woensdag 28 december 2016

kerst

De week voor kerst was hectisch. 
Sam is zes jaar geworden. Er was decemberstress op de scholen. Iedereen was eerder en anders vrij. 
Ik had ook stress. Vanuit de groep kwamen er slechte berichten over Rachid. Hij deed rare dingen en was moeilijk te sturen. En of hij de kerstdagen van vrijdag tot dinsdag bij ons kon komen. 

Dat hij met de kerstdagen mocht komen was al geregeld, maar met een uitloop tot vijf dagen, was nieuw. Een stuiterende Rachid kunnen we wel hebben, maar het moest niet zo zijn dat hij de kerstdagen voor de andere vijf kinderen ging verstoren. 

Ik appte met leiding A en leiding B en invaller C en mentor weer iemand anders. Ik werd het zat en appte venijnig dat het hier geen noodopvang is!! Toen was ik duidelijk genoeg en hebben we afspraken kunnen maken. 
We zagen Rachid met gemengde gevoelens komen. Dat was niet nodig. Hij was aardig en behulpzaam. Het was heel gezellig dat hij er was. Hij liet de hond uit, fietste met Sam en was op zijn oude, gezellige manier lekker aanwezig. 

Deze kerst was een goede kerst. Zonder gedoe en zonder erg boze of erg verdrietige kinderen. Volgens mij hebben ze allemaal kunnen genieten van de paar dagen vrij en van elkaar. En dat is bijzonder. 

Ik heb ook genoten. Maar wel met een scherp randje, want het blijven toch trieste gevallen die kinderen. 
Pablo ging tweede kerst naar moeder. Vol verwachting om 3 uur, maar om 7 uur belde ze dat hij erg boos en erg onhandelbaar was. Dat geloof ik gelijk. Het is niet veel anders op school en regelmatig thuis. Hij was behoorlijk uit zijn dak gegaan. De nasleep voelen we nu nog. Het is een feit dat hij alles verpest, maar het is veel meer realiteit dat het hem niet lukt om te genieten van bijvoorbeeld zo'n bezoek. Dan moet alles kapot gemaakt worden. Hij kan zichzelf niet helpen en wij zoeken ook..

Rachid ging mee naar de kerk. Gewoon uit zichzelf. En daar ontdekte ik dat je ondanks zijn schoenen toch zijn tenen zag zitten. Rachid krijgt kleedgeld. Dat is ook een feit. Maar Rachid kan daar helemaal niet mee omgaan. Dus maakt hij het geld op als hij het krijgt. Wel aan kleren. Maar veel te duur en niet bestand tegen zijn ruige manier van leven. 
En ja, zegt de groepsleiding, dat moet hij leren. Maar dat kan hij niet. En dus merkt hij voortdurend dat zijn schoenen kapot en zijn broeken gescheurd en zijn aankopen miskopen zijn. Nu heeft hij ook nog een vernieling begaan. Die moet hij terugbetalen. Dat is heel terecht. Maar dat betekent ook dat hij pas over een half jaar schoenen kan kopen. Hij zoekt in de schuur naar oude laslaarzen. Die zijn nog heel.

Dinsdagmorgen zijn Rachid, Sam, Naomi en ik naar de stad gegaan. Heel gezellig was dat. We hebben lekker gewinkeld en niet op de tijd gelet. We hebben Rachid aan een goede broek geholpen. En hopelijk aan een idee om voortaan goede en betaalbare vervolgaankopen te doen. Zijn tenen zijn ook niet meer te zien. Hij is weer het mannetje. 
Hij was zo ontzettend blij met zijn nieuwe spullen. Veel blijer dan de andere twee. Daar zou je het gezien de leeftijd meer van verwachten. Maar het waren niet alleen nieuwe schoenen en kleren. Het was vooral een grote drempel die ik hem hielp nemen. Een onoplosbaar probleem van kapotte schoenen en uitgescheurde broeken en geen geld. En vooral geen inzicht hoe je dit nu oplost. 

Pas vroeg Rachid of ik over een paar maanden zijn geld wil beheren. Dan is hij achttien en niemand kan het zo goed als ik. Ik heb bedankt. Dat ga ik niet redden. Nu snap ik hem beter. Hij bedoelde dat ik dan weer mee kan en hem kan behoeden voor miskopen en kapotte schoenen. Rachid heeft genoeg verstand om een mooi diploma te halen, maar mist alle vaardigheden om te overleven. 

Nu is hij weer op de groep. De leiding appte dat hij gewoon liep te glimmen zo blij was hij. Dat was de laatste weken wel anders. 
Pas vroeg iemand hoeveel kinderen we nu hadden. Ik twijfelde en zei 'vijf', maar ik geloof dat het er toch nog gewoon zes zijn.
 



vrijdag 16 december 2016

doorkijken

Een poos geleden vertelde een pleegvader me het verschil tussen eigen en pleegkinderen. Hij vertelde dat beide soorten in zijn gezin het bloed onder zijn nagels konden weghalen. Maar er was verschil. Want als zijn eigen kinderen ontzettend vervelend waren en hij werkelijk niet wist hoe hij moest reageren, dan zag hij zijn kind. En daarmee zag hij zijn zoon als baby, als eigenwijs peutertje, als onzeker schoolkind. Hij zag een gedeeld leven. Hij kon het gedrag van zijn zoon niet accepteren, maar wel begrijpen en ermee omgaan omdat het nu eenmaal zijn zoon was. 

En dat terugkijken miste hij bij zijn pleegkinderen. Daardoor vond hij het moeilijker om hun negatieve gedrag te accepteren, te begrijpen en er mee om te gaan. 

Het is een uitleg van jaren terug, maar wat hij die man gelijk! 
Ik was van de week de nachtdienst nog eens aan het overdenken. Toen kwamen de woorden van deze man ook boven. Sam lag als verslaafde baby van een paar pond soms de halve nacht in onze armen. Tussenin was veel te gevaarlijk, maar in de armen half zittend konden we nog wat dommelen. In die nachten keek je naar het kindje en overdacht je de toekomst. Daar ontkom je niet aan. We zagen zijn strijd en maakten ons zorgen. 

De Sam die nu tussenin knalt, heeft in zijn slaap hetzelfde mondje en neusje als de baby van een paar weken. En dat geeft ruimte voor doorkijken. Want in die stevige jongenstoet blijft dat eenzame, kwetsbare baby'tje leven. Overdag zie ik het niet, maar in de nacht wel. Dan ontroert dat ontspannen gezichtje me en maakt dat we niet eens zuchten als hij ons bed in springt voor we het weten. Hij wacht met halve ogen tot wij aan beide kanten hem insluiten. Legt zijn armen om de een zijn nek en zijn voeten tegen de ander zijn benen, zucht heel diep en slaapt. Hij droomt dan niet, praat niet in zijn slaap en wordt pas wakker als wij om half 7 uiterst voorzichtig ons bed uit proberen te komen. Binnen vijf minuten is hij ook wakker. 

Overdag is hij een stoere, niet te stuiten man van bijna zes jaar. Met spierballen en kracht om jaloers op te worden. Maar als hij de zoveelste stunt uithaalt en eigenlijk serieus straf verdient, maakt de nachtdienst van het doorkijken, dat alles binnen proportie kan blijven. 
Nachtdiensten moeten we zien als investering voor de toekomst. Met duizend draadjes hechten ze zich en de helft wordt bij Sam in ieder geval 's nachts geweven. 

Van de week vond ik een schriftje met aantekeningen over Rachid. Het ging over de periode toen hij er net was. Hij was net vijf jaar en hij was bang en onzeker, had  een grote mond en wilde altijd alle aandacht. Ik lees dat hij voor het eerst een nachtje sliep bij zijn moeder. Hij moest huilen 's nachts en wilde naar ons terug. Sam heeft nu de leeftijd van Rachid toen. 
Rachid woont sinds een paar maanden op een groep. Dat kon niet anders. Hij laat daar hetzelfde gedrag zien als hier. Verschil is dat de mensen van de groep geen 24-uurs dienst hebben elke dag. Zij kunnen dit beter dan wij. 
Toch blijven wij belangrijk. Hij komt regelmatig. Soms begrijp ik niet wat hij zoekt. Is hij ook zo weer verdwenen. 
Gisteren vroeg hij de kerstdagen te mogen komen en oud en nieuw en komende zaterdag... Het mag allemaal. Want door dat schriftje kan ik opeens weer doorkijken bij Rachid. Ik zie weer hoe hij was toen hij kwam. Hoe ontzettend verschrikkelijk het moet zijn voor een jongetje van net vijf jaar om voor de derde of vierde keer in een ander gezin te moeten gaan wonen. En dat niemand je helpt. Dat je het gewoon zelf op moet knappen en helemaal afhankelijk bent van mensen die je nooit eerder zag. Hij heeft er nog last van. Er zijn veel zorgen rond hem. Maar fijn dat hij komt, dat hij het lijntje kan blijven vasthouden naar ons. En hier wordt hij met gejuich ontvangen, want hij blijft er toch bijhoren!

maandag 12 december 2016

nachtdienst

Nee, ik werk verder niet. Nee, ook niet sporten of hobby's verder of zo. Of dat niet saai is? Nou, ik denk dat het best saai klinkt, maar eerlijk gezegd heb ik niet eens tijd om dat te bedenken.
Oud-collega's verbazen zich over mijn volledige gebrek aan ambitie. Nu had ik dat nooit heel erg, die ambitie, maar ik werkte wel met veel plezier. En de collega's mis ik soms. Verder mis ik niets.

Ik ben er achter dat ik meer dan werk. Elke nacht is er dienst.
Deze maand is het een jaar geleden dat Daniel ons gezin binnenkwam. Van witte, stille baby is hij in 365 dagen gegroeid naar ondeugende, ondernemende peuter. Hij windt de hele familie om zijn vingertjes en geeft iedereen een heleboel aandacht en liefde. En natuurlijk krijgt hij het net zo hard terug. Het is absoluut een makkelijk kind. Hij ontwikkelt sneller dan het boekje en alle huisgenoten zijn het er over eens dat er geen liever en mooier peutertje bestaat dan Daniel!

