zaterdag 27 februari 2016

jarig

Vorige week is Naomi elf jaar geworden. Zo'n week of zes keek ze uit naar deze dag. En toen was het zover.
De hele dag heeft ze genoten van het jarig zijn. Voor haar geen ingewikkelde traktaties of mooie kado's. Ze trakteert al jaren zakjes chips en alle ideeën van mij hoort ze vertwijfeld aan. Ze wil het liefst gewoon elk jaar hetzelfde. En dat is heel makkelijk. Dat houden we zo.

Ongeveer een maand vraag ik haar wat ze wil hebben. Ze weet niets. Echt helemaal niets. Noemt wat simpele dingen als gelpennen en komt niet verder. Dat is heel lastig. Ik pieker me suf en draag ideeën aan, maar ze weet het gewoon echt niet.

Natuurlijk kreeg ze 's morgens haar kadootjes. Tenminste een per persoon, maar een echt groot kado zat er niet bij. Dat leek haar niet te deren. Ze heeft het nog te goed natuurlijk. Vertwijfeld stelde ik van de week voor dat het kado een dagje samen treinen naar een stad ging worden. Dat leek haar leuk!

Naomi is hier het makkelijkste kind. Ze neemt het leven zo het komt. Zolang de school en thuis overzichtelijk en duidelijk zijn is het prima. Ze doet nooit moeilijk over bedtijd, lust alle soorten eten, is zelden boos en altijd gelijkmatig. Ideaal kind gewoon.
Ze krijgt zakgeld. Dat spaart ze. Voor wat weet ze niet. Ze heeft niets nodig. Gaat met me mee naar een zomermarkt, neemt geld mee en bedenkt aan het eind dat ze niets gekocht heeft.
Het enige wat haar wel boeit is nagellak. Liefst in stevige kleuren. Dat koopt ze heel soms van haar zakgeld. Ze vindt het heerlijk om met knaloranje nagels door het leven te gaan. Of rood of blauw of paars... Ik heb een flesje remover en bij nood helpt dat. 

Nu is er een ding wat Naomi wel voor haar verjaardag wenst en dat is haar moeder. En dat is het enige wat niet lukt. Dit jaar belt moeder een paar weken voor haar verjaardag. Ze heeft wilde plannen van taart laten bezorgen en zo snel mogelijk komen. Natuurlijk wijzigt dat een paar dagen later in wel komen, maar later. En op de verjaardag zelf is de taart niet van haar. Dat hoeft ook niet, maar beloven en niet doen is niet handig. 

Naomi is stevig in de weer met dat bezoek. Zondagmorgen slaat ze er zelfs Sam voor neer. Dus moet ze even naar haar kamer. Dat doet ze schreeuwend en stampend. Zo helemaal niet hoe ze normaal is. Niet moeilijk waar het vandaan komt. Als ze later terug in de kamer is, gaat ze luidkeels voorlezen uit haar nieuwe dagboek. Een dieptriest verhaal maar heel duidelijk, want ze is heel erg verschrikkelijk zenuwachtig en dat dachten we al. Dat een dagboek niet voor voorlezen is bedoeld, begrijpt ze niet. Het slingert de hele avond rond en iedereen mag er aan zitten. 

Uiteindelijk komt moeder deze week. Op donderdag om 1 uur en ze wil ons huis zien. Dat is leuk. Al acht jaar hoopt Naomi op een bezoek van moeder hier in huis en dat lijkt er nu toch van te komen. 
Woensdagavond mail ik hoe laat ze komt en of ze komt. Je weet maar nooit met deze moeder. Ze antwoordt om 10 uur dat ze vrijdag komt. En donderdagavond mailt ze, weer rond tienen, dat ze vrijdag om 10 uur al komt, want ze moet 's middags thuis zijn voor een afspraak. 

