donderdag 30 april 2015

vakantie

Morgenochtend om 6 uur vertrekken we richting Oostenrijk. Het is maar voor een week, maar het is wel een hele rit...
Voor het eerst met deze kinderen zo ver rijden. 
Het is een risico, maar we hebben er wel moed op. De kinderen ook. Ze hebben heel veel zin in de vakantie. Hebben geen idee wat ze kunnen verwachten. 

Vakantie brengt altijd een andere sfeer. Op vakantie zijn we meer gezin, meer bij elkaar horend en van elkaar afhankelijk. In zo'n week hoor je meer en is er meer tijd om eens verder te vragen. 
We zitten op enige hoogte, mogelijk helpt dat de longen van Sam wat. We moeten een schitterend uitzicht hebben en veel vrijheid rondom. 

De auto is ingepakt. Het past altijd net niet helemaal en achteraf had er altijd minder meegekund. Het wordt een nieuwe ervaring. Met een beetje risico, want niet alle papieren zijn in orde. Na acht jaar 'lekker weg in eigen land' gaan we het maar wagen. Er is niet veel zicht op snelle afhandeling en om nu echt altijd gebonden te zijn aan de eigen landsgrens, dat zijn we ondertussen wel beu. 

Hopen dat het mooi weer wordt. Hopen dat de kinderen rust vinden om echt te genieten. En nu even vooral hopen op rust in de auto...

Wordt vervolgd!

woensdag 29 april 2015

sociaal vaardig

Ook hier was het maandag koningsdag. Op het dorp, een kleine kilometer van ons huis, was van alles te doen. 's Morgens gingen Naomi en Yan vol vuur aan de spelletjes. Ze vertrokken om vijf voor negen en om precies 12 uur kwamen ze enthousiast terug. Dat was een succes!

Om 11 uur was er een optocht van versierde fietsen. Sam had zijn fiets versierd op school. Ik vond hem te klein voor de standaardspelletjes, maar die optocht dat kon makkelijk. Rachid bood opeens aan om met hem te gaan. Ook goed. Dus ook zij waren even onderweg. 

Omdat er een veelbelovend driedubbel springkussen stond, moesten we 's middags weer. Yan verdween om 1 uur al om samen met een vriendje zich te vermaken. Ik ging om 4 uur  kijken met Sam en Naomi. Rachid was nog even wezen vissen, maar kwam snel terug. Hij ging om 4 uur ook met me mee. 

Het was druk op het plein. Veel kleine kinderen met ouders bij het springkussen. Er was een 6-kamp voor de ouderen. Ik sta aan de zijlijn te praten met een andere moeder en kijk het ondertussen aan. 

Yan zie ik ook weer. Hij is lekker bezig, heeft duidelijk een plek in de groep. Naomi weet zich ook binnen de kortste keren met anderen te vermaken. Sam is bang. Hij had serieus gedacht dat er verder niemand zou zijn en hij eens even op dat springkussen kon... Rachid helpt hem op weg. 

Ik sta er ruim een uur te kijken. Dan fietsen we weer met zijn allen naar huis. Het was erg leuk vinden de kinderen. Onder het eten zetten de opgetogen verhalen zich voort. 
Zelf heb ik er een zwaar gevoel van. Het voelt dubbel. Ik ben ontzettend blij dat Yan en Naomi zich zo moeiteloos kunnen aansluiten. Ze zitten beiden op het speciaal onderwijs, dus het zijn niet de klasgenoten die ze hier zagen. Nee, ze weten bij redelijk onbekende kinderen in te voegen. Dat vind ik knap!

Het zware gevoel betreft vooral Rachid. Hij zat zeven jaar op de plaatselijke basisschool en gaat nu met die oude klasgenoten al drie jaar naar het voortgezet onderwijs. Maar aansluiten en invoegen zit er voor hem nog steeds niet in. 
Ook vanmiddag begeeft hij zich tussen de mensen. Hij zoekt en probeert, maar ik zie toch de hele tijd een eenzame jongen die nergens echt bijpast. Hij heeft gelukkig Sam bij zich. Hij sjouwt met het kind en helpt hem overal. Hij draagt hem op zijn schouders als hij moe is. Heel lief allemaal maar het maakt me niet blij. 