Maar van de 365 nachten dat hij hier is, heeft hij er hooguit 3 doorgeslapen. Vrijwel elke nacht is er een signaal van boven en rennen wij ons bed uit. De een om het kind te halen, de ander om een fles klaar te maken. Dat gebeurt in halve slaaptoestand en kost maximaal een kwartier. Dan slapen we weer allemaal. Tot de wekker of tot het volgende signaal.

Ik heb van alles geprobeerd, maar niets helpt. Op een of andere manier heeft Daniel ergens in de nacht een fles nodig. Zolang hij onder het gemiddelde zit in gewicht krijgt hij die ook. Gewoon kwestie van de automatische piloot.

Als we nu pech hebben, laat Sam ook wat van zich horen. Op volle kracht brult hij dan mijn naam. En opnieuw speer ik m'n bed uit. Straks wordt iedereen wakker! Sam heeft 's nachts regelmatig een bloedneus of een nat bed of een slokje water of een enge droom of zere benen.
Ook hier hebben we van alles geprobeerd, maar het enige wat helpt is hem met alle respect te behandelen. Nooit je stem verheffen en zeker niet in discussie gaan. Doel is zo veel en zo lang mogelijk slapen. Meestal kost dit ook maximaal een kwartier. Alleen jammer dat dit kwartier dan weer een uur na Daniels kwartier komt..

Van de week was het topdrukte. Pablo moest drie keer overgeven in een nacht. Drie keer kwam hij dat met een harde, zware stem meedelen. Hij ging er echt voor staan. Alles in de wc en nog een heel verhaal. Snel hebben we hem weer richting bed en stilte gestuurd. De gouden regel van de nachtdienst is dat je niet echt wakker mag worden. Dan slaap je namelijk niet meer.
Dezelfde nacht kreeg Sam een astma-aanval en eiste Daniel ook zijn kwartiertje weer op. 's Morgens leek het of we de hele nacht rondjes hadden gerend.

Het rare is dat alle kinderen waar ik over hoor spreken vanaf drie maanden doorslapen. Hier doet niemand dat. Zelfs Yan presteert het om als 13-jarige om half 6 op zaterdagmorgen te komen vertellen dat hij al wakker is. Doen we iets verkeerd? Hoort dit bij pleegkinderen?
Of staat de gemiddelde moeder bij het schoolhek te fantaseren? Ik ga steeds meer voor het laatste. Want nu ik een paar keer een nachtdienstverhaaltje rondstrooi, hoor ik overal herkenning! Dat maakt me nieuwsgierig. Ik gooi er ook maar even tussen dat Sam tot zijn derde ongeveer tussenin sliep. En jawel hoor. 
Er worden veel nachtdiensten gedraaid ben ik achter.En heel veel gaat niet volgens het boekje.. En dat is geen enkel punt. Maar wat ben ik blij dat ik niet werk, want dat lijkt me dan wel een heel punt om dat te combineren met al die nachtdiensten.



maandag 5 december 2016

bedankt!

Pleegzorg is intensief en hard werken enzovoort. Daar ben ik het wel mee eens. Er past niet veel eigen inbreng op het moment in mijn leven. We zeilen van het ene incident in het andere en van het ene telefoontje naar het volgende bezoek. De meeste afspraken die ik voor mezelf maak, gaan niet door. Er is altijd wel een noodgeval of nodig geval waardoor ik weer afzeg. 

Maar het is wel de bedoeling dat onze relatie de pleegzorg overleeft. En dan moet je investeren. Dat hoor ik niet graag. Want het lijkt of investeren ook betekent dat je de deur uit moet met zijn tweeën. En dat zie ik niet zitten en de kinderen nog minder.
Dus investeer ik een hele zomer in buiten eten en barbecueën en probeer ik nu zoveel mogelijk met de houtkachel en kaarsjes en muziek en heerlijk gemarineerde kippenpoten kluiven te investeren. Het geeft resultaat, maar altijd voor het hele gezin. Dat vind ik prima en man ook eigenlijk wel. 

Nu had man een of andere klus geklaard waarvoor hij ontzettend bedankt werd. Hij moest maar eens lekker gaan eten met zijn vrouw op kosten van de dankbare meneer. Hij vertelde het op een manier alsof hij daar wel zin in had. En ik reageerde op een manier die iets anders liet zien. 
Maar de meneer drong aan en het was toch wel een heel sjiek tentje waar we naar toe werden gestuurd. En ergens in mijn achterhoofd blijft het knagen dat we nooit eens investeren in 'met z'n tweeën'. Niet dat ik hem zijn koffers zie pakken, maar toch...

Dus zaten we onlangs op een doordeweekse avond met zijn tweeën in een heel mooi restaurantje. Het voelde wat vreemd. Het was minstens 15 jaar geleden dat we samen aan een tafeltje zaten. We kregen zes gangen en bij elke gang een nieuwe wijn. We mochten heel diepzinnig een slokje vooraf proeven en we kregen uitleg over voortreffelijke combinaties van smaken die in elkaar overliepen of juist niet. En het was heerlijk! Het eten en de sfeer en de wijn natuurlijk. Dat er niet door elke zin minstens drie keer heengepraat werd, dat ik niet honderd keer moest vragen om leeggegeten monden en niet-smakkende lippen. Dat was werkelijk bijzonder. 
Dus bedankt meneer die ik niet ken en die mij door dit onmogelijke kadootje dwong eens te investeren in de relatie.

Na drie uur waren we klaar en liepen we door de stad terug. En het voelde nog steeds heel apart. In ieder geval mijlenver van de dagelijkse maaltijd. Het was een investering en het was de moeite waard. En het werd mogelijk gemaakt door fantastische schoonouders die weer kwamen oppassen. Alsof het niets is, maar ik weet wel beter. 
Bedankt schoonouders op leeftijd die het zagen zitten om onze bijzondere bende aan het eten en in bed te krijgen! 

Afgelopen zaterdag had ik een goede-doelen-markt. Erg leuk jaarlijks terugkerend evenement. Ik had er zin in. Maar jawel, er bleek opeens een feestje van de een en zwemles van twee anderen en misschien bezoek van de kleinste en maar een auto. Ik zag de bui al hangen. 
Maar voor ik iets hoefde doen bood een collega goede-doelen aan om te komen en bood een zus aan om de hele dag beschikbaar te zijn als het nodig was en bood een bevriend echtpaar aan om naar zwemles te rijden. En stond ik op de markt en had ik een hele zaterdag 'vrij van thuis'! Alle hulp was niet nodig, maar bedankt zus en collega en echtpaar!! 
Pleegzorg is intensief. Dat klopt. Maar wat een hulp en meedenken in zomaar een paar dagen tijd! Superbedankt daarvoor!! Een beetje investeren in jezelf en je relatie is inderdaad heel verstandig!

zaterdag 3 december 2016

koopavond

Afgelopen vrijdag was de eerste koopavond van Pablo en Sam. Regelmatig ga ik 's avonds naar de stad, maar nooit mogen ze mee. Dat is vooral praktisch. Het lijstje is vaak lang en de loopafstand niet heel geschikt voor benen die eigenlijk gewoon moe zijn zo aan het eind van de week.
Yan en Naomi zijn vaste klanten voor de koopavond. Ik laat ze lekker meebeslissen in wat we bezoeken en waar we wat gaan vinden. Hun enthousiasme stimuleert de jongere kinderen.

Vrijdagmiddag kwam Yan met het plan om naar de stad te gaan. Jaaaa, valt Naomi gelijk bij. Leueuk!! En dat het al erg lang geleden is. Dat is niet helemaal waar, maar waarom zouden we niet gaan. Pablo heeft nog een jas nodig en Sam een trui en Yan moet ook dringend nieuwe kleren, vindt hij. Naomi moet een nieuw speciaal tekenboek. En volgens Yan kun je ook heel goed gewoon voor de lol naar de stad.

En dat doen we. We gaan met zijn allen, behalve Daniel en pleegvader natuurlijk.
Wat een feest is dat voor de kleine jongens! Heel grappig dat het elke weer dezelfde spanning en glimoogjes geeft bij de eerste keer.

In de stad wachten we voor de brug. Dat duurt verschrikkelijk lang. We zien de lichtjes langskomen en warempel! Het is de stoomboot die daar door de brug schuift!! De stoomboot in het donker. Het toppunt van wat je kunt hebben...

Als we uit de auto stappen in de parkeergarage gaat Sam helemaal uit zijn dak. Loeiend en gillend trekt hij rondjes door de vrijwel lege kelder. Het klinkt behoorlijk en ik marcheer richting deur. Sam uit z'n flow halen, lukt toch niet. 
De eerste winkel is gelijk geschikt voor een jas voor Pablo. Hij kan niet kiezen en voelt en draait. Blijkt hij iets met handschoenen in een jas te zoeken. Dat hebben ze hier niet. Dan weet hij het direct. Hij past de jas en als ik vraag om even heen en weer te lopen zodat ik hem helemaal zie, rent hij naar de uitgang. En weer terug. Beetje apart, maar ik heb het gezien.
We kunnen niet gelijk betalen, want er is een duif de winkel ingevlogen. En Sam is er bij mij ook vandoor. Die gaat de duif redden, vermoed ik.

Met afgerekende jas en hoogrode Sam gaan we verder. Sam is steeds kwijt. Hij springt over muurtjes en rent van trappen. Maar houdt ons ook wel in de gaten.
In de volgende winkel mag Sam een trui kiezen. Hij neemt het serieus en kijkt goed. Uiteindelijk  komt hij diepgelukkig met een zwart joggingpak aanzetten. De print is wit en is een skelet. Precies op de juiste plekken in de juiste maat.
En al houd ik echt heel veel van Sam en vind ik het heel jammer zijn stralende gezichtje teleur te moeten stellen, dit pak gaat het niet worden. Yan en Naomi proberen nog wat te stangen. Vind je dit leuk Sam? en tegen mij Hij mocht toch kiezen?? 
Uiteindelijk worden we het eens en heeft hij zelfs twee truien die we allebei mooi vinden.

