en dat hij kan genieten. We zijn benieuwd.

maandag 12 januari 2015

stoelendans

Elke keer als er een nieuw kind ons gezin binnenkomt, wordt er ruimte gemaakt. Een slaapkamer moet leeg zijn. Dat is logisch. Maar aan de eettafel komt er ook iemand bij. Dat is minder logisch. We hebben 10 stoelen aan de tafel staan. Vier aan weerszijden en aan elk hoofdeind een.
De tien stoelen zijn ooit allemaal bezet. Het zou dus een kwestie van aanschuiven moeten zijn.

Dat is het niet. Onze wiebelige huisgenoten verdragen niet iedereen naast zich. En omdat pleegvader en ik samen maar vier handen hebben, kunnen we niet iedereen helpen en rechtzetten en aanschuiven. Het is een logistieke onderneming, die tafelschikking.
De jongsten zitten op hogere stoelen, maar de oudere kinderen zitten daar eigenlijk ook het liefst op.

Sam heeft de neiging om aan de lopende band van tafel weg te lopen. dat is niet de bedoeling, maar als ik zijn stoel niet strak genoeg aanschuif, ben ik hem binnen twee happen kwijt. Pablo zit geen seconde stil en pakt alles wat in de buurt ligt om mee te spelen. Dus naast hem iemand die alles op afstand houdt. Ook moet hij geholpen worden met smeren, met opscheppen, maar ook met af en toe een hap in zijn mond. Anders zit hij elke avond als laatste, terwijl hij het wel gewoon lust.

Yan ligt het liefst half onder tafel op zijn rug. Dus ook naast hem moet toezicht. Ook om de stoel zo'n beetje bij de tafel te houden en om een kleine honderd keer te zeggen dat hij nu NU NU zijn brood moet smeren. Om dan drie verhalen en vijf minuten verder het toch nog maar een heleboel keer te zeggen.

Naomi droomt zachtjes door aan tafel en vergeet dat je op een hap moet kauwen. Dus kijkt ze glazig met dikke wangen voor zich uit. tot ik 'kauwen' roep en ze verschrikt weer gaat malen. 

Vooral 's morgens met een busje precies op tijd voor de deur is het opschieten. Ik loop heen en weer om de tassen te vullen. Dat wordt weer aangepakt om onder tafel eens lekker te ander te schoppen. Eigenlijk is het meer aanraken, maar het wordt ervaren als schoppen. Dus moet je terugschoppen of dreigen of even rond de tafel rennen voor represailles. Allemaal niet heel dramatisch, maar niet geschikt voor opschieten met eten.

Komt er een nieuw kind, dan moet ik dus inschatten hoe het gaat eten. Wat kan het zelf, hoever kan het van ons af zitten? Hoe beweeglijk is het?  Naast wie wel of niet? 

Pablo was de laatste nieuwkomer. Zijn komst bracht een ware stoelendans op gang. Hij is vooral 's morgens erg irritant. Dan werkt zijn medicatie nog niet en lijkt zijn hoogste doel de ander te irriteren. Dus van de ene plaats naar de andere, dan naast de een dan naast de ander. Niet tegenover die en zover mogelijk van de ander. Nu zit het goed. Hij heeft niet alle tien de stoelen gehad, maar wel bijna..

Vorige week verdween er een meubelstuk uit de kamer. De andere meubels zijn verzet en opeens zitten we anders als we koffiedrinken. Dat is leuk. De kinderen gaan zitten en ervaren nieuwe gezichtspunten. Het lijkt wel een ander huis. Lijkt wel vakantie, vindt Sam. Dan zitten we ook anders. Erg leuk zo'n verandering. 
Toen ik lang geleden als juf weleens een stagiaire voor mijn klas had, zat ik achterin. En vanaf achter zag ik de meest bijzondere dingen! Gisteren zag ik dat opeens weer. Best goed zo'n wijziging. We moeten vaker stoelendans doen.

zaterdag 10 januari 2015

Hondenweer

Deze week waren de oudste jongens helemaal vol van de waterstand op zaterdag. Het zou pas eind van de middag hoog water zijn en dat is dus prima visweer. Dat opkomend water gecombineerd kan zijn met storm en regen hadden ze niet ingepland. 
Gistermiddag werd er aas geregeld. Dat betekende dat ik mocht rijden om een paar ons zagers en zeepieren te kopen. Ik voorspelde zware storm en striemende regen, kapotte lijnen en gevaarlijke toestanden. 

Dat deden ze af als oudevrouwenpraat en elke avond lag de keukentafel vol lood en haken en wartels of hoe het verder mag heten. Het zag er professioneel uit dat geknutsel. Een goede onderlijn kost ongeveer 2 euro en dat hakt erin. Nu hebben de jongens naast vissen ook als hobby visspullen zoeken. Tussen de stenen aan de zeekant vinden ze zakken vol. Alles is losgepeuterd en aan het eind hebben ze een heleboel nieuwe lijnen. Stevig geknoopt. En apetrots natuurlijk.