Daar ben ik niet zo blij mee. Het is hier een heel gedoe zo in de vakantie en 10 en 1 uur scheelt dan wel een hoop stress. Maar we staan er om 10 uur. Moeder komt net aan en we rijden van het station de 20 km door de polder naar ons huis. 
Moeder is na een kilometer of 15 helemaal perplex. Hallo zeg, dat hier mensen willen wonen!! Ze zou hier nog niet gratis willen wonen. Ze zou gek worden. 

Bij ons huis aangekomen gaan we naar binnen. Man is met de jongens en hond buiten bezig. Moeder is bang voor de hond en om Naomi een rustig bezoek te geven, blijven ze ook even buiten. In huis is het stil... Geen tv die de hele dag door geluid maakt, geen auto's en geen buren. Het lijkt wel een kerkhof, verzucht moeder. Zij zou hier alleen maar kunnen slapen. Ze is werkelijk verbijsterd dat wij in zo'n stilte kunnen leven. 

Er komen twee tassen vol Zara-koopjes op tafel te liggen. Naomi past in vliegende vaart alles. Alles is goed, vindt moeder. Ik vind een deel duidelijk veel te klein. Maar koopjes mogen niet geruild dus ik bedenk in stilte wat we hier mee gaan doen. De jongens druppelen binnen en maken leven. Veel leven zelfs en moeder leeft wat op. Als ze Naomi's kamer heeft gezien, is ze tevreden. Hele mooie kamer vindt ze. 

En vanwege de afspraak die middag vliegen we na een uurtje weer terug naar het station. Bij het afscheid deelt ze mee dat we een mooi huis hebben. En komt er opeens nog wat persoonlijks over haar vader die zijn tweede vrouw net kwijt is, maar alweer een nieuwe, veel te jonge, heeft ingevlogen. Dat vindt ze erg. 
En ze verdwijnt weer naar de drukte. En wij weer naar de rust. Ik probeer niet te denken aan het uurtje voor Naomi. Zelf zit ze er wel mee. Ze had toch best langer kunnen blijven. Ze wilde nog zoveel laten zien. Misschien volgende keer... 

dinsdag 16 februari 2016

vervolg

De voogd heeft een goed gesprek met de school en met Rachid. Er worden zaken besproken en oplossingen bedacht. De doorwaakte nacht heeft Rachid bij zinnen gebracht. 
Dan komen ze hier. Ook hier een gesprek, want alles leuk en aardig maar wat moet ik met een wegloper? Daar kun je nu echt helemaal niets mee. 
Rachid belooft beterschap enzovoort. Reden van het weglopen was het examen en tentamen en werk. Ik suggereer dat het misschien meer een meisje was? Nee, hoe kom ik erbij. Voogd en Rachid ontkennen. Ik hou m'n mond, maar ben niet overtuigd. 

's Middags belt de moeder van het meisje. Of ik het weet van Rachid en haar dochter en dat ze hier niet blij mee is... Nou, ik ook niet. Zijn we snel eens. Ik beloof hem beetje bij huis te houden. Zij belooft het ook. 
Ik kan het niet laten om even 'zei ik het niet???' tegen Rachid te zeggen. Na twaalf jaar ken ik hem echt wel hoor.

De volgende dag komt Rachid thuis en is eindelijk weer geland. Hij is weer zo ik hem ken. Wel een ervaring wijzer. Het meisje had hem genegeerd en haar vriendin ook. En het was over, want als ze met Rachid bleef omgaan, mocht ze geen wifi meer thuis. 
En dat hakt erin. Dat het meisje waar hij zulke grote risico's voor nam, hem voor wifi bedankt, dat is wel heel hard. 

En gisteren vertelde hij dat ze ook al achter een ander aanloopt. Het zat niet zo diep de liefde bij haar. Ze is nog maar veertien. Bij Rachid ettert het nog wat na. Hij is nog maar zestien maar net iets gevoeliger. 

Deze week is hij braaf op tijd op school. Hij heeft een vierkant rooster. Heeft veel in te halen maar krijgt in die tijd extra hulp voor plannen en leren. Blijft er voor thuis niet veel huiswerk over. Hebben wij geen discussie 's avonds. Dat heeft de voogd geregeld. In zulke situaties is het heel fijn dat we het niet alleen hoeven te doen. Dat anderen meedenken en overnemen. 

