donderdag 28 juli 2016

altijd wat

Twee weken voor de zomervakantie mailt Naomi's moeder. Of ze even langs kan komen vandaag of morgen, want ze gaat voor twee maanden naar Zuid-Frankrijk. Naomi heeft gewoon school, maar de volgende dag valt onverwacht uit. Dan kom ik even langs, mailt moeder. 
En dat doet ze. Ze komt een uur te laat. Samen met de vriend van vorige keer stappen ze binnen. Meer wankelen dan stappen. Ze zien er raar uit. Met geel oogwit en hese stemmen. Ik krijg het rare gevoel dat ze onder invloed zijn. Niet van alcohol, maar wel van iets anders. 

Na een stevige bak koffie komen ze weer langzaam op aarde. De stemmen en blikken zijn weer normaal. Het bezoek duurt anderhalf uur en levert weer vier jurken en een winterjas op. Alles moeders stijl en licht twijfelachtig voor een meisje wat nog het liefst met playmobiel speelt. 

De volgende dag is het school en alles weer zo het hoort. 

Dan krijgen we de laatste schoolweek. Yan gaat zijn feestje nog vieren voor de klasgenoten en hij gaat afscheid nemen van zijn school. Dat is heel veel bij elkaar en Yan blijft licht niet te pruimen. 
En alsof het niet genoeg is, blijkt moeder ook opeens in het land. Op vrijdagavond appt ze of hij morgen komt. En hij is helemaal de kluts kwijt. Hij moet en hij zal enzovoort. Maar wij moeten naar de verjaardag van schoonvader. Speciaal gevierd in een leuke gelegenheid. En hij moet mee. De muren schudden ongeveer en alles kan hem gestolen worden. Hij zou met mij om boodschappen voor zijn feestje. Heeft er weken over gepraat wat hij wilde eten. Dat is nu volledig onbelangrijk. Hij wil dat hele feestje niet meer vieren. 

Natuurlijk vieren we het feestje toch. En is het leuk en bloedheet en rijden man en ik de hele provincie door om de heren weer in hun eigen huizen te brengen.  En is Yan tevreden en gelukkig. 
En weer in de stress omdat ik zo nodig op zijn nieuwe school ben uitgenodigd om een half uur te praten. Wat ik zei, vraagt hij als ik terug kom. En wat nog en wat nog? Ik weet het niet. Daar trapt hij niet in. Jij hebt echt wel meer gezegd als je daar een half uur zat...
Maar de volgende dag moet er na het afscheid van school wel direct een bezoek aan moeder. 
En dat doen we ook. Hij kan zelfs een aantal keer. Moeder zit redelijk in de buurt en hij geniet zo enorm van zijn familie. Een familie die elke keer groter en ingewikkelder is en waar iedereen kan aanschuiven, mits je maar de juiste genen hebt. 

En dan hebben we Pablo. Hij zit op een speciale school, maar moet veranderen. Zijn handicap is niet zo belastend als zijn gedrag. Dus wordt cluster-2 niet verlengd en blijkt in de laatste week dat cluster-4 niet zomaar wordt verleend. Een heleboel telefoon en gepraat verder blijkt hij gewoon op school te blijven. De zorgplicht bepaalt dat en in september gaan ze er verder over nadenken. Ook even omschakelen. We schuiven het maar even door met zijn allen. Eerst vakantie. 

Rachid is zonder diploma van school gegaan en moet nu toch ingeschreven worden. Dat moet de entree-opleiding worden. Hij moet een startkwalificatie hebben of zoiets. Dus gaan we daar op intake en maakt hij testen en moet zijn baas hem een contract geven. Het lukt allemaal. Alleen neemt Rachid op de dag van het contract de benen. Is weer zo benauwend toch om je vast te leggen voor een jaar. Gelukkig ligt hij een nacht aan de bosvijver met zijn hengel in de sterren te staren en heeft hij de volgende dag zijn zwembroek nodig en kan ik hem letterlijk en figuurlijk weer binnenhalen. 
Wel een praatje bij de baas de volgende dag. Gelukkig dat hij terug mag komen...

En zo was er de laatste twee weken voor de vakantie gewoon altijd wat. Ook bijna elke dag een kind met een vrije dag. Dat heb je met zoveel verschillende scholen. 

De vakantie is begonnen. En het gaat gewoon door. Gisteren heeft Rachid een broertje gekregen. Trots appt hij me vanaf zijn werk foto's. 's Avonds zitten we ze samen te bestuderen. Het is allemaal niet niks. Hij is trots en gelukkig. En bezorgd ook. Het kindje lijkt op Sam. Ook een donkere vader en blanke moeder. Net zo mooi en net zo aandoenlijk. 

