zaterdag 29 augustus 2015

einde vakantie

De laatste vakantieweek is weer voorbij. Het begon maandag met een hoop kabaal en korte lontjes. Dat was maar een dag, want op dinsdag begon de huttenbouw. 
Een evenement waar ze het hele jaar naar uitkijken. Meerdere malen riepen ze dat echt noooiiit op vakantie gaan als het huttenbouw is. 
De kindervakantiedagen zijn altijd in de laatste vakantieweek. Van 4 tot en met 12 ben je deelnemer, daarna kun je tot een jaar of 16 helper zijn en weer later kom je als volwassene begeleiden. 

Dit jaar konden we met zijn allen. Rachid als helper, de rest als deelnemer en ik als begeleider. Drie dagen lang waren we bezig. Er werd in strak tempo een compleet dorp gebouwd. De eerste dag werd er de eerste uren zelfs niets gezegd. Je hoorde alleen gehamer. Na drie dagen was er een hut. Iedereen moest er in passen, je moest droog zitten. Sommige hutten hadden vloerbedekking, anderen een complete aanbouw of een dakkapel. De een maakte een roze bedstede, de ander een kippenhok. Er waren paletten, karton, vloerbedekking en behang. En natuurlijk veel verf en veel kwasten. De kleinere kinderen stonden verheerlijkt te verven. 's Avonds was het een hele kunst om alle verf van de armen en benen en haren te halen. Maar genieten dat het weer was!!

Donderdagavond ging het allemaal weer in de fik. Een brandstapel van een meter of 30 en vlammen van nog hoger. 
Vrijdag waren ze gewoon moe en vandaag is Yan jarig. Hij is 12 jaar geworden. Dat niemand hem die leeftijd geeft, is wel een feit. Hij wilde zo graag een horloge. Net zo iets als Rachid en geen kinderding! Dus heeft hij hem gekregen. Ik nam hem mee naar de winkel. Dat polsje is zo extreem smal en dun... Maar hij heeft er een. Het is een enorm ding, maar dankzij de aardige juwelier kon het toch zo vermaakt dat het gewoon goed zit. Hij is erg blij. Kijkt er steeds op. Voelt zich bijna volwassen. 

Hij heeft wel een fijne dag geloof ik. Het blijf een aandoenlijke ziel, die hele Yan. Heel de dag de mobiel in de buurt. Gelukkig feliciteerde vader hem vanmorgen vroeg en moeder deed het net. Hij is weer erkend en gezien door de mensen die waarschijnlijk twaalf jaar terug heel blij waren. Hun tweede kind, hun eerste zoon. Nu vieren wij zijn geboortedag. Een dag die we niet kenden, waar we geen deel aan hadden. 
Toch was vandaag ook onze zoon jarig. Het kind wat al tien jaar elke dag bij ons was. Het kind wat zo diep in ons hart en leven zit, dat het gewoon een deel van ons is geworden. 
In ieder geval is Yan door alle vier de mensen die hem als hun kind zien gefeliciteerd en voelde hij zich door hen geliefd. 
Het wordt een belangrijk jaar. Laatste jaar basisschool. 

Maandag gaan de scholen weer beginnen. Woensdag zullen ze allemaal weg zijn. Het wordt weer tijd. Het is weer leuk geweest.

donderdag 20 augustus 2015

de geschiedenis

De opa van Yan vertrok een kleine dertig jaar terug uit Vietnam. Samen met zijn zoon van tien nam hij een bootje. Het bootje was klein. Het zat overvol. De opa wilde vluchten, evenals zijn bootgenoten. Op volle zee sloeg de motor af. Het duurde een paar dagen voor ze door een groot zeeschip werden gered. 
Pas vertelde de oom erover. Hij was dat tienjarige jongetje en hij was nooit in zijn leven zo bang geweest. De ontzetting van toen was nog voelbaar. 

Het schip voer onder Nederlandse vlag en de bootvluchtelingen kregen onderdak in Nederland. Later mocht de rest van het gezin, waaronder de moeder van Yan, overkomen. 