Voor Yan bestaat maar een winkel waar hij kleren koopt. Hij heeft in een paar minuten zijn keus gemaakt. Past een vest over een erg dik vest, lijkt wel een michelinmannetje en zegt dat het lekker zit. Oke, ook goed zo.

En zo gaan we even door. Met als klap op de vuurpijl natuurlijk de Action. Wat ze daar wel niet allemaal zien en nodig denken te hebben... Gelukkig staat de auto er wat ver vandaan. We kunnen niet te veel dragen. 

Op de terugweg zijn Sam en Pablo niet te stuiten. Ze draaien op volle toeren. Dat is logisch na zo'n interessante koopavond.. Het heeft veel indruk gemaakt. Dit vraagt herhaling, maar pas over een half jaar of zo.
 

vrijdag 18 november 2016

Stille nacht

Dit was een zware week. Een week van aantrekken en afstoten. Van te dichtbij komen en zoeken of er nog wel iets verbindt. Van Ik haat je en Ik hou van je. Van Ik wou dat je dood was! tot Hoe kan ik ooit zonder jou

Een week waarover ik elke avond wel veertig regels kon schrijven. Over hoe beschadigd ze zijn en hoe ons huis schudde. Over het besef dat je maar gewoon opvoeder bent met te korte armen en te weinig geduld. Een week die me weer dichtbij de grond hielp en leerde dat wij geen hulpverleners zijn, maar gewoon doorsnee-ouders met even zo doorsnee vaardigheden. 

Een week waarin ik me afvroeg of pleegzorg nog wel zo leuk is. Of het na bijna zeventien jaar niet genoeg is. Gewoon tijd voor reizen bijvoorbeeld. Ik zag een stukje film over Antartica en het leek me zo ontzettend fijn om daar nu te zijn. In al dat wit en die stilte en die kou. Als je daar geen leeg hoofd en schone lei zou kunnen krijgen? 
Ik dacht met heimwee aan twintig jaar terug. Toen was het heel normaal om op het allerlaatste moment een wildkampeervakantie in Schotland te starten. Zonder rekening te houden met wie dan ook. Nu kost zelfs boodschappen doen al een half uur voorwerk.

Na zo'n hectische week sta ik gisteravond het eten klaar te maken. Drie kinderen zitten te kleuren en knippen en plakken aan een sinterklaasschoen voor de supermarkt. Een helpt me snijden en een hangt aan m'n been. 
Naast me ligt het papier van het kerstfeest van Sam. Dat moet geoefend. Ik zet stevig in en hoop dat Sam aansluit. Heb ik m'n plicht naar de juf weer gedaan. Sam haat kerstfeest in de kerk met school en had het papier in de prullenbak op school gegooid. Maar we moeten toch een beetje meewerken natuurlijk. Dus zing ik non-stop en erg vals een heleboel keer Stille nacht. 

Bij de vierde inzet vallen er meer stemmetjes bij. Bij de vijfde zingen we met zijn allen, met een aandoenlijke uithaal van Daniel tussen de regels door. En in het zingen hoor ik dat ze het leuk vinden dat we zo samen zingen. Sam en Naomi zingen mooi en galmend, Yan kraakt wat mee op het juiste moment, maar het allermooist klinkt Pablo. Hij was het drama van deze week. Nu zingt hij mee met hese, valse stoten en dat is net wat ik nodig heb. 
Want bij de tiende inmiddels bulderende inzet voel ik alle stress en negativiteit verdwijnen en begrijp ik werkelijk niet wat ik nu alleen op Antartica moet gaan zitten doen. Of wat wildkamperen in Schotland nu boeiender kan zijn dan dit engelenkoor. 

donderdag 3 november 2016

doelen


Binnen pleegzorg komen er regelmatig papieren langs met doelen. Heel hoogdravend eigenlijk want ons doel is om een zo normaal mogelijk gezin te zijn met kinderen die later terugkijken op een ontspannen en gelukkige jeugd. Kinderen die met twee stevige voeten in de aarde gaan staan en zelf keuzes kunnen maken en relaties aangaan. Ik denk het doel van elke ouder. Dat hoeft niet op papier.
Toch is het wel logisch om ook oog te hebben voor de bijzonderheden van de kinderen en daar doelen rond te maken. 
Het is grappig om te kijken wat voor doelen de kinderen zelf hebben op dit moment of op de lange termijn. De korte termijn wijkt volledig af van de papieren doelen, maar de lange termijn komt soms aardig in de goede richting.

Van de week kwam Sam stralend uit school. Hij had een velletje stickers verdiend. Op de achterkant stonden acht krullen. Trots vertelt hij dat hij de enige in de klas is die dit heeft. Hij staat daar zo uitbundig te glimmen dat ik het niet kan laten hem te prijzen. Tjongejonge zeg, wat goed man!! Dus jij bent de enige die stickers kan verdienen? We zijn helemaal blij en gelukkig met die gekke Sam. 

Hij heeft in de verste verte niet door dat de juf misschien beetje met de handen in het haar zat vanwege Sams tomeloze energie. Dat hij altijd op het hoekje moet zitten, begrijpt hij ook al niet. Wel super van de juf dat ze het zo gebracht heeft. 
Of het werkt is wel de vraag. Ik moet nu voor tien krullen, zegt ie. Ik vraag de volgende morgen of hij nog krullen heeft verdiend. Ja, een had hij er. Hij zegt er drie te kunnen halen op een morgen. Ging het niet zo goed dan? informeer ik voorzichtig. Ja hoor, het ging goed en was leuk en een is ook goed. Drie ook en een ook. 

Sam leeft alsof hij onder hoogspanning staat. Dat is redelijk uitputtend. Of bijzonder interessant. Het is maar hoe je het bekijkt. De herfstvakantie ging prima. Elke dag scheurde hij rond op zijn skelter. Naar de buren, naar het dorp en weer terug en nog eens een keer. Moe was hij pas om 7 uur als hij zijn bed inging. Samen met zijn vriendjes maakte hij een racebaan en omdat de zon scheen, gingen ze na afloop nog even in het halflege zwembad. Gewoon in je onderbroek en al je kleren in het natte gras. Heel flauw dat ik het niet zo waardeerde en heel lekker dat de douche toen wel heel lang en heel warm kon zijn. 

Het doel van Sam is eruithalen wat er in zit en liefst een beetje meer. En gaat het niet zo jij wil, dan doe je creatief. Dus toen zijn hoofd weer keurig geschoren en geknipt was, was hij niet blij. Hij wilde een steile kuif, net als alle andere jongens die hij kent. Dat het niet kon, geloofde hij niet en dus loopt hij nu met een soort rituele verminking op zijn hoofd. Zelfgemaakt met de botte knutselschaar en de eerste dagen helemaal blank en kaal. 

We hebben er om gelachen. Want ja, eerlijk gezegd worden onze doelen na een hele serie kinderen ook erg basaal en minimaal. Hij zal het vast niet nog een keer doen. 

Verder heeft Sam een probleem. Hij heeft namelijk ook als doel om met een bruin meisje te trouwen. Dat gaat nog even duren, maar van de week zat hij er toch wel mee. Hij kent namelijk alleen blanke meisjes... Dus ik ga dan maar met Naomi trouwen, verzuchtte hij. Maar dat vond Naomi helemaaal geen goed idee. Zo'n kleuter, doe niet zo belachelijk!! 

Naomi's doel op het moment is leren breien. Iedereen uit haar klas kan breien en zij niet. Dus hebben we de hele woensdagmiddag naast elkaar op de bank gezeten met ieder een breiwerk. Het lukte helemaal niet. Maar ze bleef stug volhouden. En schelden op dat stomme draad en naalden. Ik verbaasde me over haar volhouden. Dat doet ze normaal niet zo. Aan het eind van de middag kon ze min of meer iets maken wat op gebreid leek. 's Avonds moest ik weg en het ging natuurlijk weer gelijk niet, zei ze vanmorgen. En straks gaat ze weer verder. 

Het doel van Yan is zoveel mogelijk volgers op Instagram krijgen. Raar doel, want hij zet er vrijwel niets op. Hij gebruikt allerlei middelen en krijgt de kous op zijn kop als hij de vriendinnen van zijn zus gaat uitnodigen. Dat dat niet handig is, begrijpt hij echt niet. Dat pleegvader hem niet mag volgen, begrijpen we wel, maar dat zou weer wel handig zijn. 

Verder is het Yans doel om zo snel mogelijk van school te zijn, met zoveel mogelijk diploma's en zo min mogelijk lesdagen. Het liefst is hij thuis. Hopelijk verandert dat nog. Nu is het elke dag met gepaste tegenzin en veel support van onze kant. 
Hij laat me elke morgen zijn tas inpakken. Ik vroeg hem het gisteren weer zelf te doen. Niet echt mijn hobby om half 7 zo'n tas in orde maken. Hij keek me even aan en zei toen met glimogen: Bijna elke ouder pakt de tas van zijn kind in hoor! En terwijl hij het zei, kwam het compliment door. Want Yan noemt mij zelden zijn ouder. En het grappige was dat hij het zelf ook door had. Dus heb ik vanmorgen maar weer die tas ingepakt. Want dat is een van mijn doelen, dat ik af en toe een klein seintje krijg dat het wel oke is om hier te zijn.

donderdag 13 oktober 2016

domino

Lekker weekje is het zo. Alle kinderen tegen het plafond. Een hoop gedoe door allerlei zaken en heb je niets, dan laat je jezelf gewoon leiden door de ander. 
Ze steken elkaar aan en mij ook. Ik hou wel van een beetje wind, maar deze wind is de hele week en volle kracht. Vanmorgen kan ik even adem happen, want iedereen is eindelijk op school en Daniel slaapt...