Genoeg te beleven hier dus. We rollen van het een in het ander. Met als rustpunt de weekenden. Op een of andere manier is het hier al weken of maanden elke zaterdag en zondag erg gezellig. Iedereen is in de goede stemming. Dat geeft gelukkig veel energie. Die hebben we hard nodig. We moeten wel in balans blijven.

verliefd

Dan ben je zestien en heel erg onzeker. Dan komt het examen eraan en weet je niet of je slaagt. Je weet niet eens hoe je moet beginnen met leren en nog minder hoe je jezelf moet motiveren. Ik kan niets en alles mislukt en ik ben niets waard is veel veiliger. 
Dan solliciteer je naar drie bedrijven en niemand reageert. Dat je dan allerlei adviezen krijgt over andere sollicitaties en meer kansen, boeit je niet. Je had het al bedacht dat het toch niets werd. Want wie wil jou nou? Je bent niets waard en alles mislukt en ....

En dan is er een meisje. Er waren er meer, maar niemand wil jou en niemand vind je leuk en ...
Maar dit meisje is veertien en vindt jou echt heel leuk. En je eenzame hart bloeit helemaal op en niets is meer belangrijk op deze aarde dan dit meisje. Je ziet zonnige poorten en gouden toekomstvisioenen. Je komt elke dag te laat op school. Je vertrekt eerder. Alles voor het meisje.

School en thuis kunnen de pot op. Je geeft een grote bek en loopt alsof je opeens drie jaar ouder bent. Je blaft iedereen af, neemt veel te grote risico's. Dat kan ook, want je hebt haar. 's Avonds weet je de raarste verzinsels te bedenken om haar te zien. En zij komt ook elke keer dat jij haar opzoekt. 

Maar we leven in Nederland. En dus word je op school verwacht. Dat is belachelijk natuurlijk. Jij maakt alles voortaan zelf uit! Dat kun je! En als ze dit en dat en zus en zo. Je bent niet te volgen. Maar ook niet te corrigeren. School roept dat je je masker moet afdoen. Dat doe je niet. Je bent eindelijk gelukkig. Eindelijk iemand die er helemaal voor je is. 

Thuis beginnen ze ook al te zeuren. Je bent het goed zat. Wat denken ze wel niet. Ze denken niets meer. Het lijkt wel of je in een psychose zit!! 

En dan schorst school je. Eerst intern, maar je verdwijnt gewoon. Vervolgens extern en dat boeit je ook niets. Ons boeit dat wel. Ik app waar je blijft. Weet dat je al ergens ronddoolt. Je zegt rond vijf uur thuis te komen. Dat doe je niet. Je blijft weg. 

Om 11 uur wordt het erg koud buiten. De beloofde caravan bleek een luchtkasteel. Vrienden moeten ook gewoon op tijd binnen en naar bed. We checken je ov. Je zit hier 35 km vandaan. Later blijk je toch in de buurt. Je blijft boos. Ik kan geen normaal woord met je wisselen. Ik moet mijn eigen leven leiden. Lekker boeiend. Moet heel de wereld bellen. Niet zo zeuren. 

Ik lig in bed en wacht op de zoem van een nieuw bericht. Dat komt zo elk kwartier. Om twee uur moet Daniel een fles. Ik app dat de achterdeur open blijft en hij zo in bed kan gaan liggen. Dan leg ik de telefoon weg. Moet ook echt even slapen en nu kan ik toch niets. 

De volgende ochtend zie ik dat hij om half 3 doorgaf waar hij zat. Een half uur lopen in regen en ijskoude wind. Voor mij nog geen tien minuten met de auto. Ik voel me toch schuldig dat ik niet nog even langer had gewacht. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. 