Onder het knopen slaat hun vissersfantasie op hol. Ik sta erbij te strijken en kan het niet laten ongelovige geluiden te maken. Het vissersvuur laait nog meer op. Ik zal het wel zien zaterdag...
En of ik dat aas ook even wil betalen, want tenslotte eet pleegvader al die vissen elke keer op. Yan en Naomi vinden de vis minstens zo lekker, maar voor het financiële voordeel vergeten ze dat even.
Ik wil best betalen. Als zij een hele dag lekker bezig zijn, is me dat echt wat waard. 

Gisteravond was de storm bar en boos. Ons huis op de vlakte, net achter de dijk, stond ongeveer te schudden. Dat gaf niets, want volgens Yan ging de wind morgen liggen. Nee, hij keek niet naar de verwachting, hij wist het gewoon zeker. 

En vandaag zijn ze gaan vissen. Een skipak en winterjas, regenbroek en laarzen, een muts. Toen ik kwam kijken, stond het zweet op hun rug. Het zag er wel stoer uit en eenzaam. Twee figuurtjes op een leeg strand. Ze zaten op de stenen en hadden het prima naar de zin. Gevangen hadden ze nog niets. Ze waren nog maar net klaar met eten. Hete soep hadden ze meegenomen en lekkere broodjes. Het kwam helemaal goed.En nee ze wilden nog niet naar huis. 

Ik ging maar met de hond lopen. Die was deze week tekort gekomen vanwege het slechte weer. Niet dat het weer vandaag beter was. Het was echt hondenweer. De hond wist van gekkigheid niet wat hij moest doen. Achter de zandstormen aanrennen, vlokken happen of koprollen maken. Hij speerde werkelijk over dat strand, door de golven. Het was heerlijk. Terwijl het zand, de regen en de wind me ongeveer ombliezen, kwam het beest helemaal tot zichzelf. En ik waaide er ongemerkt ook helemaal van op. Het was heerlijk weer vandaag!

Helaas was de vangst minimaal. Gewoon niets gevangen. Wel een wasmachine vol zandkleren en rode, tevreden, slaperige hoofden vanavond. Gewoon een heerlijke zaterdag.

woensdag 7 januari 2015

schade?

Voor iemand door had dat Sam groeide in zijn moeders buik, was er al heel wat alcohol, nicotine en cocaïne richting baarmoeder gegaan. Hij moet het er knap benauwd hebben gehad die acht maanden dat hij er zat. Het schijnt dat de bloedtoevoer ontregeld wordt door alle pep- en verdovende middelen. Daarnaast had ze geen huis of tafel om aan te eten. Het was een onregelmatig, onrustig en zwervend bestaan. 

We kennen haar niet. Weten niet hoe ze dacht over het kind wat groeide. Ook al had ze zelfs geen pak luiers aangeschaft, toch kon ze er niet omheen. Soms fantaseer ik over haar en bedenk dat zij ook fantaseerde over het leven wat ze droeg. Dat ze met haar handen over haar buik haar kind streelde en koesterde. Dat hoop ik eigenlijk. Ik hoop dat ze toch iets van liefde aan hem heeft kunnen doorgeven. 

De eerste jaren waren we alert op mogelijke schade. Die leek er niet te zijn. Naast een extreme kracht vanaf de eerste week en een grote bewegingsdrang zien we niets wat zorgen geeft. 

Toch twijfel ik de laatste maanden. Sinds hij twee keer in het ziekenhuis lag, is hij anders. Was hij altijd erg op mij gesteld, nu neemt het extreme vormen aan. 
Zo ging ik pas met de auto naar de kerk. na de nodige kussen en zwaaien reed ik weg. In het donker rende Sam op zijn sokken achter de auto aan voor nog een aller-allerlaatste kus. Dit was een beetje vreemd en gevaarlijk. 
Ook op de peutergroep is er paniek. Paniek als ik wegga. Al ben ik nooit te laat, komt er nooit iemand anders hem halen en verzeker ik hem honderd keer dat het allemaal goed zit, het lijkt niet te helpen. 
Dus ondanks dat hij net vier jaar is geworden, moet de juf een krijsende en trappende Sam vasthouden als ik de deur uitga. 

Thuis probeer ik erover te praten. Hij heeft ook zijn ideeën. Hij wil niet naar school, ook al is het er heel leuk en vindt hij dat ik altijd te vroeg kom. Hij wil bij mij blijven. Altijd. Ik zeg dat het toch wel saai is bij zo'n moeder alleen. Nee, zegtie, ik ben suuuuuperverliefd op jou. Tsja, dat streelt mn ego wel natuurlijk. Even later zegtie: 'Het ruikt hier ook zo lekker.' Ik vraag naar wat het ruikt? Hij antwoordt: 'Naar jouw haar..." Ja, daar pak je zo'n 40+ vrouw natuurlijk wel mee in! 