Pablo is vandaag begonnen op een nieuwe school. Het duurde erg lang voor iets duidelijk was. Toen het duidelijk was, kon alles heel snel. Maandag kennismaken op school. Samen met moeder en mij. Unieke situatie voor hem want meestal doe ik de huis-tuin-keukenafspraken. Heel mooi dat hij met ons samen kon gaan. 
Maar wat een hoge berg is die nieuwe school. Je zou niet zeggen dat Pablo al 5 keer verhuisd is van gezin naar gezin. Dat deed hij zonder zichtbare emoties. Nu woont hij twee en half jaar op dezelfde plek en zat drie jaar op dezelfde school. Dat heeft hem  rust gebracht. 
Met een wit en strak gezichtje loopt hij tussen ons in en zit in de klas. De juf is aardig, de kinderen zijn lief en het voelt als een goede, passende school voor Pablo. Maar wat is die Pablo braaf en stil!! Zo heb ik hem nog nooit meegemaakt. 

Dinsdag mag hij thuisblijven. Hij had maandag te veel straf gekregen en onrust veroorzaakt. We voeren de geiten, fietsen een rondje en eten poffertjes. Dat doet hem goed. 
Woensdag neemt hij afscheid van zijn oude school. Bij het aflopen van het plein was er een klein traantje. ´s Middags was er opluchting dat het erop zat. Dat uitte zich vooral bij de fysiotherapeut. Pablo was helemaal hoteldebotel en de man wenste me sterkte voor de rest van de dag. 

Vanmorgen heeft man hem op zijn nieuwe school gebracht. Hij had er zin in. Nu maar heel erg hopen dat dit een goede school is voor hem en dat er weer wat rust komt in zijn hoofd. 
En in zijn gedrag. Hopen dat hij vanaf vandaag niet meer de hele dag praat en vragen stelt en weer stelt en nog eens stelt en me nodig heeft en me haat en ik loop weg en bekijk het en doe het zelf. Dan heb ik het niet eens over alle bewust gezochte confrontaties met de andere kinderen die steevast eindigen in een brullende en loeiende Pablo. 

En morgen is hij jarig. Ook dat nog. Hij wordt negen. Morgen feest bij ons en zaterdag bij zijn moeder. We zullen het vieren, daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Maar daarna is alles weer normaal. 

Ondertussen zit Yan na een weekje ziek zijn nog steeds niet rustig in zijn vel. Want zaterdag is moeder aangekomen. Grote verrassing onverwacht voor verjaardag van zus. Vandaag moet Yan er heen voor afscheid want morgen vertrekt ze weer voor onbepaalde tijd. Yan vindt een bezoek aan familie precies genoeg voor een dag. Dus of ik hem ziek wil melden of iets anders maar in ieder geval geen school. Ik leg hem 698 keer uit dat dit niet kan. Hij is niet ziek en kan gewoon naar school. Daar is hij het helemaal niet mee eens. Dus begint hij er weer en weer en weer over. 
We hebben een compromis gevonden. Hij zit nu op school maar mag een uur eerder vertrekken. Dit kostte een hele berg energie die totaal niet in verhouding staat tot wat het oplevert. Maar goed, ik heb het er maar mee te doen, want Yan weet ook niet hoe hij het normaal kan oplossen. 

Ondertussen zorgt de vochtige herfstlucht voor astma bij Sam. Die gaat weer aan de puf en krijgt een extra dosis stoutigheid per dag er gratis bij. 

Alles samen maakt dat het hier dus stormt en dondert van de week. We moeten er ook om lachen, want ze schieten zo door om de beurt dat het te gek voor woorden is. Waar we niet om lachen, is het taalgebruik. De schuttingwoorden vliegen me rond de oren. En alles op volume veel te hard. Ik probeer neutraal te blijven. Het enige wat een beetje kans op verbetering geeft. Schiet ik uit m´n slof, dan stuiteren zij er dubbel overheen. 

En af en toe zwijg ik en kijk uit het raam. Dan weet ik het ook niet meer. Zoals vanmorgen toen Sam vol vuur riep, na de zoveelste taalcorrectie, jij bent het aller-aller-allerliefste trutje wat ik ken. Ik heb me omgedraaid. Zag dat Daniel de telefoon wilde pakken. Zeg streng en duidelijk dat dit niet mag. Hij kijkt me net zo stralend aan als Sam en roept met net zoveel vuur Méehhh méeehhh. 

Het domino-effect is hier wel duidelijk....

maandag 3 oktober 2016

het weekend van Yan

Vrijdagmiddag belt Yan. Met schorre stem vertelt hij dat hij superkwaad is geweest op school. Echt heel erg superkwaad, herhaalt hij. Dat hoor ik ja. En dat hij wat later is, want hij gaat nog even met iemand mee. Het is al heel lang geleden dat Yan een woede uitbarsting had.
Ondertussen gaat de huistelefoon. Dat is de mentor van Yan. Ik zeg hem net door Yan op de hoogte te zijn gebracht. Dat verbaast hem. Wat ontzettend eerlijk. Nou, dat is bepaald niet altijd. Als Yan eerlijk straf verdient, hoor ik nooit iets. Als het in zijn ogen oneerlijk is, dan word ik direct deelgenoot. 

Het ging om een waarschuwing die wel gegeven maar door Yan niet als zodanig opgepakt. En het ging vooral om angst om na te blijven en dan de bus te missen en dan nooooiit meer thuis te komen... 
En dan is het ook nog vrijdag na een zware week. Het valt hem allemaal nog niet mee. Om half 9 gaapt hij dat hij alvast naar boven gaat en een kwartier later hoef ik alleen het licht uit te doen, want hij slaapt. 
Als hij thuiskomt, hebben we het er even over. Ik geef hem een compliment dat hij het me eerder vertelde dan de mentor. Dan weet ik er al van. En stiekem voel ik me best belangrijk dat hij na zo'n uitbarsting van woede mij toch even nodig heeft. 

Zaterdag zou beste vriend komen. Ze gaan vissen. Vriend regelt aas en komt om half 12. Yan zit voor half 12 broodjes gezond te maken en warme frikandellenbroodjes in folie te wikkelen en een tas vol eten en drinken in te pakken. 
Soms is vriend wat later, dus hij wacht gewoon nog even. Dat doet hij heel gedwee tot 2 uur. Dan wordt vriend gebracht door vader. Ja, hij moest nog naar de stad en heeft gegeten bij de KFC. Lekker man, moeten we ook eens doen. 
Ze gaan vissen. Het zorgvuldig klaargemaakte brood gaat toch maar mee. Dat eten we met z'n allen om half 5 maar op. 
Om half 6 brengt man vriend weer thuis. Yan gaat niet mee. Nee, zegt hij, ik moet zo naar de club van de kerk. We houden het erbij. Die club begint om half 8, maar ergens voelen we toch een lichte afstand. Vanwege dat meer dan 2 uur wachten en vanwege dat brood, waar hij zoveel zorg aan besteedde. 

Ik zeg dat ik het eigenlijk een rotstreek vind. Spreek je af om half 12 en laat je iemand zolang wachten. Ja, zegt onze trouwe hond. En verder geen commentaar. Het gaat wel om zijn beste vriend en ergens voelt hij beter dan ik de ingewikkeldheid van de vader van vriend die zijn eigen plan trekt en de afspraak nakomen van vriend. 
En weer krijgt hij een nadrukkelijk compliment. Dat hij tenminste altijd zijn afspraken nakomt en dat hij niet eens boos wordt als iemand zo doet. 

Dan wordt het zondag. Yan is de dag ervoor uitgenodigd door tante voor een verjaardag van nichtje. Dat is voor het eerst dat de familie aan hem denkt. Normaal is hij er alleen als moeder er is. Hij gaat meetellen. Voor 5 uur belooft man hem te brengen. 
Maar wat is dat een lange zit tot 5 uur. Hij is verschrikkelijk zenuwachtig. Dankzij de tabletten kan hij dat ook vertellen. De tabletten kunnen niet voorkomen dat het de hele dag rellen is en bewegen en grote mond..... 
En hij moet ook op de computer. Hij moet plaatjes kijken. Want zegt hij, als ik bij mijn familie even niets te doen heb, moet ik iets hebben om over na te denken. Dit klinkt erg bizar, maar hij weet het uit te leggen. Op dit moment wil hij speciale schoenen. Als hij nu die plaatjes nog even kan bekijken, dan kan hij op de lege (lees: eenzame??) momenten daar aan denken en dat helpt heel goed. 
Hij weet ook nog precies waar hij bij voorgaande bezoeken aan dacht. 
Hier moet ik nog even over nadenken...

Eindelijk ga ik hem brengen. Ik wacht bij de deur tot hij binnen is. Als ik thuiskom, trilt m'n telefoon. Een foto van Yan met 'dit eten we'. Er volgen meer appjes. En of we hem om kwart voor 10 kunnen halen. Dat kan. 
Om half 9 belt hij. Lees je berichten, fluistert hij en verbreekt de verbinding. Of hij ook om kwart over 9 kan gehaald. Natuurlijk, stuur ik terug. Of om vijf over 9? Man vertrekt alvast. Het klinkt als noodsignalen. Of om 9 uur? komt er dan nog. Ik app dat man onderweg is. 
Als hij binnenkomt, merk ik niets. Was het leuk? ja. Was je het zat? Ja, iedereen ging weg. Later blijkt dat weer anders te zijn. 
Hij gaat naar bed. Ik zeg dat wij altijd als hij bij zijn familie is hem kunnen halen. Ook na een uur al, als hij dat wil. Hij kijkt me ondoorgrondelijk aan met zijn zwarte ogen. Ja, oke en welterusten. 