We checken weer zijn ov-chipkaart. Hij is weer 35 km verreist richting zijn school. Daar was hij om 5 uur... 
Dan belt om 8 uur school. Hij staat hier... En dan voel ik me toch even pisnijdig worden!! De rook komt eruit ongeveer. Maar hij is weer terecht.

vrijdag 12 februari 2016

blijver

Na acht weken spanning hoorden we dat de baby mag blijven. Dat was de moeite van het vermelden wel waard, maar er gebeurt hier zoveel en de tijd gaat zo snel dat het toch twee weken later is opeens. 
Jeugdzorg en de hulpverlening van moeder waren druk in de weer om hem hier te houden. Pleegzorg bleef doorplaatsen beter vinden. Tot na een week of zes de oogjes me de hele dag gingen volgen. Zodra er een ander gezicht in zijn buurt kwam, ging het hoofdje omhoog om mij te zoeken. Dat betekende dat hij zich ging hechten. En omdat hij al een keer bij zijn moeder is weggegaan, is dit zijn tweede hechting. Of een derde ook lukt en hoeveel tijd dat gaat kosten, weet niemand. Dus heeft de tijd de beslissing ingehaald en hebben we nu zes kinderen in huis. 

Baby heeft natuurlijk een naam. Eentje die bijzonder past in ons rijtje, maar ik noem hem hier Daniel. Zo noem ik hem regelmatig per ongeluk en dat klinkt dan wel vertrouwd. 
Daniel heeft zich binnen tien weken tot middelpunt van ons gezin weten te maken. Als ik de hele dag door lijntjes zou trekken, dan zou hij zeker de meeste verbindingen maken. 
Niemand vergeet hem gedag te zeggen als ze weggaan. De eerste vraag als ze thuiskomen Waarom is hij in bed?? Hij krijgt een overvloed aan aandacht. En geeft nog veel meer. Ieder krijgt een brede grijns. Hij volgt ze met zijn hoofdje. Geeft gilletjes op commando en is zooo zacht en zooo lief en zooo grappig. 



Voordeel is dat hij ook zelden huilt. Toen hij bij ons kwam, had hij geen ritme. Hij dronk op verzoek en viel al rondjes lopend in slaap. Die luxe kan ik hem niet bieden als nummer zes. Dus binnen vier weken sliep en dronk hij volgens schema. Dat schema schreef ik 's morgens op het bord in de keuken en dat werkte erg goed. Dus heeft Daniel zich ontwikkeld tot een modelbaby en mag hij bij drie geluidjes gewoon uit bed en box, want dan is het echt tijd voor iets anders. 

De kinderen hebben geen last van hem. Hij houdt ze niet wakker en zit niet aan hun spullen. Alles kan doorgaan. Er is meer rust in huis. Terwijl ik de fles geef, kun je heerlijk uitrusten ernaast of even beetje praten. Ik zit ook vast aan zijn schema en dat maakt meer orde en regelmaat. 
Enig minpuntje is misschien zijn strakke ritme. Elke nacht is het prijs. Na vier uur krijgt hij honger. Omdat hij niet dik is, gunnen we hem die fles ook. Alleen tellen de jaren misschien net iets meer bij ons en wankelen we bij de eerste geluiden naar waterkoker en schone luier. Maar het heeft ook wel wat. Binnenkort is het over. Bijzonder met zo'n halfslapende baby in een stil huis. En nu de hechting op gang is, is er zoveel herkenning in de blauwe oogjes en zoveel halve lachjes, dat we het nog graag een poosje zo doen.  


Het blijft natuurlijk wel spannend. Want wie garandeert dat dit zo blijft gaan? En de druk om álle kinderen achttien hier te laten worden, die ligt er nu wel erg nadrukkelijk. We doen ons best. Iedereen doet zijn best. 

Ondertussen wringt de baby zich in ieders hart en leven. Zelfs letterlijk. Leg ik hem op afstand naast Yan op de bank, zie ik na een poosje dat hij zijn beentjes tegen Yans benen heeft gelegd. En dat blijft hij doen. Veel contact zoeken. Heel goed voor deze contactgestoorde kinderen!