Wat is het verschrikkelijk vervelend om te zien dat hij zo eenzaam blijft. Dat hij al jaren de aansluiting mist. Ik zie de hapers echt wel. We praten wat af met hem, maar om het toe te passen, dat lukt steeds net niet. Hij is of te bang of te brutaal of te stil of te druk. Hij is bijna 16 en nog steeds dat jongetje wat in groep 2 nooit op verjaardag mocht, wat in groep 3 altijd straf kreeg, wat in groep 4 alleen in de bus zat de hele schoolreis, wiens banden in groep 5 altijd leeg stonden, die de striemen in zijn nek had van zijn pesters.... 

Het blijft lastig. Ik moet nuchter zijn. Er is de laatste maanden ook een vriendengroepje waar hij bij hoort. Waar hij heel blij mee is. En er is het jeugdwerk van de kerk, waar hij misschien wel het trouwste lid is, maar er wel mooi bijhoort.
Maar ik gun hem vrienden en dus oefeningen in sociaal vaardig worden. Want hoe kun je nu leren hoe het moet als je nooit mee mag doen?

dinsdag 28 april 2015

voorwaarden

Pablo is de enige hier die heel af en toe een nachtje bij moeder mag slapen. De ene keer gaat het beter dan de andere keer. Hij is heel vroeg wakker, gaat veel te laat naar bed en is drie dagen van slag. Maar goed, dat hoort er wel bij weten we inmiddels uit ervaring. 

Een aantal maanden terug was het weer een nachtje logeren. Moeder had alle vier haar kinderen die nacht te logeren. Dat wisten wij niet. Normaal heeft ze dat niet. De nacht was een drama. Voor alle partijen. Pablo verzekerde me nooooiiit meer bij moeder te willen slapen. 

Toch na een maand of twee weer eens geprobeerd. Er werden voorwaarden vastgelegd met hulp van bureau jeugdzorg. Geen andere kinderen erbij. Pablo slaapt op een kamer alleen. Zelfde tijden en rituelen als bij ons. En het lukte. 

Afgelopen zondag op maandag mocht hij weer een nachtje logeren. Dan kon hij mooi koningsdag bij moeder vieren. Zondagavond heeft pleegvader hem afgeleverd bij de voordeur. Gisteravond haalde ik hem weer op.
Tot mijn verbazing zijn er, behalve moeder en partner, nog 3 kinderen in het huis. De zus van Pablo en twee voor mij onbekende kinderen. Pablo is in alle staten. Hij knalt door het huis, ziet oververhit en luistert totaal niet. 
Na een half uur zijn we zover dat ik met hem kan vertrekken. Ik heb een half uur de oude Pablo gezien, van een jaar terug, toen hij hier net was. Hij heeft werkelijk alle grenzen geprobeerd in dat halve uur. Van de ander aanraken tot snoep vragen, van op de bank springen tot de kasten leegplunderen. 

In de auto raast hij verder. Het regent vragen en hij moet zijn tas en die zak en zal ik eens... en zijn handen gaan al naar knoppen en hendels. Ik ben kortaf en streng. Alles is NEE. 
Ik probeer er achter te komen wat hij gedaan heeft en wie die kinderen zijn die er waren. Dat weet hij ook niet. De jongen is veertien dacht hij en sliep vannacht bij hem op de kamer. Ik voel mijn nekharen overeind komen. Pablo is zeven, dat past niet bij een wildvreemde jongen van veertien! 

Thuis gaat hij gelijk naar bed. Ik blijf zo min mogelijk zeggen. Dat is het enige wat helpt. Voor ik zijn kamerdeur dichtdoe, kijkt hij me wat ontnuchterd aan. Ben je boos??? Welnee, niet boos, maar je bent zoooo druk. Daar word ik een beetje draaierig van. 
Ik geloof niet dat hij het begrijpt. Hij valt direct in slaap tot vanmorgen acht uur.