Yan lijkt zich langzaam te openen. Dankzij de medicijnen? Of is het een nieuwe fase in zijn leven? Ik weet het niet. Een ding is zeker: dit is Yan zijn thuis. Wij zijn Yan zijn thuis?

dinsdag 20 september 2016

koninginnetjesdag

We zaten net aan tafel toen Sam weer veel te laat kwam binnenvallen. Verontwaardigd word ik ter verantwoording geroepen: Joh, het is vandaag koninginnetjesdag en jij hebt dat niet gezegd!!
Sam dacht iets heel belangrijks gemist te hebben. Dat prinsjesdag hem niets te bieden heeft, gelooft hij niet zomaar. 

Vrijdag hadden we ook koninginnetjesdag. En daar heeft hij volop van kunnen genieten. 
Onze pleegdochter trouwde namelijk en wij waren erbij. Van haar zestiende tot negentiende woonde ze bij ons. Ruim twee jaar was ze zelfstandig en vrijdag begon ze een eigen gezin met haar grote liefde. 

De liefde kennen wij ook. Hij kwam ongeveer gelijk met haar bij ons binnen. Elke week was hij een avond in ons gezin. Hij at mee en vooral de jongens vonden dat super. Zo'n grote jongen die eerst een brommer en later een eigen auto had, dat was niet niks. Hij praatte mannentaal met de jongens en stoeide en voetbalde. Hij had plezier in de kleine jongens en zij adoreerden hem. 

Yan deelde als kleine schooljongen mee dat niet zij maar hij met hem ging trouwen. Dat meende hij serieus. Toen zij een beetje kattig zei dat hij dan een homo was, boeide hem dat werkelijk niets. Trouwen deed je met de liefste en de leukste en dat was hij. 

Heel bijzonder om hun grote dag mee te mogen maken. Samen met Yan, Naomi en Sam zijn we geweest. Sam trok er zelfs zijn nieuwe bloes voor aan. Hij haat bloesjes, maar voor deze dag maakt hij een uitzondering. Het was ook een mooi ding, met een heuse pochet in de bovenzak. Handig vond hij dat. En maakte er vakkundig de tafel en zijn mond veelvuldig mee schoon. 

Yan en Naomi genoten ook. En het bruidspaar waardeerde onze aanwezigheid! De bruidegom reed in een erg mooie en dure auto. Niemand mocht er zijn handen naar uitsteken, maar na het eten zat hij samen met Yan er wel in. En Yan kreeg een heleboel uitleg. Die eer viel niemand te beurt. 

Het was niet het eerste pleegkind wat trouwde. Wel de eerste die ons er heel graag bij had. Het voelde dubbel, want er was een lege plaats van iemand die er wel hoorde te zijn en wij waren eigenlijk te veel. Voor de familie waren wij het bewijs dat het niet geweest was zo het hoorde. Voor haar waren wij een stuk van haar jeugd waar ze met plezier op terugkeek. 
Pleegvader speelde op het orgel tijdens de kerkdienst. Bijgestaand door Sam die wat twijfelachtig kabaal maakte daar bovenin. Ik zat in de kerk met het zicht op Yan en Naomi een paar banken voor me. Yan sliep en Naomi maakte hem op belangrijke momenten zusterlijk wakker.

Tijdens de dienst voelde ik veel emoties. Emoties om het strakke snuitje van het meisje wat drie jaar ons leven deelde. Waar ik meer van weet dan wie ook. Die mij haar rechtbankpapieren toevertrouwde. De papieren die er bepaald niet om logen en die mij opeens zo helder voor ogen kwamen alsof ik ze opnieuw las. Tijdens de dienst voelde ik vooral woede om het onrecht haar aangedaan. Dat ze werkelijk een prachtige bruid was, maar dat ze al vele jaren terug zo kapot was gemaakt dat het ook deze dag niet onberoerd liet. 

Maar ook trots dat ze het hem toch gelapt had. Ze stond daar met de jongen die ze vanaf haar zestiende trouw was. En hij haar. Bewondering voor deze jongen die vandaag toch meer man dan jongen was. Dat hij bleef kiezen voor haar. Niet alleen voor haar mooie gezicht en strakke figuur. Maar ook voor haar vele zorgen en twijfels en beschadigingen. 

We hebben de dag meegevierd. We waren trots op haar op hen. We wensen en bidden hen een heleboel voorspoed toe, maar ook heel veel liefde en kracht voor als het moeilijk wordt. 
Deze dag motiveert ons enorm om vooral door te gaan met wat op onze weg komt. Het is allemaal zo simpel, maar het maakt wel het verschil. En het is zo verschrikkelijk de moeite waard!

maandag 12 september 2016

de laatste

En vanmorgen vertrok de laatste naar school. Dat was Yan. Hij had een extra week vrij.
Vanaf vandaag zit hij serieus op het voortgezet onderwijs. Net appte hij dat hij weer in de bus terug zit.

Yan wilde niet naar een andere school. Hij zag er als een enorme berg tegenop. Gelukkig was daar een van de laatste weken de schoolarts. Tijdens de routinecontrole kwam de school ter sprake. Ze zag het somber in. Dat gaat hij niet redden, dacht ze. Maar ze had een idee en verwees ons met spoed naar de neuroloog. Want de onrust in zijn hoofd moest omlaag.
Wat een geweldige schooldokter!! Zowel bij Yan als bij mij ging er een last van de rug.

De neuroloog die ze noemde, was er ook niet zomaar een. Toen ik vijf jaar terug met Sam voor de zekerheid een onderzoek moest doen vanwege de verslaving bij zijn geboorte, had ik Yan bij me. Yan moet toen een jaar of acht zijn geweest. We gingen zitten en voor ik m'n mond open kon doen, wist de neuroloog het al. Hij wees naar Yan en zei dat het duidelijk gilles de la tourette was.
Ik was erg verbaasd en licht geïrriteerd, want ik kwam helemaal niet voor Yan maar voor Sam en het woord gilles de la tourette was nog nooit in mijn hoofd opgekomen als het om Yan ging.
Sam mankeerde niets en bij het weggaan, keek de man nogmaals naar Yan en maakte een gebaar van wacht-maar-af-ik-heb-gelijk!!

En gelijk had hij. Dus zaten we een paar weken geleden, en dus vijf jaar later,  samen in de wachtkamer bij dezelfde man. Hoewel Yan geen enkele psychiater, psycholoog of andere specialist wil zien of spreken, heeft hij een heilig ontzag voor deze man. Hij had hem nooit iets gevraagd. geen vervelende dingen over zie-je-je-mama en hoe-voel-je-je, geen prietpraat en babystemmetje omdat je nu eenmaal erg klein bent voor je leeftijd, maar gewoon zonder een woord de juiste diagnose. Dat is de manier die Yan waardeert.

We kregen tabletten. Eerst een 's morgens, na twee weken eentje 's morgens en 's avonds. En na een dag informeerde Yan aan de lopende band of ik iets merkte... Gelukkig kon ik na een goeie week inderdaad zeggen dat ik iets merkte. Nu zijn we vier weken verder en Yan is in plaats van een gestreste kip zonder kop (wat normaal zo is in vergelijkbare situaties) een wat onzekere jongen die op een duidelijke manier hulp kan vragen. Hij blijft natuurlijk wel Yan. Dus beetje ongedurig en pesterig naar de anderen, maar eigenlijk ook heel zacht en gevoelig.
Lang leve de schooldokter en de neuroloog en de tabletten!!!

Vandaag kon hij hierdoor redelijk ontspannen de eerste schooldag beginnen. Natuurlijk wel met de nodige bijzonderheden. Zo heeft hij een lijstje gemaakt om aan te tonen dat hij ontzettend vroeg uit bed moet. Er stonden zaken op als haar doen, 7 minuten en uit bed komen, 4 minuten. We hebben het teruggebracht tot normale proporties. Want Yan heeft achterliggende jaren hooguit drie keer een klodder gel in zijn haar gesmeerd, verder gebeurde er helemaal niets.
Gisteravond lagen zijn kleren klaar. Op mijn vraag waarom hij geen nieuwe kleren aan deed, kreeg ik een vaag antwoord. Het lijkt erop dat hij erover heeft nagedacht om zo onopvallend mogelijk te beginnen.

Ik ben benieuwd. Vorige week logeerde beste vriend hier nog en kwam andere vriend ook langs. Dat was een goede aanloop. En het was leuk om te merken dat Yan klaar is op de basisschool. Hij is, samen met de vrienden, een echte puber aan het worden.

vrijdag 9 september 2016

arme ziel

Pablo heeft een stevige overbeet. Dat daar een orthodontist aan te pas moet komen, is geen verrassing. Dus zaten we deze vakantie elke week bij deze man. Pablo wacht een langdurig traject met veel behandelingen. Dat geeft niet, want het resultaat zou veelbelovend zijn. 
Wat wel verraste, is de blik van de ortho. 

Na een keer kijken in de mond werden we doorverwezen naar een fysiotherapeut. Deze is gespecialiseerd in mondspieren. En de mondspieren van Pablo die zitten nog in de verpakking. 
Dus ook elke week met Pablo naar de fysiotherapeut. Na een sessie was de man wat vertwijfeld. Pablo's tong is een vierkante slappe lap. Hij kan er niets mee. En zijn lipspieren hebben de kracht van een kind van 2. Maar Pablo 'noemt zichzelf eigenlijk negen' wist hij de mensen te vertellen. Over vier weken noemen wij hem ook zo. 

Thuis hadden we elke avond drama. De oefeningen gingen beginnen. Pablo steigerde en ik ook. Want hoe doe je een oefening met een tongpunt of rolletje als die tong echt alleen maar als lap kan hangen? Ik ga steeds harder praten en heb op den duur de neiging om de tong zelf maar heen en weer te slingeren. Dat werkt natuurlijk ook niet. En we worstelen ons door het schema heen. 
Om de volgende week bij de altijd geduldige man weer nieuwe ideeën op te doen. En die werken toch want op dit moment kan de tong al omhoog en omlaag. En kunnen de lippen zelfs smakgeluiden maken.... 