Uiteindelijk gaan we de volgende dag weer naar school en herhaalt het zich weer. De juf probeert van alles. Stickers en beloningen. Maar het helpt niet. Zodra ik mijn hielen ligt, kan hij de hele intertoys krijgen, maar hij hoeft het niet. Het is gewoon paniek wat hij laat zien. 

En daarom zit ik te twijfelen over de schade. Ook al ben ik sinds de tweede dag van zijn leven vrijwel altijd in zijn buurt, toch klopt het niet. Het moet wel traumatisch zijn geweest om van de ene hartslag, geur en klank naar een volslagen onbekende te moeten gaan. 
Of het zo is, weet ik niet. Ik denk dat er wel iets meespeelt. Hopelijk komt hij er weer snel overheen. Het is pijnlijk om te bedenken dat hij weer last moet hebben en betalen voor de fouten van zijn moeder. 

Gelukkig is hij thuis heel ondeugend en eigenzinnig. Dat maakt het voor mij makkelijker om toch gewoon verder te gaan met 'scheiden' en weer herenigen. Maar leuk is anders.


maandag 5 januari 2015

tandarts

Vanmorgen om half 9 stond ik met vier kinderen bij de tandarts. De halfjaarlijkse controle was er weer! Hoewel de scholen verschrikkelijk graag afspraken in vakanties hebben, heeft onze tandarts ook kerstvakantie. 

Onze tandarts behoort bij een groep tandartsen. Zaten we eerst in een tochtige, ziekenhuisachtige noodlocatie, sinds kort is dat anders. We bezoeken de tandarts in een schitterend gebouw. Onder architectuur gerenoveerd. Vanmorgen om half 9 was het licht in de zeer ruime wachtkamer zelfs gedimd. Ik kan met trots zeggen, dat wij ons steentje hebben bijgedragen aan deze prachtige locatie!! Ik denk dat er weinig gezinnen zijn die zo vaak met zoveel verschillende kinderen en zoveel klachten de tandarts bezocht hebben. Vaak gaan de rekeningen via ons huisadres en dat zijn sommige jaren complete maandsalarissen geweest... 

Zelf had ik er nooit over nagedacht, maar eigenlijk is het heel logisch. Want als de structuur ontbreekt of de zorgen toenemen, dan vergeet je dat tandenpoetsen. Als het geld opraakt of de depressie invalt, dan gaat de kwaliteit van eten niet altijd vooruit. Kinderen die niet meer weten hoe ze aandacht op een normale manier moeten vragen, krijgen niet zelden een paar euro of een hand snoep om even stil te zijn. En kinderen die uit zichzelf twee minuten staan te poetsen 's avonds, die ken ik niet. 

Een inmiddels volwassen pleegzoon kwam op zijn elfde voor het eerst met de tandenborstel in aanraking. Inmiddels weet hij als 25-jarige alles over wortelkanaalbehandelingen, abcessen, bruggen, kronen en weet hij ook welke verzekering wat dekt...

Op een zondagmorgen werd ik door de telefoon stevig de les gelezen door een weekendtandarts. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om een 2-jarige zo'n kiespijn te bezorgen dat hij een nacht wakker was? Toen ik uiteindelijk met mijn kleine Aziaat kwam, mompelde hij wel een vaag excuus over 'dat hij wel zag dat het mijn kind niet was'. De behandeling ging met grof geweld en veel bloed. Ik voelde pijn in mijn buik van medelijden met het kleine ventje in die stoel met dat mondje vol bloed. Die tandarts hoop ik nooit meer te zien. Wat een waardeloze vent was dat!
Een maand later was het weer prijs. Weer de 2-jarige, weer kiespijn, weer een weekendarts. Het was een totaal andere man, een zelfde behandeling, zonder tranen, zonder bloed en een trots jongetje in zijn pyjama aan het eind. Ik noem de naam van deze man vaak. Ere wie ere toekomt.

Vandaag hadden er vier van de vijf niets. Eentje had 2 gaatjes, daar moeten we voor terug. Het gaat wel goed met die gebitten. Er is al veel aan gesleuteld en gepoetst en heel veel geschreeuw in de badkamer 's avonds, want tandenpoetsen dat MOET hier. Al schreeuw je moord en brand, die tanden zijn schoon. 