Deze week was het op de juiste tijd hoog water. Sam is helemaal gek van de zee. Samen hebben we gezwommen. De golven waren hoog en heerlijk. En zo kabbelen we ook verder. De ene golf zie ik aankomen, zet me schrap en het blijkt niets om het lijf te hebben. Bij de volgende hoeven we alleen maar mee te deinen. En bij sommigen gaan we bijna onderuit. 
Gelukkig hebben we die niet vaak. Al staat er nog een aan te komen. De baby gaat na acht maanden ons verlaten. Het is beter zo. We zijn het er helemaal over eens, maar het is wel even naar adem happen om gewoon door te kunnen zwemmen.
 

woensdag 6 juli 2016

verandering

Yan zit in groep 8. In augustus wordt hij 13. En dit betekent dat hij in september zal moeten starten op het voortgezet onderwijs. Erg logisch allemaal. We hebben hem aangemeld voor een cluster-4 voorziening voor voortgezet onderwijs. 

Dan komt de uitnodiging om kennis te maken. Het is op een avond. MOET je daarheen? vraagt Yan. Ik denk van wel. En het lijkt me wel handig als je weet wat je in september te wachten staat. Yan is al op een kennismakingsmiddag geweest en vindt dat eigenlijk genoeg. Hij vindt dat meer dan genoeg, want eigenlijk wil hij helemaal niet veranderen van school. Hij heeft niet eens alle groep 8 boeken uit en hij zou nou echt niet weten wat ze op deze school hem niet kunnen leren. Kan ik niet regelen dat hij een jaar uitstel krijgt? Nee, dat kan ik niet. Je wordt ook al 13. 
Dat hij er uitziet als een 10-jarige laten we buiten beschouwing. Zelf heeft hij te goed door dat hij het niet bepaald moet hebben van de eerste indruk als het om machtsvertoon gaat. 

De dagen voor de kennismaking zijn intensief. Het eten is niet te vreten. Hij krijgt geen hap door zijn keel. 's Morgens roep ik hem om 7 uur en om half 8 is er nog geen boterham gesmeerd. Helpen kan niet, dat geeft veel meer getier. Uit school moet hij niets. Hij lust toch geen koeken en fruit is helemaal belachelijk. Hij wil chips en salamiworsten of frikandellenbroodjes... En die zijn er niet. En eten we 's avonds nu serieus rattenvlees?? Ja hoor, zeg ik, weer eens wat anders. Ik ben het gediscussieer meer dan zat. Rattenvlees met gras. Zijn bord is als eerste leeg gelukkig.
De namen waarmee ik word aangesproken liegen er niet om. Het gaat steeds verder en uiteindelijk is het wel in te dammen, maar leuk is anders. 
Tussen al het negatieve getier hoor ik wel de signalen over de nieuwe school. Er komt verandering aan en dat is verschrikkelijk eng. Heeft hij eindelijk na jaren afzien een superschool, wordt hij er te oud voor!! Wat een frustratie. 

Als Yan stress heeft, moet hij dingen kopen. Of tenminste fantaseren over wat hij zou kunnen kopen. Hij heeft het meeste geld, maar ook een stevige hand op de knip. Hij roept me 100 keer. Want ik moet echt dat balletjespistool zien wat hij gaat kopen en die laser of dat mes of een paintbalgeweer?? Ja, fantaseert hij, dan heb ik alleen even je id nodig om te scannen en dan geef ik je geld, kan je via internet betalen. Dit is wel humor. Hij verkoopt het als de normaalste zaak van de wereld. Op mijn naam kun je tenminste wat doen en even scannen moet geen probleem zijn. O ja, een buks, dat kan ook natuurlijk. Hij zoekt iets op wat volgens een Belgse site 'ook geschikt voor jeugdigen' is. Alleen moet hij wel mijn pasje scannen.. 

En verder wil hij alles weten. Dingen die ik vergeten ben, borrelen bij stress bij hem wel weer op. Wat ik met dat pannenset doe wat op zolder sta? Huh, pannenset? Nou, dat geef ik Rachid wel mee als hij kamertraining gaat doen. Dat is gek, vindt hij. Die wil hij, kan hij verkopen en dan... Ik stel hem gerust dat ik hem ook een pannenset geef als hij over 24 jaar ons huis verlaat. Over die 24 moet hij even denken. Nee, hij hoeft geen pannenset, hij wil een magnetron. Ik dacht toch niet dat hij van dat zelfgemaakte eten ging doen net als wij???? En dan komt het rattenvlees weer aan de orde en alle andere zaken. 
We blijven toch vooral lachen om Yan. De waterval lijkt niet te stoppen. 

Dan breekt de avond van de kennismaking aan. Hij wil een half uur voor aanvang er zijn. Ik ben blij als we stipt op tijd halen. Het is druk. Hij heeft het druk met commentaar geven op wat en wie hij ziet. De auto moet verder geparkeerd. Nog meer stress. Ik moet doorlopen. Hij moet nog naar de wc. Of anders pis ik wel in de bossen. Net op tijd heeft hij door dat het alleen tuinen zijn in deze straat. We laten een spoor van fluimen na. Ook weer zo'n tik. Om de paar seconden moet hij even op de grond tuffen.. Ik moest er onderweg zelfs voor remmen een paar keer. 