Maar de fysiotherapeut ziet meer dan die mond en die tong. Hij roept er een collega bij. Een struise dame die Pablo laat hinkelen en huppelen en overgooien en schrijven. Dat vindt hij helemaal niet erg en hij doet goed mee. 
Aan het eind fietst hij alvast naar huis en hoor ik de zorgen van de kenners. Dit is absoluut niet normaal. Zijn motoriek en zijn balans en zijn evenwicht. Hoe kan het dat hij niet al jaren bij een fysiotherapeut zit?? Dat weet ik ook niet. 

Wel weet ik dat je Pablo best lang moet kennen om door zijn gedrag heen te kijken. Bij ons duurde het ruim 2 jaar. Toen vroegen we ons af of alles wel helemaal normaal was. En de afgelopen zes weken rust en hem elke dag zien en meemaken gaven pas heldere inzichten. Want Pablo heeft zeker wel adhd en vast ook onthecht gedrag, maar Pablo is ook een kind wat het goed wil doen. En heel goed weet wat wij verwachten. En hij voelt steeds meer dat het hem niet lukt. Dus moet hij ons afleiden en gaat hij gek doen. Hoe gekker, hoe meer we zijn afgeleid. 
Dus liever de hele gymles voor straf in een kamertje dan de hele gymles falen. En liever nooit meer mee naar zwemmen mogen, dan de slechtste en domste te zijn. 

Tijdens een oefening van de week zag ik het gebeuren. Pablo stuiterde vrolijk met een balletje en straalde. Maar hij moest hem ook nog vangen en dat kan hij niet. Hij bleef doorgaan en ergens halverwege keek hij omhoog. Eerst naar de vrouw, toen naar mij. En in die oogjes zag ik zoveel onmacht dat ik er buikpijn van kreeg. 

Binnenkort moeten we praten over een andere school. Dat is nog steeds niet rond. Gelukkig maar, hoop ik. Misschien geeft deze wachttijd nieuwe kansen voor echt de beste plek.

woensdag 7 september 2016

weer naar school

Na zes weken vakantie begint de school. Het echte begin was afgelopen zondag. Toen sloeg de stress toe. Ik had het niet eens direct door. Wat waren ze druk en uitgelaten en handtastelijk en niet te stuiten. In de loop van de middag werd het echt niet leuk. Vooral Sam en Pablo waren een en al irritatie. Ik vroeg Sam waarom hij zo raar deed. En gelijk kwam het antwoord: "Omdat ik morgen naar school moet." 

Dat was duidelijk en waar. Dus werd het vermanen en corrigeren veranderd in afleiden en negeren. 
Aan het eind van de middag was het redelijk onder controle. Ik ging 's avonds naar de kerk met Yan en Naomi. Sam wilde opeens mee. Heel fijn natuurlijk maar niet nu in deze stemming. 
Ik heb hem sterk ontmoedigd en het zelfs verboden om mee te gaan, maar als Sam iets in zijn hoofd heeft... 

Dus zat hij met glimmende ogen naast me. Hij had zijn nieuwe gymschoenen aangedaan. Ook iets wat in zijn hoofd zat. Met fonkelnieuw klittenband, wat hij om de paar minuten knetterend liet open en dichtgaan. 
De dominee was kort en boeiend. De gemeente erg stil. En Sam luidruchtig vervelend. Ik zat lekker klem zo in de stilte met onze huisboef. 
Halverwege stel ik hem enthousiast voor om alvast naar huis te gaan. Lopend is het maar een eindje. Hij kijkt me stralend aan en begint hardop te lachen. Maar trapt er mooi niet in. 
Ik probeer het op de strenge manier. Hij zit even voorbeeldig. Tot ik een knarsend kraken hoor. Op mijn verbaasde blik legt hij omstandig uit dat er een kies los zit en die wil hij er nu uittrekken. Aan de geluiden te horen, gaat dat zeker lukken. Ik voorzie grote bloederige toestanden en veel geluid.

Gelukkig is het dan snel klaar en kunnen we naar huis. Hij sprint niet helemaal gepast naar buiten en jumpt over de keurige bloembedden naar de auto. In de auto blijven de ramen dicht. Het volume staat nu echt op heel hard. 
Het was leuk, vond hij. Ik vond er niets aan, zeg ik boos. Dat boeit hem lekker niets. En ik krijg de slappe lach.

Maandagmorgen zie ik hem in de kring plaatsnemen. Hij zit heel stil en kijkt uiterst serieus. Hij is erg gespannen. Ik denk dat hij de hele eerste morgen geen minuut zo levendig is geweest als in de kerk.

Pablo was minstens zo in de stress. Maar dat is een ander verhaal. Evenals Yan. Die moet maandag pas voor de leeuwen. 
En altijd gelijkmatige Naomi is fluitend de bus ingestapt en kwam er weer net zo vrolijk uit 's middags. Alles leuk. Alles onder controle. Heel fijn als het ook zo kan.


vrijdag 26 augustus 2016

de bal

Yan heeft een nieuw telefoonhoesje. Er staat een tekst op: Als wij de bal hebben, kunnen zij niet scoren. Typisch Yan om zo'n hoesje te kiezen. Soms lijkt zijn leven meer op overleven en dan gaat het inderdaad om de bal hebben en niet om de toekomst. 

Nu lijkt de tekst op het hoesje ook ons thema van de afgelopen maanden. Daniel is hier bijna 9 maanden. De eerste maanden ging de samenwerking heel goed. Daarna sloeg het om en verzeilden we in een ware strijd om de bal, om Daniel in dit geval. Of om de macht. Of ging het toch meer om heel hard vechten en zo de aandacht afleiden van eigen onmacht? 

Slot van de wedstrijd leek in zicht. Ik had zijn spullen ingepakt en was bezig met de overdracht op papier te zetten. We rekenden op nog een weekend. Daarna was het of terug bij ouders of in een nieuw gezin. Het was hard, maar we stonden met de rug tegen de muur. Het was vooral hard voor het kleine kind. Hij was zo vrolijk en zo gewend. Leefde van de ene dag in de andere en lachte en brabbelde. 

De spullen worden opgehaald door zijn ouders. Ik had ongeveer alles wat van hem was. Van eerste kleertjes tot nog niet gebruikte kraamkadootjes. Het was heel veel. En het hoorde bij hem. 
Als ik in de deuropening, met Daniel op de arm, de auto met kar na sta te kijken en bedenk dat we nog een dag te gaan hebben, gebeurt er een wonder. Moeder stapt weer uit en komt terug. En voor het eerst in drie maanden praten we normaal. Ze vraagt wat onze uiterste datum is. Die hebben we niet. Maar zo verder gaat ook niet. Ouders moeten ons wel beetje zien zitten om goed voor hun kind te zorgen. Er lijkt weer openheid. 
Dan moet hij naar een ander gezin, dat is toch niet goed voor hem? vraagt ze me. Nee, ik heb er ook buikpijn van, maar wat moeten we dan? 
Ze gaat weg. Ik adviseer er nog een weekend heel goed over na te denken. En dat voor ons alles goed is. Ook als hij toch weg moet, dat we dan echt ons best doen om het zo goed mogelijk te laten verlopen. De bal ligt bij haar, het moet haar keuze zijn.

Die dag lijken we de kluts kwijt. Zit je jezelf te beschermen voor al te veel emoties. Ben je helemaal in vorm om dit goed voor elkaar te krijgen, draait alles weer om. We zijn vooral blij. Ook al zou hij toch weg moeten, dit korte praatje aan de deur, zonder woede, doet me heel veel goed. 

En ja, hij zit er dus nog. Elke morgen (en soms ook middag en avond) fietsen man of ik met ons goudhaantje voorop. Hij zingt en kraait en gilt naar de andere kinderen die meefietsen. Hij probeert in het park met zijn handjes de bomen boven ons te raken. Hij roept naar de schapen aan de dijk tot ze terugblaten en hij spettert voor het eerst in de zee. 

En we strijden niet meer om de bal en scoren hoeft ook niet meer. Moeder en ik hebben een nieuwe samenwerking. Die zijn we uiterst voorzichtig aan het opbouwen. Daniel in het midden. Alle communicatie over hem en in zijn belang. En het lijkt te werken. 
We weten dat het weer kan omslaan. Daarom tellen we de bonusweken. Elke week stabiliteit is er weer een in zijn voordeel. En elke dag met die glunderende boef is er voor ons ook weer een.

woensdag 24 augustus 2016

zenuwen

Vandaag is het vriendinnetje van Sam jarig. Ze wordt vijf jaar. Dat heeft ze een heleboel keer verteld en uitgerekend hoelang het nog duurde. Ze spelen bijna elke dag met elkaar. Van het zwembad in het zand en op de fiets naar nog een vriendje en daar weer in het zwembad enzovoort. 
Het is een prachtig klein blond meisje met twee staartjes een een eigenzinnig snuitje. Naast onze stevige, bruine, gespierde Sam wel een mooi gezicht. 

's Avonds verzamelen we de spullen bij elkaar en regelmatig vind ik slippertjes en kleren die niet van ons zijn. Dat komt dan de volgende dag goed. 
Erg leuk zo'n vriendinnetje. 

Sam is er helemaal thuis. Gaat er eten of even langs. Haalt haar op of brengt haar thuis. Stoeit met haar vader en speelt met haar broertje. 

Maar nu is ze jarig en gisteren vroeg de vader of Sam toch wel eventjes langskwam. Dat wil hij wel. We zoeken een kadootje uit en pakken het samen in. Sam humt en kucht en kraakt. Hij is verdacht stil en zegt buikpijn te hebben. Ben je zenuwachtig? vraag ik. Ja, verzucht hij, heel erg. 
Het schijnt een serieuze aangelegenheid, zo'n vijfde verjaardag van je beste vriendin. 

Normaal scheurt hij op blote voeten in zijn zwembroek weg en sta ik te roepen en gillen dat dat niet kan en mag. Nu zoekt hij naar schoenen of slippers of crocs of wat zal ik aandoen? vraagt hij. Hij gaat zelf een schoon shirt uitzoeken. Dat wat hij vanmorgen drie minuten aanhad, ligt ergens in een hoekje. 