De geschiedenis van dit gezin is er een met veel geweld. Vaak kwam de politie. Er waren rechtszaken en gevangenisstraf. Yan werd evenals zijn jongste tante en oudere zus uit huis gehaald. 
Nu gaat het goed. Iedereen werkt, heeft kinderen, leidt een min of meer fatsoenlijk leven. 
Het blijft wel een familie uit een ander land. Onder elkaar praten ze nog steeds de moedertaal. Dat Yan, zijn zus en tante daar niets van begrijpen is wel triest. De volgende generatie doet het goed op school, spreekt vloeiend Nederlands en gaat het gewoon redden. 

Dat Yan bij ons woont, heeft zeker iets te maken met dit vluchtverhaal. Voor Yans moeder was dit te veel. Misschien had ze het in eigen land wel gered? We weten het niet. Yan gaat het wel redden. 

Afgelopen weken overdacht ik de geschiedenis van Yan en zijn familie. Ik kwam namelijk een herhaling tegen. Via allerlei ingewikkelde wegen stond ik op een dag bij een gezin. Vader, moeder en zoon van tien. Ze kwamen uit SyriĆ«. Ze waren gevlucht. Ze kwamen per boot. De boottocht had gemaakt dat ze alles kwijt waren geraakt. En dus zaten ze op een dag in Nederland, in de opvang, in de wacht. De enige kleren die ze hadden, droegen ze. 
Het was de bedoeling dat we in ieder geval de kinderen van kleding zouden voorzien. Ze moesten zich kunnen verschonen en ze moesten warm worden. Ik kwam bij de jongen van tien om de maat op te nemen. Hij droeg een hemd en een korte broek en schoenen maat 39, terwijl hij 35 had. Gekregen toen ze aanspoelden. 
Hij had zelfs geen onderbroek aan. Zijn moeder schaamde zich. 'He need a boxer.' legde ze uit, met een gebaar van dat ze dat ook niet kon verhelpen. 

De volgende dag had hij kleren. Ze kwamen uit de kast van Yan. Yan heeft het niet eens gemerkt dat er wat weg was. De jongen was erg blij, zijn ouders nog meer. 

Ik sliep die avond niet. Aan het vluchtelingenprobleem kan ik niets doen. Ik weet ook niet meer wat ik moet denken. Wat ik wel zag, was die jongen. Wat een lief kind was het. Hetzelfde figuur en oogopslag als Yan. Wat aangrijpend om dit te moeten ondergaan. 
Ik moest denken aan die oom van Yan, dertig jaar terug. Hij was ook tien. Soms worden de feiten te levend. Ik hoop dat deze jongen een thuis gaat krijgen en rust. Dat hij weer kind mag zijn. 

Tsja, de geschiedenis herhaalt zich. Wat verschrikkelijk dat dit niet alleen voor volwassen mensen geldt.

vrijdag 14 augustus 2015

IND

Vandaag een nuttige dag gehad. We moesten op verjaardag bij een jarige schoonzus en er lag al weken een brief van de IND. Die verjaardag is leuk, maar die IND meestal een stuk ingewikkelder. Beide zaken lagen min of meer op dezelfde route.

Vijf jaar terug bleek jeugdzorg een fout te hebben gemaakt met Naomi. Haar verblijfsvergunning was verlopen en dat had niemand in de gaten. Ik al helemaal niet, want toen leefde ik nog met de gedachte dat als je in Nederland bent geboren, je ook Nederlander bent. 

Nou, niet dus. Je bent wat je moeder is. En die is Congolees en heeft een tijdelijke verblijfsvergunning. Die wordt zonder moeite steeds verlengd. Alleen moet je dan natuurlijk wel actie ondernemen. 

Vijf jaar terug ben ik een keer of vier naar de IND geweest. In Rotterdam en in Rijswijk. En het was een drama. Moeder had toen nog gezag en moest er dus bij zijn. Maar ze was er soms opeens niet. Stonden we voor niets te wachten. Moeder moest bepaalde documenten overleggen. Die lagen bij een boze ex. Jeugdzorg moest ook iets, alleen wist de piepjonge voogd totaal niet wat en wanneer. 
Het vervelende was dat dit ook mijn probleem werd. Want de IND wil wel het kind zien waar het om gaat. Dus toerde ik weer braaf met Naomi naar Rijswijk of naar Rotterdam. 