's Avonds zit ik toch met een kater. De voorwaarden waren duidelijk, maar moeder lapt ze net zo duidelijk aan haar laars. Dat moet ze natuurlijk zelf weten, maar ik heb hier een ongeveer overspannen Pablo. Het doel van het bezoek is contact met moeder. Dat is nu zeker niet veel aan bod geweest. Ik vind het zo zielig dat hij weer in die hyperstatus vervalt door al die prikkels. Dit was niet nodig geweest. 

En vandaag baal ik nog meer. Pablo is vanmorgen zo extreem brutaal en gestoord aan het doen. Het regent schuttingtaal en scheldwoorden. Ik negeer en negeer en negeer, maar hij blijft zoeken naar mijn grens. Naar boven sturen helpt niet, hij gilt net zolang tot ik kom of beukt tegen de kast of muur. Heb hem in de keuken gezet met een verplichte kleurplaat. Beetje afzondering maar geen ruimte voor gekkigheid. 

Na het middageten is het voorbij. Hij is weer gewoon Pablo. Speelt lekker, praat gezellig en weet het zelfs te benoemen dat hij niet meer boos is. Gelukkig maar. 

Alleen zit ik nog met een probleem. Dit wil ik niet nog een keer, niet voor hem, niet voor ons. Maar dat betekent dat ik wel moet klagen of klikken bij jeugdzorg. En daar heb ik soms echt geen zin in. Als pleegouder kom je soms net iets meer te weten dan de hulpverlener. Dat maakt het spannend. Ik wil wel een goede verstandhouding met moeder, maar niet over Pablo's rug. Dus toch maar een mailtje doen...

donderdag 16 april 2015

de Klik

En als je nu een kind krijgt en je voelt geen klik??? 
Tsja, dat weet ik ook niet goed. Lijkt me heel lastig. Om te zorgen voor een kind wat je eigenlijk liever niet in je huis hebt. 

Lijkt me ook niet voor te stellen. Met alle kinderen die hier kwamen, was er een klik. Met de een klikte het binnen drie seconden, met de volgende duurde dat drie weken. Bij een enkeling voelde ik bij het afscheid dat er toch meer klik was dan ik had bedacht. 

Ik ben niet het type wat alle baby's schattig en mooi vind. Ook vind ik heel regelmatig peuters ontzettend irritant. Mij zie je niet zwijmelen bij foto's van kinderen van vriendinnen of kennissen. Onze neefjes en nichtjes zijn echt leuk en lief en grappig, maar niet meer dan dat. 

De eerste keren dat er een kind kwam, moest ik daar wel aan denken. Dat ik niet snel in verrukking ben over een kind. Nu was die eerste plaatsing ook een 17-jarige en was ik 27. Ik zie haar nog de auto uit komen. Ik kreeg direct spijt van onze toezegging. Wat een volwassen meisje!! Wat een onbekende vreemde! Wat moesten we hier nu mee? Ze zou maar een week of zes blijven en dat overzag ik weer wel. 
Na een paar dagen was het hele zelfstandige en volwassene teruggedraaid tot niets. Ze was een groot kind en ze had werkelijk niemand die tijd had om zich echt met haar te bemoeien. En toen ik dat door had, was daar de klik. 

Ik heb heel wat keren voorstellingen gehad van kinderen. Soms zelfs met een foto erbij. Toch klopte het nooit. Altijd was het anders. Waren ze meer onbekend dan ik had bedacht. En altijd kwam er die klik. 

Na jaren geloof ik dat ik het weet. Alle kinderen van vrienden, familie of buren waren leuk en aardig, maar niet meer. Zij hadden allemaal liefdevolle ouders die helemaal ondersteboven en verliefd waren op hun kind. 
Alle pleegkinderen die hier kwamen, hadden dat niet. Zij stonden zo helemaal alleen met zichzelf in ons huis. Er was geen ouder in de buurt, geen ouder met mogelijkheden om nu voor dit kind er te zijn. En omdat wij daardoor de enige volwassenen waren die zich om dit kind wilden bekommeren, was er de klik. Het kind had zoveel tekort aan volwassen liefde en aandacht en leiding. En die leegte sloot precies aan op ons. En daar was de klik.