Dan komen we in het juiste lokaal. Daar zitten de mannen van cluster-4. Met ouders en dus wat stil. De onderwijsassistentes zijn vers van de pers zo te zien. Ze willen aardig zijn en leuk doen. Ik zie de ogen van de jongens glimmen. Ze houden zich nog in... Dan mogen de ouders weg.

Na afloop hoor ik dat ze aardig hebben laten zien wat ze in huis hebben. Ik krijg ook stress. Geen wonder met zulke uitnodigende assistentes. Als het maar goed gaat volgend jaar. Ik mis nu ook de oude school. Ik mis de vrouwen die hem met ijzeren hand vol liefde de weg wijzen. De juf die volgens Yan nog nooit boos is geweest zelfs. Die met een knipje met de vinger en een vette knipoog hem helemaal weer op de rails krijgt. De onderwijsassistente die eruit ziet om niet mee te sollen, maar waar je ook aan ziet dat ze altijd in is voor een lolletje. En heel die school waar Yan is opgebloeid en waar het voor ons weer mogelijk werd om de balans te vinden om Yan een plaats te geven in ons gezin.

maandag 4 juli 2016

opladen

Ook de laatste vrijgezelle vriend van man gaat trouwen. Dat is geweldig nieuws. We mogen samen de hele dag komen. Ook dat is heel erg leuk. Toch sloeg de paniek toe toen ik het hoorde. Want samen een hele dag weg is een ding, maar de zaken thuis goed achterlaten is bijna onmogelijk. 

Dus heb ik me suf gepiekerd over welke variaties er te bedenken waren. De beste variant was oppas in huis en de beste oppas, dat zijn m'n schoonouders. Maar zij zijn de zeventig zo'n beetje gepasseerd en ik vind het wel een heel ding om hen te vragen om een hele dag en misschien beetje nacht op zes kinderen te passen. En dan geen rustige, kalme kindertjes maar wandelende bommen...

Toch doen ze het. Ze hadden er zelfs op gerekend. Ik voel me bezwaard en bied aan om tijdens de receptie naar huis te komen. Kunnen ze op tijd naar huis en ik ben al heel blij als ik een deel van de dag mee kan. Maar nee, dat zouden ze echt heel vervelend vinden als ik eerder ging komen. 

Dan nemen we het er gewoon van en gaan we samen. Pablo gaat een nachtje naar zijn moeder. Dat dreigt op het laatste nippertje opeens niet meer te kunnen. Ze heeft een dubbele afspraak. Pablo is in tranen. Zijn moeder zou hem ophalen van school en dat slapen dat hoefde hij eigenlijk niet eens. Maar dat ophalen van school... Mijn mama heeft me nog nooit opgehaald van school, snikt hij. En dat is waar. Van groep 1 tot en met groep 4 hebben wel de verschillende pleegmoeders en vaders hem regelmatig opgehaald, maar nooit zijn moeder. Hij is zo ontzettend verdrietig dat ik haar weer mail. En het slot van het liedje is dat ik hem 's morgens kan vertellen dat ze toch komt. 
Dat is er een minder voor schoonouders in ieder geval. 

Yan ziet heel veel leeuwen en beren. Wat moet ik doen als jij weg bent? verzucht hij. Ja, weet ik veel, wat je anders ook doet. Yan wil 's avonds niets, geen spelletje, geen rondje fietsen, niet naar buiten. Wat mijn aanwezigheid dan normaal gesproken toevoegt, begrijp ik niet helemaal. Gelukkig kan hij 's middags bij iemand spelen. 

Naomi blijft thuis. Zij weet alles te vinden en weet ook wel zo'n beetje wat mijn manieren zijn. Sam gaat opa in de tuin helpen. Hij is de hele dag vrij. En voor Daniel maak ik een schema van drie kantjes...
Rachid biedt aan om een dag vrij te nemen voor de hond. Dat klinkt leuk, maar Yan en Rachid zijn de hele dag op elkaar aan het vitten als we niet opletten en dat vind ik niet zo'n heel goed plan. Dus de baas van Rachid gemaild of hij toch in ieder geval de hele dag kan werken? En dat kan. 
De hond parkeren we een nacht in de opvang.

En dan gaan we, misschien wel voor het eerst in tien jaar, samen een dag weg. 
Het was een prachtige dag. In de eerste plaats voor het bruidspaar. Maar wat was het ontspannen om gewoon weer eens een keer samen weg te zijn. Ik betrapte me er om vier uur op dat ik geen moment heb gedacht aan thuis. 

Dat was ook niet nodig. Alles was voorbeeldig gegaan. Hele brave kindertjes gelukkig. We appen foto's van de bruiloft en direct sturen Yan en Naomi foto's van thuis. Daarna horen we ze niet meer. 
Als we thuiskomen is alles in diepe rust. 

De volgende dag zijn er wel wat naweeën, maar dat maakt niet uit. Wij hebben onze dag gehad. Mijn batterij is weer even helemaal vol.