Het is goedgekomen toen. Ik was een gewaarschuwd mens en heb elk jaar op de laatste bladzijde van m'n agenda met grote letters OKTOBER 2015 VERBLIJFSVERGUNNING gezet. Maar dat was niet eens nodig. Een paar weken terug kreeg ik een brief van de IND met een herinnering en een duidelijke uitleg wat ik moest doen.

Dat was dus onder andere naar de IND toe gaan. Helaas is dat minimaal 100 km vanaf ons huis. Er moesten tien vingerafdrukken en een digitale foto gemaakt worden. En dat hebben we vandaag gedaan. Naomi vond het heel interessant. Er is een gewichtig kijkende foto in het systeem gegaan en tien vingerafdrukken. Nu wachten op een bericht dat het pasje klaar is. Dat zou in de buurt geregeld kunnen worden. 

Zo, dit was dus echt een makje vergeleken met vijf jaar terug! Als we op willen stappen, zegt de man achter de balie dat ik wel haar paspoort moet meenemen bij ophalen. Het bloed stijgt spontaan naar m'n hoofd. Een paspoort?! Dat heeft ze niet... 
De man schiet ook even in de stress. Ja, dat moet anders krijg je het pasje niet mee. Ik zie mezelf al de komende weken bij de Congolese ambassade zitten. Bij de Poolse was ik eerder voor Sam en het heeft tot niets geleid en kostte veel tijd. Ik opper dat ik moeder dan opspoor en meeneem? Nee, die kan daar ook niets betekenen.

De man gaat het uitzoeken voor me. Het duurt even. Er worden anderen bijgehaald. En dan komt toch het verlossende woord, want het hoeft niet. In speciale gevallen is er een uitzonderingsregel en ergens in haar dossier staat het. 
De man is heel vriendelijk en gaat kijken of hij het zwart op wit voor me kan krijgen. Dan kan ik het tonen bij ophalen. Dat lukt niet. Geeft niets, als ik weet dat het ergens staat, komt het wel goed. 

Beneden wacht de rest van de firma. Die vinden het wel interessant daar bij die IND. Zoveel buitenlandse mensen en kinderen en beveiliging. Op de terugweg vraagt Yan zich af waarom de IND zo erg beveiligd moet zijn. Hij fantaseert er driftig op los tot we het afkappen. Ze hebben in ieder geval iets geleerd. Hoe de IND eruit ziet en wat voor mensen er komen en werken. 

De verjaardag verloopt vlotjes en na afloop eten we bij de Ikea. Dat is gewoon leuk. Ze zijn zo braaf dat we ook nog heel de winkel doorwandelen. Dat is iets wat zeker niet altijd kan. Ze zien de meest fantastische dingen die we echt moeten hebben. Het is niet druk en we fantaseren ook hier maar even mee over wat je allemaal kunt met wat je ziet. 

Een verplicht dagje weg dus vandaag, maar toch met vakantiegevoel.

kamperen

Toch nog maar even de vouwwagen uit de schuur gehaald. Van maandag tot donderdag op vakantie naar Haamstede. Rachid zit op een kamp. Die vermaakt zich wel. Om te voorkomen dat de anderen zo in de vierde week een vakantiedipje kregen, gingen we kamperen. 

Vanwege het late tijdstip moest de hond ook mee. Dat was een succes. Het beest heeft de hele dag door aandacht gekregen en bezigheid. 

We stonden binnen drie kwartier op de plaats van bestemming. Dat is nog eens lekker op vakantie gaan! 's Morgens naar de bakker om lekkere broodjes. Daarna wandelen door duinen, langs bunkers en door het bos. 's Middag fietsen richting een strand. Die zijn er op de kop van Schouwen meer dan genoeg. En ondanks de vele toeristen lijken ze ongeveer leeg. Heerlijk zwemmen in de zee. De temperatuur van het water is nu perfect. Zandkastelen bouwen. 
Terug naar huis. Heel veel eten en 's avonds nog even naar het dorp om een ijsje. 
De auto stond gewoon de hele tijd stil. Het was prachtig allemaal. We zagen wel honderd konijnen en negen herten. En terwijl wij rondspartelden in de zee bij Renesse, spartelde er een zeehond op 25 meter afstand mee. 