En ondertussen is het zo erg met me dat ik te pas en te onpas foto's laat zien van 'onze' kinderen. En dat ik soms echt irritant overdreven loopt te wauwelen over hoe ze zijn en wat ze kunnen. En dat ik zonder blikken of blozen altijd van hun gelijk uitga en ze verdedig door dik en dun. En dat ik met de hand op mijn hart durf te verzekeren dat er op de hele wereld geen mooiere en leukere kinderen rondlopen dan die vijf die hier zijn.

maandag 13 april 2015

kalm en rustig

De afgelopen week was kalm en rustig. Geen diepe dalen en allemaal zonnige dagen. 
Het mooie weer en de mogelijkheid om elke dag buiten te spelen geven veel rust. De kinderen spelen in de tuin, gaan voetballen op het dorp of skeeleren. Er is weinig verkeerde energie te gebruiken. 

Het is gewoon genieten. Onze kleurlingen doen hun naam eer aan. De een ziet nog bruiner dan de ander. Slapen doe je wel met zoveel beweging en zoveel vitamine D de hele dag. 

Het is grappig om te zien wat er weer gedaan wordt. Pablo is ontzettend trots op een zelfgetimmerd bankje. Erop zitten is niet haalbaar, maar het lijkt toch echt. Rachid skeelert na het eten een paar kilometer. Sam crost op zijn fietsje en knuffelt de kat. Na het eten doen ze verstoppertje of overvallen elkaars huis.

In de bijkeuken is het een hele verzameling jassen en vesten voor alle soorten weer. 

Afgelopen vrijdagmiddag was Yan vrij. Samen met Sam gingen we even een paar uur naar het strandje. Terwijl beide jongens druk in de weer waren met water en zand had ik vakantie. 
Het is gewoon genieten zo. De zomer komt eraan!! 

Het is ook een beetje heimwee en dagen tellen. Want nu Sam vier jaar is, gaat hij bijna naar school. En hoewel ik echt vier hele jaren hem rond me heen had, is het omgevlogen. Daarom staan de dagen nu vooral in het teken van hem. Als iedereen op school is, vertelt hij hele verhalen over 'vroeger toen ik drie was' tot 'als ik echt groot ben'. Hij rommelt in en rond het huis en gaat over alles het gesprek aan. Wat een woordenschat heeft dat kind en wat een ingewikkelde redeneringen weet hij te maken. 
We doen samen boodschappen. Alles op het grootste gemak. Nu het bijna voorbij is, wordt het veel leuker lijkt het wel. 
Waarom moeten kinderen naar school als het zo gezellig wordt? 
Zelf heeft hij daar geen erg in. Hij vindt de peutergroep ontzettend leuk. Wordt ook al een echt schoolkind. Het is dus goed dat hij echt mag. 

En wij gaan binnenkort de aannemer weer zien. Er komen twee extra slaapkamers. Met veel mogelijkheden. We hebben nog geen idee hoe we die gaan vullen en wanneer. Maar fantaseren is al leuk genoeg. 

maandag 6 april 2015

Pasen

Zondagmorgen liep ik met de hond langs de weg. Het was vrijwel windstil en niemand op straat. Ik moest opeens denken aan Pasen van een jaar of 6 terug. 

In die tijd hadden we elke vakantie een meisje van 12 uit een gezinshuis te logeren. Stevige Surinaamse dame. Goedgebekt en ontzettend druk. Peper in haar bloed en het leek wel een wandelende bom. Om het minste kon ze volledig uit haar naad springen. 

Het was een meisje wat bijna letterlijk over je ziel schraapte. Een kind wat tot het uiterste ging en liefst er nog net overheen. 
Die pasen jaren terug was ze er ook. Ze was eigenlijk erg boos. Boos omdat ze steeds moest logeren. Het voelde voor haar als weggedaan worden. Niet dat het bij ons zo erg was, maar het idee dat je uit je huis moet voor een vakantie of weekend was voor haar heel lastig. 
En dat merkten wij. 