En nu is hij weg. Met zijn kadootje onder de arm fietst hij recht en serieus richting dorp. Geen gestunt en geslinger deze keer. 
Ik ben benieuwd hoe laat hij weer terug is en eigenlijk vooral hoe hij het daar aan gaat pakken. Maar dat horen we vast nog wel. 

En verder is het hier een ingewikkelde toestand. Maar van deze momentjes moeten we het even hebben. Het blijft toch vooral leuk.

donderdag 28 juli 2016

altijd wat

Twee weken voor de zomervakantie mailt Naomi's moeder. Of ze even langs kan komen vandaag of morgen, want ze gaat voor twee maanden naar Zuid-Frankrijk. Naomi heeft gewoon school, maar de volgende dag valt onverwacht uit. Dan kom ik even langs, mailt moeder. 
En dat doet ze. Ze komt een uur te laat. Samen met de vriend van vorige keer stappen ze binnen. Meer wankelen dan stappen. Ze zien er raar uit. Met geel oogwit en hese stemmen. Ik krijg het rare gevoel dat ze onder invloed zijn. Niet van alcohol, maar wel van iets anders. 

Na een stevige bak koffie komen ze weer langzaam op aarde. De stemmen en blikken zijn weer normaal. Het bezoek duurt anderhalf uur en levert weer vier jurken en een winterjas op. Alles moeders stijl en licht twijfelachtig voor een meisje wat nog het liefst met playmobiel speelt. 

De volgende dag is het school en alles weer zo het hoort. 

Dan krijgen we de laatste schoolweek. Yan gaat zijn feestje nog vieren voor de klasgenoten en hij gaat afscheid nemen van zijn school. Dat is heel veel bij elkaar en Yan blijft licht niet te pruimen. 
En alsof het niet genoeg is, blijkt moeder ook opeens in het land. Op vrijdagavond appt ze of hij morgen komt. En hij is helemaal de kluts kwijt. Hij moet en hij zal enzovoort. Maar wij moeten naar de verjaardag van schoonvader. Speciaal gevierd in een leuke gelegenheid. En hij moet mee. De muren schudden ongeveer en alles kan hem gestolen worden. Hij zou met mij om boodschappen voor zijn feestje. Heeft er weken over gepraat wat hij wilde eten. Dat is nu volledig onbelangrijk. Hij wil dat hele feestje niet meer vieren. 

Natuurlijk vieren we het feestje toch. En is het leuk en bloedheet en rijden man en ik de hele provincie door om de heren weer in hun eigen huizen te brengen.  En is Yan tevreden en gelukkig. 
En weer in de stress omdat ik zo nodig op zijn nieuwe school ben uitgenodigd om een half uur te praten. Wat ik zei, vraagt hij als ik terug kom. En wat nog en wat nog? Ik weet het niet. Daar trapt hij niet in. Jij hebt echt wel meer gezegd als je daar een half uur zat...
Maar de volgende dag moet er na het afscheid van school wel direct een bezoek aan moeder. 
En dat doen we ook. Hij kan zelfs een aantal keer. Moeder zit redelijk in de buurt en hij geniet zo enorm van zijn familie. Een familie die elke keer groter en ingewikkelder is en waar iedereen kan aanschuiven, mits je maar de juiste genen hebt. 

En dan hebben we Pablo. Hij zit op een speciale school, maar moet veranderen. Zijn handicap is niet zo belastend als zijn gedrag. Dus wordt cluster-2 niet verlengd en blijkt in de laatste week dat cluster-4 niet zomaar wordt verleend. Een heleboel telefoon en gepraat verder blijkt hij gewoon op school te blijven. De zorgplicht bepaalt dat en in september gaan ze er verder over nadenken. Ook even omschakelen. We schuiven het maar even door met zijn allen. Eerst vakantie. 

Rachid is zonder diploma van school gegaan en moet nu toch ingeschreven worden. Dat moet de entree-opleiding worden. Hij moet een startkwalificatie hebben of zoiets. Dus gaan we daar op intake en maakt hij testen en moet zijn baas hem een contract geven. Het lukt allemaal. Alleen neemt Rachid op de dag van het contract de benen. Is weer zo benauwend toch om je vast te leggen voor een jaar. Gelukkig ligt hij een nacht aan de bosvijver met zijn hengel in de sterren te staren en heeft hij de volgende dag zijn zwembroek nodig en kan ik hem letterlijk en figuurlijk weer binnenhalen. 
Wel een praatje bij de baas de volgende dag. Gelukkig dat hij terug mag komen...

En zo was er de laatste twee weken voor de vakantie gewoon altijd wat. Ook bijna elke dag een kind met een vrije dag. Dat heb je met zoveel verschillende scholen. 

De vakantie is begonnen. En het gaat gewoon door. Gisteren heeft Rachid een broertje gekregen. Trots appt hij me vanaf zijn werk foto's. 's Avonds zitten we ze samen te bestuderen. Het is allemaal niet niks. Hij is trots en gelukkig. En bezorgd ook. Het kindje lijkt op Sam. Ook een donkere vader en blanke moeder. Net zo mooi en net zo aandoenlijk. 

Deze week was het op de juiste tijd hoog water. Sam is helemaal gek van de zee. Samen hebben we gezwommen. De golven waren hoog en heerlijk. En zo kabbelen we ook verder. De ene golf zie ik aankomen, zet me schrap en het blijkt niets om het lijf te hebben. Bij de volgende hoeven we alleen maar mee te deinen. En bij sommigen gaan we bijna onderuit. 
Gelukkig hebben we die niet vaak. Al staat er nog een aan te komen. De baby gaat na acht maanden ons verlaten. Het is beter zo. We zijn het er helemaal over eens, maar het is wel even naar adem happen om gewoon door te kunnen zwemmen.
 

woensdag 6 juli 2016

verandering

Yan zit in groep 8. In augustus wordt hij 13. En dit betekent dat hij in september zal moeten starten op het voortgezet onderwijs. Erg logisch allemaal. We hebben hem aangemeld voor een cluster-4 voorziening voor voortgezet onderwijs. 

Dan komt de uitnodiging om kennis te maken. Het is op een avond. MOET je daarheen? vraagt Yan. Ik denk van wel. En het lijkt me wel handig als je weet wat je in september te wachten staat. Yan is al op een kennismakingsmiddag geweest en vindt dat eigenlijk genoeg. Hij vindt dat meer dan genoeg, want eigenlijk wil hij helemaal niet veranderen van school. Hij heeft niet eens alle groep 8 boeken uit en hij zou nou echt niet weten wat ze op deze school hem niet kunnen leren. Kan ik niet regelen dat hij een jaar uitstel krijgt? Nee, dat kan ik niet. Je wordt ook al 13. 
Dat hij er uitziet als een 10-jarige laten we buiten beschouwing. Zelf heeft hij te goed door dat hij het niet bepaald moet hebben van de eerste indruk als het om machtsvertoon gaat. 

De dagen voor de kennismaking zijn intensief. Het eten is niet te vreten. Hij krijgt geen hap door zijn keel. 's Morgens roep ik hem om 7 uur en om half 8 is er nog geen boterham gesmeerd. Helpen kan niet, dat geeft veel meer getier. Uit school moet hij niets. Hij lust toch geen koeken en fruit is helemaal belachelijk. Hij wil chips en salamiworsten of frikandellenbroodjes... En die zijn er niet. En eten we 's avonds nu serieus rattenvlees?? Ja hoor, zeg ik, weer eens wat anders. Ik ben het gediscussieer meer dan zat. Rattenvlees met gras. Zijn bord is als eerste leeg gelukkig.
De namen waarmee ik word aangesproken liegen er niet om. Het gaat steeds verder en uiteindelijk is het wel in te dammen, maar leuk is anders. 
Tussen al het negatieve getier hoor ik wel de signalen over de nieuwe school. Er komt verandering aan en dat is verschrikkelijk eng. Heeft hij eindelijk na jaren afzien een superschool, wordt hij er te oud voor!! Wat een frustratie. 

Als Yan stress heeft, moet hij dingen kopen. Of tenminste fantaseren over wat hij zou kunnen kopen. Hij heeft het meeste geld, maar ook een stevige hand op de knip. Hij roept me 100 keer. Want ik moet echt dat balletjespistool zien wat hij gaat kopen en die laser of dat mes of een paintbalgeweer?? Ja, fantaseert hij, dan heb ik alleen even je id nodig om te scannen en dan geef ik je geld, kan je via internet betalen. Dit is wel humor. Hij verkoopt het als de normaalste zaak van de wereld. Op mijn naam kun je tenminste wat doen en even scannen moet geen probleem zijn. O ja, een buks, dat kan ook natuurlijk. Hij zoekt iets op wat volgens een Belgse site 'ook geschikt voor jeugdigen' is. Alleen moet hij wel mijn pasje scannen.. 

En verder wil hij alles weten. Dingen die ik vergeten ben, borrelen bij stress bij hem wel weer op. Wat ik met dat pannenset doe wat op zolder sta? Huh, pannenset? Nou, dat geef ik Rachid wel mee als hij kamertraining gaat doen. Dat is gek, vindt hij. Die wil hij, kan hij verkopen en dan... Ik stel hem gerust dat ik hem ook een pannenset geef als hij over 24 jaar ons huis verlaat. Over die 24 moet hij even denken. Nee, hij hoeft geen pannenset, hij wil een magnetron. Ik dacht toch niet dat hij van dat zelfgemaakte eten ging doen net als wij???? En dan komt het rattenvlees weer aan de orde en alle andere zaken. 
We blijven toch vooral lachen om Yan. De waterval lijkt niet te stoppen. 