En dan dat zand. Overal zand en zand en nog eens zand. Om in te rollen, Sam liet bij elke zandvlakte zien hoe goed hij de koprol kon.. Om door je handen te laten gaan, ook al ben je bijna twaalf en vooral om vanaf te springen. De duinen waren hoog en steil en de energie raakte niet snel op.



Alles is zand en zit vol zand. De wasmachine draait op volle toeren. We zijn weer thuis. Het leken wel drie weken in plaats van vier dagen. Dit is voor herhaling vatbaar! 

Het slapen met z'n zessen op een paar vierkante meter geeft iets speciaals. Sam wilde naast Yan. Onbewust kropen ze in hun slaap dicht tegen elkaar aan. Vertederend gezicht. 's Morgens het wakker worden op een fluisterende toon en allemaal tegelijk ongeveer. Een mooi begin van de dag. 

Het was hard werken, dat wel. We zaten op een prachtige landschapscamping, maar er waren weinig kinderen en weinig kinderdingen. Dat moet volgend jaar beter. Nu moesten wij hen vermaken. Even spelen met andere kinderen zou voor ons ook wel leuk zijn. Maar goed, het was een lastminute-gedachte en een test of dit iets is voor ons gezin. En dat is het zeker!

zaterdag 8 augustus 2015

nachtmarkt

Elk jaar op de eerste vrijdag van augustus is er de nachtmarkt. Op de boulevard in Vlissingen staan allerlei kraampjes van 7 uur 's avonds tot 1 uur 's nachts. Dan is er vuurwerk vanaf een bootje op het water. 

Omdat wij in de zomervakantie meestal thuisblijven, valt die nachtmarkt altijd ergens middenin. 
Gisteren was het ook weer zover. Vijftien jaar pleegzorg en veertien nachtmarkten verder... 
Een keer kon ik overslaan. Toen was het zo ontzettend warm geweest, dat zelfs de kinderen begrepen dat dit niet meer leuk kon worden. 

Eigenlijk geef ik niets om zo'n nachtmarkt. Je kunt je auto nauwelijks parkeren en je loopt de blaren op je voeten. Het is gruwelijk druk en ik ben de hele tijd aan het kijken waar de kinderen zijn. 
Toch moet ik er elk jaar aan geloven. Deze week ook. De voorpret is bijna leuker dan de markt zelf. 

Deze keer ging ik met Yan en Naomi. Rachid wilde ook, maar moest vanmorgen om zes uur weg voor een jongerenkamp. Hij had de hele week gewerkt en begreep wel dat het slimmer was om gewoon op tijd naar bed te gaan. 

Het viel tegen deze keer. Veel van hetzelfde en niet helemaal het sfeertje. Normaal voel ik me echt een toerist als ik daar loop. Nu meer een verdwaalde zeeuw. 
Yan vond het ook tegenvallen. Maar dat maakt hem eigenlijk niet uit. Hij is geweest dat is het belangrijkste en valt het dan tegen, dan is het zo. Hij liep in een rap tempo en dat beviel me wel. Naomi vond dat weer minder. 

Al lopend vond ik het toch wel leuk om er te zijn. Die nachtmarkt is wel echt een ding in ons gezin. Ik kwam er al met zoveel verschillende samenstellingen. Yan mocht zelfs mee toen hij 2 was. In de buggy lag hij en vond het prachtig. Nu is hij bijna 12 en regelt dat we kibbeling eten op een bankje met zicht op zee. De kibbeling is precies goed gekruid en precies genoeg voor ons. 