Als ze kwam, waren we goed voorbereid. Maar zat ze er een dag of wat, dan voelde ik de energie gewoon uit mezelf geslurpt worden. En nooit genoeg en altijd tekort. 

De pasen van jaren terug was er ook zo een. Na drie dagen tergend gedrag en enorm veel kabaal en alle emoties door elkaar, had ik het eigenlijk wel gehad. Op paasmorgen presteerde ze het ook nog eens om in alle vroegte met de drie 'kleintjes' van ongeveer 5, 6 en 8 een geweldig lawaai te maken.

Ik had het helemaal gehad. Ben de kamer ingestapt en heb even duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling is. De drie 'eigen' pleegkinderen keken bedremmeld, wisten waar de haper zat. Maar onze vakantiegast schoot direct weer in de verdediging, met bliksemende ogen en een enorme mond..... 

Ik haakte af en ging de hond uitlaten. 
Toen ik aardig afgekoeld terug naar huis liep, was het net zo stil buiten als zondagmorgen. Door het open raampje hoorde ik de kinderen. Ze zongen. ZIJ had haar gitaar meegenomen en met zijn vieren zongen ze daarbij. De Heer' is waarlijk opgestaan! Halleluja. Dat zongen ze en het raakte me enorm. Beschaamd bedacht ik dat ik bleef steken in de strijd en dat zij ondertussen zongen. 

Het was pasen. Een mooie pasen. Dat is wat ik me herinner als ik zo loop. 

Toch bijzonder dat de herinneringen meestal positief zijn. Het meisje is uit ons leven verdwenen. Op een dag moest ze weg uit het gezinshuis. Het ging niet langer. Daardoor kwam ze ook niet meer logeren. De instelling waar ze naartoe moest, was te ver. En dat was toch jammer. Want naast heel intensief, was ze ook ontzettend gezellig. Ze kletste de oren van m'n hoofd en sprong op mijn rug voor de grap. Ze schilde in een zomer een bouwkuip peren voor de stoof. Alles in het razende tempo wat bij haar hoorde. Ze maakte de raarste opmerkingen, maar schreef ook haar naam op de kalender, met een hartje erachter. Deze maand wordt ze 18. Ze staat nog steeds op de kalender. En we denken nog steeds aan haar. Een beetje met pijn in mijn hart. Zal ze het gered hebben?

Af en toe noem ik haar naam. Dan weten de oudste drie meteen over wie ik het heb. Was leuk he met haar? Ja, dat was het. Zo blijft ze hier toch een beetje in de lucht hangen. Wie weet horen we nog eens wat.

zaterdag 4 april 2015

mooie dag

Vanmiddag moest Rachid op verjaardag bij zijn zus. Ze werd achttien. Omdat ze op de Veluwe woont, is dat even een geregel. 
We hadden beloofd hem te brengen en halen. Dat hebben we gedaan. 

Terwijl Rachid bij moeder en zus was, gingen wij naar het park De Hoge Veluwe. Daar waren we jaren terug ook. 
De kinderen wisten niet goed wat ze konden verwachten. Maar bij het zien van de witte fietsen kon de dag niet meer stuk. Ik had gedacht om Sam en Pablo om de beurt achterop te laten en te fietsen. Dat ging mooi niet door. Ieder pakte een fiets en we moesten flink trappen om ze bij te houden. 

We fietsen naar het bezoekerscentrum. Daar kregen ze een flinke hoeveelheid kennis aangeboden. Alle biologische zaken zijn weer goed opgefrist. Er waren niet veel bezoekers meer en ze konden volop genieten van de opgezette dieren. Van het maken van dierenafdrukken in zand, van een draaischijf onder een reusachtige boomwortel, van een vossennest onder de grond en een sterk vergrote mestkever die ook nog eens bewoog. 

Daarna de speeltuin. Gemaakt van hout en touwen en uitdagend voor alle leeftijden. Yan heeft al wilde ideeën hoe onze tuin nu opgeleukt kan worden. Het liefst had hij dat we gingen informeren waar je zulke dingen kon aanschaffen. 