Onze huidige tandarts is overigens een verhaal apart. Een Oost-Europese mevrouw. Ze behandelt met vaste hand zonder verdoving liefst. Ze zegt geen vijf woorden per patiënt, maar de kinderen zijn weg van haar. Ze willen alleen haar. Waarom weet ik niet. Misschien omdat ze altijd heel lief lacht ondanks het norse, half Nederlands? Misschien omdat ze altijd doet wat ze zegt? 
Zelfs Sam heeft zich zonder blikken of blozen laten behandelen. Hij had een gaatje. Ik ga jou pijn doen, zei ze. Maar het is 1-2-3 en dan klaar. Oke? Ja, dat vond hij wel oké. en het is gelukt. Heel goed gelukt, want ook vandaag ging hij zonder mankeren mee. 

We zijn er weer even vanaf. Tot in de zomervakantie. Dan gaat Pablo ook mee. Die zit nu nog apart, bij zijn oude tandarts in een andere stad. Hij moest onder narcose behandeld worden vanwege de toestand van zijn gebit. Hij brult 's avonds niet meer. Dat heeft zeker drie maanden geduurd voor hij zonder geluid gepoetst kon worden. Maar we hebben doorgezet. Zo'n narcose hangt toch een beetje in je nek te hijgen dan.

zaterdag 3 januari 2015

sokken

Via school kent Rachid iemand die wil komen vissen. Een hele dag in zout water. Dat kan bij ons. Rachid heeft geen echte vrienden. Contacten zijn vaak vluchtig en eenmalig. Ik hoor het sms-contact twee weken aan. We zullen wel zien. Niet elke afspraak wordt uitgevoerd. Ondertussen probeer ik erachter te komen wie de jongen is en waarom hij zoveel kilometer met bus en trein wil reizen om hier te komen vissen.

Nu snap ik de magie van het vissen totaal niet, maar de jongen wel. Evenals Rachid. De jongen houdt van vissen. Veel meer hoor ik niet. En dat hij de hele kerstvakantie moet werken in de winkel van zijn ouders. 

Rachid is erg chaotisch. Als ik wat wil weten over bijv. een klasgenoot kan het heel goed zo zijn dat ik na een kwartier vragen en doorvragen, niet meer te weten kom dan zijn schoenmaat... 

Dus ik sta blanco te strijken als de jongen binnenkomt. Het eerste wat ik zie, zijn z'n sokken. En die sokken zijn zo overduidelijk dat ik het opeens begrijp waarom hij zolang reist om met Rachid te vissen....
Zulke sokken heeft geen enkele 16-jarige die hier woonde ooit aangetrokken. Zelfs mijn man zal hier niet in lopen. Ze zijn heel erg degelijk en heel erg fout. Ze laten zien dat kleding dient om het lichaam te bedekken en warm te houden. maar laten vooral zien dat er soms geen keuze is om stoer en hip en onopvallend mee te kunnen doen. Dan kunnen je sportschoenen wel van het juiste merk zijn, maar met zulke sokken erboven....

Het is een keurige, welgemanierde jongen. Hij kijkt me open en vriendelijk aan. Hij stapt rond 9 uur 's morgens binnen en rond dezelfde tijd 's avonds gaat hij weer weg. Ze vissen bijna de hele dag. Ze vangen niets. Maar ze genieten enorm.
Rachid van het feit dat hij de hele dag een vriend heeft. En dat die jongen het leuk vindt om hier te zijn. De anderen pikken ook mooi wat mee. Tussen de middag gaat pleegvader een thermoskan soep brengen en een met warme worstjes voor op brood. Behalve Naomi en ik eten ze allemaal aan het water. 
's Avonds spelen ze samen op de Wii. Ze bowlen en boksen. Yan doet ook mee. Ik hoor de zware, harde stemmen van de jongens. Met de nodige uitschieters. Het is allemaal prima. 

Als de jongen weer naar huis is, vertelt Rachid eindelijk wie hij nu was. Hij zit altijd alleen in de mediatheek. Elke pauze doet hij daar spelletjes op de computer. Toen hij er een keer bij keek kwamen ze aan de praat. Dit was de eerste keer in twee jaar dat hij bij iemand thuis kwam. 
Hij laat hem zien op facebook. Zelfs op facebook heeft hij nauwelijks vrienden en bij de weinige berichten die hij plaatste staat slechts een enkele like of reactie. 

Het verbaast me niets. Wat een kwetsbare jongen. Erg jong voor zijn 16 jaren met een cirkel van eenzaamheid om zijn pukkelige hoofd. Ik kan hem niet goed uit mijn hoofd zetten als ik in bed lig. En dat hij zo hard moet werken in het familiebedrijfje. En dat hij het voor niets doet. En dat zijn hele jeugd ongeveer voorbij is al, want volgend jaar gaat hij werken en leren. En dat hij nog zoveel niet heeft gehad. Wat zijn er veel kwetsbare en eenzame kinderen. Waarom zien we het niet eerder en doen we niet meer?
Misschien is dit een serieus voornemen voor het nieuwe jaar.