Ik geniet wel met deze beginnende pubers naast me. Naomi vindt dit erg veel. Ze is snel de weg kwijt en het overzicht. Maar ze is wel zorgzaam. Kijkt of ik erlangs kan en wil mijn tas dragen. Informeert of ik moe ben, omdat ik wel in de kramen kijk en daardoor achterloop. 
Yan heeft veel commentaar op de handelswaar. Hij doet dat gedegen. Snapt wel een beetje hoe dit werkt hier. Alleen het kanon kon hij niet vinden. Dat was jammer. Wel een vuurkunstenaar. Een verlopen type die met vier brandende fakkels stunten uithaalt. Ze staan vooraan te kijken op een trap. Ik sta lager en zie ze geregeld even naar me kijken. Naomi vooral om te weten of ik er nog ben en Yan om te checken of ik zag wat hij zag. En of ik dit geloofwaardig vind of gewoon dom. Het is grappig om te zien hoe natuurlijk ze contact zoeken. Dat is lang niet altijd zo. Maar nu buiten de deur gewoon wel. 

We zijn vroeg thuis. Voor tien uur stappen we al binnen. Het vuurwerk doen we niet. Lang geleden hebben we gewacht. Toen hadden we oudere kinderen. Maar het duurde maar en duurde maar en toen hebben we het op afstand bekeken vanaf de dijk thuis. 
Daarna hebben we het nooit meer beloofd. Vuurwerk doe je als je volwassen bent en op eigen gelegenheid naar de nachtmarkt gaat. De meesten gingen nog een keer zelf met vrienden. 
Na die ene keer was de lol eraf. Nachtmarkt is toch meer iets magisch als je kind bent denk ik. En wij houden de magie gewoon in stand. 
Volgend jaar mogen Pablo en Sam ook mee. Die stonden zo sip te kijken toen we weggingen. Voor hen is de magie ook al begonnen.

zaterdag 1 augustus 2015

vakantie

En weer een week vakantie voorbij. Yan was op kamp. Dat scheelde heel veel energie. Zowel positieve als negatieve. We merkten dat hij toch het grootste aandeel verzorgd van zowel de gezelligheid als van het tegenovergestelde. 

Gisteren is hij weer opgehaald. Het was super. Leuker dan hij had verwacht. En hij verwachtte al zoveel. Volgend jaar gaat hij weer. Dat staat in ieder geval vast. 

Ondertussen hebben we ook een week de twee vakantiemeisjes. Ze kwamen eerder een weekend. Dat ging prima. Nu ging het ook prima, de eerste vier dagen. Toen zakte de oudste van zes in. En dat knapt niet echt op. Het is een triest kind. Je komt er niet binnen. Ze is moe en lusteloos. Ze speelt niet echt en huilt om alles. Dat doet ze thuis ook begreep ik van pleegmoeder. Vandaar dat ze haar ook niet meenamen op vakantie. Dat zou een drama worden. Hier wordt het niet zozeer een drama, maar het kost wel energie. Ook voor de andere kinderen. Na een week aardig doen, merk ik nu lichte irritatie. Doe eens normaal! Jank nu niet om alles! NEE, je hebt geen pijn. Je stootte niet eens raak! Ik probeer wat te sussen en ondertussen blanco te blijven. Lastig is het. Voor ons, maar meer nog voor haar. 
Dat is ook weer zo'n ingewikkeld pleegzorgdilemma. Als je ze meeneemt, heb je zelf geen vakantie. Maar je hebt het zelf ook nodig en je eigen kinderen willen ook gewoon lekker kamperen... 
Nog vijf dagen te gaan. Dat gaat wel lukken. 
Het aparte is dat zusje van twee als een zonnetje door het huis gaat. Ze maakt grapjes, is bijdehand, maakt contact en vindt alles leuk. 

Dat het de hele week regende, was minder. Niet dat ze zich niet vermaakten, dat gaat prima. Maar de vochtige lucht maakte dat Sam aan zijn zoveelste ontsteking en bijbehorende kuur bezig is. Hoge koorts en flink astma. Het blijft bij tijden een zorgenkind. 

En een bijzonder kind, want van de week haalde hij zijn eerste tand uit zijn mond. Voor vier en half toch vrij vroeg om te wisselen. Maar de nieuwe komt er al door. Dat hebben we niet eerder gehad, zo'n record. Hij was trots als een aap. De tand is aan iedereen laten zien. Een prachtig gaaf tandje. Om de haverklap heeft hij hem afgespoeld. En nu is hij in de gootsteen verdwenen. Ach, er komen er meer.