Dan breekt de avond van de kennismaking aan. Hij wil een half uur voor aanvang er zijn. Ik ben blij als we stipt op tijd halen. Het is druk. Hij heeft het druk met commentaar geven op wat en wie hij ziet. De auto moet verder geparkeerd. Nog meer stress. Ik moet doorlopen. Hij moet nog naar de wc. Of anders pis ik wel in de bossen. Net op tijd heeft hij door dat het alleen tuinen zijn in deze straat. We laten een spoor van fluimen na. Ook weer zo'n tik. Om de paar seconden moet hij even op de grond tuffen.. Ik moest er onderweg zelfs voor remmen een paar keer. 

Dan komen we in het juiste lokaal. Daar zitten de mannen van cluster-4. Met ouders en dus wat stil. De onderwijsassistentes zijn vers van de pers zo te zien. Ze willen aardig zijn en leuk doen. Ik zie de ogen van de jongens glimmen. Ze houden zich nog in... Dan mogen de ouders weg.

Na afloop hoor ik dat ze aardig hebben laten zien wat ze in huis hebben. Ik krijg ook stress. Geen wonder met zulke uitnodigende assistentes. Als het maar goed gaat volgend jaar. Ik mis nu ook de oude school. Ik mis de vrouwen die hem met ijzeren hand vol liefde de weg wijzen. De juf die volgens Yan nog nooit boos is geweest zelfs. Die met een knipje met de vinger en een vette knipoog hem helemaal weer op de rails krijgt. De onderwijsassistente die eruit ziet om niet mee te sollen, maar waar je ook aan ziet dat ze altijd in is voor een lolletje. En heel die school waar Yan is opgebloeid en waar het voor ons weer mogelijk werd om de balans te vinden om Yan een plaats te geven in ons gezin.

maandag 4 juli 2016

opladen

Ook de laatste vrijgezelle vriend van man gaat trouwen. Dat is geweldig nieuws. We mogen samen de hele dag komen. Ook dat is heel erg leuk. Toch sloeg de paniek toe toen ik het hoorde. Want samen een hele dag weg is een ding, maar de zaken thuis goed achterlaten is bijna onmogelijk. 

Dus heb ik me suf gepiekerd over welke variaties er te bedenken waren. De beste variant was oppas in huis en de beste oppas, dat zijn m'n schoonouders. Maar zij zijn de zeventig zo'n beetje gepasseerd en ik vind het wel een heel ding om hen te vragen om een hele dag en misschien beetje nacht op zes kinderen te passen. En dan geen rustige, kalme kindertjes maar wandelende bommen...

Toch doen ze het. Ze hadden er zelfs op gerekend. Ik voel me bezwaard en bied aan om tijdens de receptie naar huis te komen. Kunnen ze op tijd naar huis en ik ben al heel blij als ik een deel van de dag mee kan. Maar nee, dat zouden ze echt heel vervelend vinden als ik eerder ging komen. 

Dan nemen we het er gewoon van en gaan we samen. Pablo gaat een nachtje naar zijn moeder. Dat dreigt op het laatste nippertje opeens niet meer te kunnen. Ze heeft een dubbele afspraak. Pablo is in tranen. Zijn moeder zou hem ophalen van school en dat slapen dat hoefde hij eigenlijk niet eens. Maar dat ophalen van school... Mijn mama heeft me nog nooit opgehaald van school, snikt hij. En dat is waar. Van groep 1 tot en met groep 4 hebben wel de verschillende pleegmoeders en vaders hem regelmatig opgehaald, maar nooit zijn moeder. Hij is zo ontzettend verdrietig dat ik haar weer mail. En het slot van het liedje is dat ik hem 's morgens kan vertellen dat ze toch komt. 
Dat is er een minder voor schoonouders in ieder geval. 

Yan ziet heel veel leeuwen en beren. Wat moet ik doen als jij weg bent? verzucht hij. Ja, weet ik veel, wat je anders ook doet. Yan wil 's avonds niets, geen spelletje, geen rondje fietsen, niet naar buiten. Wat mijn aanwezigheid dan normaal gesproken toevoegt, begrijp ik niet helemaal. Gelukkig kan hij 's middags bij iemand spelen. 

Naomi blijft thuis. Zij weet alles te vinden en weet ook wel zo'n beetje wat mijn manieren zijn. Sam gaat opa in de tuin helpen. Hij is de hele dag vrij. En voor Daniel maak ik een schema van drie kantjes...
Rachid biedt aan om een dag vrij te nemen voor de hond. Dat klinkt leuk, maar Yan en Rachid zijn de hele dag op elkaar aan het vitten als we niet opletten en dat vind ik niet zo'n heel goed plan. Dus de baas van Rachid gemaild of hij toch in ieder geval de hele dag kan werken? En dat kan. 
De hond parkeren we een nacht in de opvang.

En dan gaan we, misschien wel voor het eerst in tien jaar, samen een dag weg. 
Het was een prachtige dag. In de eerste plaats voor het bruidspaar. Maar wat was het ontspannen om gewoon weer eens een keer samen weg te zijn. Ik betrapte me er om vier uur op dat ik geen moment heb gedacht aan thuis. 

Dat was ook niet nodig. Alles was voorbeeldig gegaan. Hele brave kindertjes gelukkig. We appen foto's van de bruiloft en direct sturen Yan en Naomi foto's van thuis. Daarna horen we ze niet meer. 
Als we thuiskomen is alles in diepe rust. 

De volgende dag zijn er wel wat naweeën, maar dat maakt niet uit. Wij hebben onze dag gehad. Mijn batterij is weer even helemaal vol.

maandag 20 juni 2016

volwassen

Deze dagen zijn druk. We hebben veel aanloop en veel eters. En eters betekent onrust aan tafel. Vooral Yan is dan helemaal op hol. Daar kijken we maar overheen. Want die eters die doen wel wat met ons allemaal. 

Eerst was er het meisje, eigenlijk jonge vrouw, van 21. Ze woonde hier drie jaar en komt regelmatig. Nu gaat ze trouwen binnenkort en wij mogen komen. En we mogen alles weten. Ik heb haar jurk gezien en zijn pak en de bloemen en de locatie en wat we eten en dat we met zijn allen de hele dag mogen komen. Dat doen jullie toch wel? informeert ze. Jazeker doen we dat! Wat een eer. Sam is ondersteboven. Wordt hij nu serieus voor haar bruiloft uitgenodigd? En of pleegvader in de kerk op het orgel wil spelen? Als je het niet erg vindt? twijfelt ze. Neenee, dat is een hele eer, verzekeren we haar. En ze kletst gezellig door over haar grote dag. De dag die wel door haar moeder maar niet door haar vader bezocht zal worden. En dus kan ze niet lekker fantaseren met moeder, want daar ligt teveel pijn en dus doet ze het met mij en met ons. 
We genieten ervan. Wat zal ze een prachtige bruid zijn! 
En wat ontzettend gaaf en bijzonder dat ze het hier in ons huis komt delen!!

Zondag belt volwassen pleegzoon van 25. Zijn zus is op bezoek en kunnen ze even komen? Ja natuurlijk!! Leuk! Beiden woonden jaren bij ons. En komen even thuis. Veel weet je nogs en hoe is het met die en die?? 
En volwassen praat over een altijd maar psychiatrische moeder en wereldvreemde vader die deze kinderen geen enkele steun konden geven. Je ouders liefhebben en hoogachten en altijd maar jezelf schikken en voegen en plooien om het hen naar de zin te maken.
En de huidige pleegkinderen genieten van het volwassen bezoek dat niet te beroerd is om even een potje te voetballen. Veel gedeelde zaken. Allemaal hebben ze hier gewoond. De een slaapt op de kamer waar de ander jaren terug op woonde. 
Ze blijven eten en Sam is wederom een toonbeeld van braafheid naast de grote pleegbroer waar hij nooit mee samenleefde. Het blijft binden die pleegsituatie. Als geen ander kennen ze elkaars pijn en mogelijkheden en groei. 
Ze knuffelen de baby, die niets van hen is. Maar die hun hele jeugd vertegenwoordigt in zijn onwetende argeloosheid. Die lieve lachjes uitzendt en niet beseft hoeveel woorden er over zijn hoofdje vliegen op het moment. 

En vandaag bezocht Rachids zus hem. Ook volwassen. Al 19 en samen met haar vriend. De jongens popelen om weg te gaan, maar zus is met mij aan het praten. Waarom ze niet samen met Rachid hier kon komen toen? Mocht niet van jeugzorg. Ja, dat wist ze wel, maar een gezin waar je twaalf jaar kunt wonen en waar je weg mag lopen en terug kunt komen? Ze idealiseert het veel te veel, maar weet niet beter. Ze praat en praat en laat de jongens wachten. Dat ze geen kinderen wil. Ze weet toch niet hoe je normaal moet opvoeden? Van wie moest ze dat leren? Van de groep of van al die gezinnen waar ze even was? Ik weet het ook niet. Wel dat ze het toch mooi gered heeft, ondanks alles. En dat ik het leuk vind om haar te zien weer. Dat we toen wel wilden, maar dat het misschien echt niet gelukt was. Dat weet ze ook niet. Wel dat ze behoorlijk kapot is van alles. En dat ze nu heel langzaam herstelt. Met een vriend zo trouw als een hond en toch zo afstandelijk dat hij het vol kan houden. 
Ze gaan op pad en staan om kwart voor 6 opeens weer binnen. Had het wel verwacht. En ze eten dus ook mee. Heel stil en beetje verlegen. Aan het eind bedanken ze keurig netjes. Lieve volwassen kinderen en zo kapot en zoveel in te halen. 

Had zelf een gezapige jeugd in een traditioneel gezin met een enthousiaste moeder die haar kinderen helemaal geweldig vond. Met vakanties op de Veluwe en fietstochtjes tot het mijn neus uitkwam. Met broers en zussen en genoeg mogelijkheden om te doen wat je hoort te doen als kind. Met een vast netwerk dat me nu nog omringt. 
Vandaag voelde ik het verschil tussen een normale jeugd en geen jeugd. Wat een strijders al die ex pleegkinderen en hopelijk wat een overwinnaars.....