zaterdag 26 maart 2016

weg

En dan is Rachid opeens weg. 
Dat was hij de laatste weken vaker. In tien dagen presteerde hij het om vijf keer de nacht weg te blijven. Het begon elke keer op school. Hij stapte op en verdween en was voor ons in de loop van de dag ook niet meer te bereiken. 
Een keer zat hij op een bankje in een dorp bij vrieskou de hele nacht. Een keer was hij overal en nergens. Soms kreeg ik hem toch binnen. Na een hoop gedoe, dat wel, maar in zijn bed. 
Hij klom uit zijn raam, over ons dak. Probeerde rond 1 uur vuur te maken met benzine en hout in de barbeque. Belde midden in de nacht aan omdat hij een jas nodig had. Hij had het koud. 
Werd door de politie thuisgebracht omdat hij op een schooldak verdacht liep te doen met een vriend. 

Het was druk de afgelopen weken. Volop telefoon en ook volop aan het werk om te voorkomen dat hij verdween. Waarom hij het deed, wist hij zelf niet. Dan krijg ik het in m'n kop, he. Wel lastig, want ik kan niets als ik hem niet meer kan bereiken. 
Thuis ging het goed. Dat vond hij ook. Op school vond hij het niets. Maar we wonen nu eenmaal niet in de rimboe maar gewoon in Nederland. Met school voor kinderen, ook als je bijna 17 bent. 
Hij dacht te zakken, geen werk te kunnen vinden en nog een heleboel. En een zwangere moeder die weinig contact zoekt. Dat zit hem ook hoog en dan geen woorden hebben en jezelf zo weinig waard vinden.

Er komen meer mensen op de zaak. Er komen meer afspraken en uiteindelijk besluiten jeugdzorg en pleegzorg dat er een time-out moet komen van vier weken. De ene dag geloof ik helemaal in hem om de volgende dag weer een mail van school te krijgen dat hij er weer vandoor is.

Woensdag was het zover. We hadden een goede intake. In harmonie heb ik hem gebracht en gedag gezegd. We mogen contact houden, maar wel even pas op de plaats.

Terug in de auto voel ik me heel rot. Dit voelt zo verkeerd. Thuis gaat het goed. We hebben geen ruzie, we zijn hem niet zat. Ik begrijp het zeker. Het kan zo niet verder. Maar in mijn hoofd komt het veel te dikke kereltje van net vijf wat ons huis en leven bijna twaalf jaar terug binnenstapte. En gaandeweg de dagen komen er zoveel herinneringen boven dat ik er aardig druk mee ben. In mijn hoofd dan. Mijn benen zijn in slaapstand. Er komt weinig uit m'n handen. 
We staan met zijn allen machteloos. Ook Rachid. Hij maakt keuzes, maar lijkt zichzelf niet in de hand te hebben. Ik kom zover dat ik me afvraag waar die hele pleegzorg op slaat. 
Tot hij vandaag uit zichzelf appt. Dat het saai is en dat hij maar is gaan tekenen enzo... Hier word ik blij van. Dat hij zelf contact zoekt, dat hij het saai vindt. Hier rommelt hij graag buiten of is even op het dorp. Tekenen enzo is niets voor hem. 
In de loop van de middag zoekt hij weer contact. Heel oppervlakkig, maar toch lijntjes. 

Of hij terugkomt, weten we niet. De deur staat wat ons betreft open. Of hij het ziet zitten en of hij het kan, zien we vanzelf. We houden wel contact. Die bijna twaalf jaar gaan we niet onder tafel vegen. Daar zijn ze te kostbaar voor. 

 

donderdag 10 maart 2016

leuke moeder

Die foto van de moeder van Sam tussen de dieren bleef me toch bezig houden. 
Bij het naar bed brengen nog eens gevraagd waarom ze daar moest hangen. '' Nou,' zegt hij, 'dan kan ze zo schuin kijken en ziet ze hoe leuk de dierentuin is.' Als ik hem vraag of hij wilde dat mama het zelf kwam zien, knikt mij met ernstige ogen. 

De laatste weken noemt hij me vaak mama. Dat doet hij normaal niet. Het lijkt wel of hij het woord laat rollen en eraan proeft. Ik ben een lieve mama, een rotmama en een schattige mama. Dat schattige kan ik niet helemaal terugvinden, maar toch. En hij fantaseert over hoe iemand denkt over mij, zijn mama. En hoe heten de mama's van klasgenoten eigenlijk?