Het was nog maar 6 uur en lekker lang licht. Dus toerden we richting het jachthuis. Af en toe zagen we 3 fietsjes aan de kant liggen, dan kwam er weer een verrassingsaanval uit de bossen. 
Sam wilde geduwd af en toe, maar fiets laten staan en achterop was geen optie. 

Yan zag overal herten. Die bij nader inzien en de verrekijker eerder boomrestanten leken. Op de zandvlakte werd het herinneringsmonument bijna bestormd. En er waren te veel mooi klimbomen. 
Uiteindelijk moesten we gewoon haasten om op tijd bij Rachid te zijn. We hebben beloofd dit nog een keer te doen. En dan vanaf heel vroeg tot heel laat. 



Ik had echt meer dan genoeg te eten bij me. Maar het verdween allemaal en in de auto terug hadden ze zo'n hónger... Dus bij de Mac nog even bijgehaald. 

Het was een prachtige dag. Mooi weer, mooie natuur, genietende kinderen. 

Het meest genoot ik van Yan. Hij heeft de afgelopen weken veel tegenslag gehad. Was stil of boos. At slecht, sliep slecht. Vandaag was het de oude Yan. Hij tetterde werkelijk de hele weg. We zijn weer helemaal bij wat school betreft, weten alle rare en vieze moppen weer die hij kent. Hij at en at en had nog steeds zin in iets en de hele dag zagen we een stralend gezicht. Dat was het meest genieten. Hij is weer bij. Hij kan weer verder.

vrijdag 3 april 2015

Paasviering

Gistermiddag was er een paasviering op de speciale school. Iedereen was welkom!
En dus ging ik met Sam op stap om te kijken en luisteren naar de kinderen van het SBO waar Naomi opzit en van Cluster-4 waar Yan bijhoort. 
Bij deze twee scholen hoort ook een afdeling voor ZML-onderwijs. Ook zij deden mee met de paasviering. 

Elk jaar wordt er iets in de kerk gevierd. Het ene jaar is dat kerst, het andere jaar pasen of pinksteren. Dit jaar dus pasen. 

Het zijn bijzondere bijeenkomsten. Alle leerlingen die deze middag iets speelden of zongen of opzegden, hebben een rugzak. 
Een rugzak met negatieve ervaringen op reguliere scholen, met ervaringen van apart zijn, van eenzaam en verlaten in een groep zitten, van raar zijn, van buiten de boot vallen. 
Er zitten in verhouding veel pleegkinderen op deze scholen. 

Het bijzondere van deze scholen is dat vrijwel alle kinderen er zijn opgebloeid. Dat ze het bijzonder naar hun zin hebben. Dat ze weer groeien. 
En de meeste ouders zijn de school zeer welgezind. Iedereen is vol lof over de resultaten. Vooral de resultaten van weer gelukkig kunnen zijn, van zelfwaardering, van gezien worden. 

De sfeer op de bijeenkomst is altijd goed. Er wordt ontzettend vals gezongen en gemusiceerd. Er is veel ruis en beweging en geluiden. Maar dat hindert niet. Iedereen vond het achteraf prachtig!

Het is een ontroerende bijeenkomst. Elke keer raakt het me weer om deze kinderen te zien. In hun anderszijn en in hun kwetsbaarheid. Maar ook in het lef hebben om gewoon jezelf te zijn. Om te mogen doen wat je kan en wat je durft. De energie van de juffen en meesters is onverminderd groot. Het is heerlijk dat deze scholen bestaan. Dat deze kinderen hier mogen zijn. 

Er komen veranderingen. Meer kinderen op de gewone basisschool. Eventueel met extra begeleiding. Ik houd m'n hart vast. Gelukkig zijn onze speciale kinderen te 'zwaar' voor de basisschool. Geen enkele extra begeleiding kan deze sfeer van er mogen zijn en gezien worden halen. 
Heel jammer dat niet meer bijzondere kinderen dit gegund gaat worden.