Ik bedenk dat het misschien tijd is om Sam een stukje video over mama te laten zien. Een paar jaar terug kwam ze in beeld tijdens een tv-serie in de stad waar ze zwierf. Het is maar drie minuten, maar ze staat vol in beeld en is vrolijk. 
Vol verwachting zit Sam bij pleegvader op schoot om het filmpje te zien. De anderen moeten meekijken. Hij heeft ze opgetrommeld en stiekem zijn ze ontzettend nieuwsgierig naar deze geheimzinnige mevrouw. 
En daar komt ze. En weer en weer en weer. De drie minuten worden helemaal uitgeplozen. Oh ja, zegt Sam, leuke mama hoor. En of ik ze weleens in het echt heb zien lopen. Ja, dat heb ik, maar ik heb niet verteld dat jij bij mij woonde. Daar begrijpt hij niets van. Dat had je moeten doen! Dat had ze echt leuk gevonden!! 

Soms denk ik dat het inderdaad had moeten doen, maar ben blij dat ik nu niet moet kiezen. Sam gaat weer verder. Hij komt 's nachts tussenin liggen. Met zijn armen stijf om mijn nek slaapt hij verder. Ligt niet echt comfortabel, maar wel geruststellend dat ik de mama ben die je kunt vasthouden als het lastig is. 

Sam heeft nog een lange weg te gaan. Hij zit gelukkig tussen een heel rijtje lotgenoten en supporters. Ze helpen hem wel. Ik zag direct aan de gezichten van de oudste twee dat ze de moeder herkenden als aan lager wal, maar ze lieten niets merken. Leuk hoor, verzekerden ze Sam en nu nog je vader?

dinsdag 8 maart 2016

je moeder zien

Met de moeder van Daniel gaat het niet goed. Ze zakt steeds verder weg in een toestand van meer medicatie, meer slapen, minder perspectief. Voor ons betekent dat minder bezoek en meer moeite doen om haar te bewegen haar zoon te zien. 

Ik stuur berichtjes of ik ze misschien op kan halen en weer terug brengen voor een bezoek. Of ik met hem langs kan komen. Of we ergens in de buurt kunnen afspreken. Hij is nog zo klein dat elke ruimte goed is voor bezoek. Zelfs een rondje door het park bij het psychiatrisch ziekenhuis is al voldoende. 
Maar nee, hij mag niet naar haar. En of ze naar ons wil, dat weet ze niet. Misschien. 

Na een paar dagen vraagt ze of ik haar wil halen. Het is inmiddels twee weken geleden dat ze er was. Daniel slaapt als ze komt. Omdat hij rond die tijd wel wakker zal worden, gaat ze hem halen. Hij kijkt verbaasd en afwachtend. Lijkt haar niet te herkennen. 
Als ze met hem in de kamer is, ben ik er ook. Hij draait alle kanten op om mij in het vizier te houden. Dit is erg pijnlijk. Het was te verwachten, maar ik voel me toch ongemakkelijk. Ik doe of ik het niet door heb. Ben bang dat ze het wel opmerkt. 

Ze gaat op de bank zitten met Daniel op schoot. Ik zit ernaast en voer hem fruit. Dat vindt hij altijd lekker en hij hapt braaf en smeert ondertussen zijn moeder onder. Dat waardeert ze wel maar minder dan normaal. 

Na anderhalf uur komt opeens vader te voorschijn. Hij komt moeder ophalen. Aast nog op een vernieuwde relatie en zet alles in. Ze verdwijnen hals-over-kop voor mijn gevoel. 

Daniel is beetje van slag. Dat was de keer ervoor ook. Ik maak een fles voor hem klaar voor hij weer kan slapen. Die fles moet hij niet. Hij moet mij ook niet. Hij spartelt en draait. Dan komt pleegvader binnen. Die was het hele bezoek niet in beeld. En zodra Daniel hem ziet, springt hij ongeveer uit mijn armen. Pleegvader pakt hem, geeft hem de fles en nu wil hij hem maar al te graag. Hij lurkt hem in een keer leeg. Lacht en kraait naar pleegvader en negeert mij. 
Uit bed hetzelfde liedje. De volgende morgen ben ik weer in beeld en is alles als vanouds. 

Het raakt ons wel. Wat moet je hier nu mee? Wat gaat er om in dat kale babybolletje? Wat een last om met je 6 maanden al voor zulke loyaliteitsproblemen te staan. Wat gaan we hiervan merken? 

Het is alweer twee weken verder. Moeder neemt weer geen initiatief en gaat ook niet in op mijn vragen. Afwachten maar. Ik weet niet goed wat verstandig is en vooral wat goed is voor Daniel. 

Ondertussen is Sam ook met zijn moeder bezig. Vanmorgen pakte hij zijn doos. Ieder heeft hier een doos met zijn of haar naam vol met bijzondere tekeningen, uitnodigingen, speciale foto's of diploma's. Hij zocht de foto van zijn moeder. Hij heeft er maar een. Genomen in het detentiecentrum in Rotterdam, net voor ze werd uitgezet. 
De foto moet mee naar school. Hij wil haar aan de juf laten zien. Dat is prima. 

Uit school vraag ik of de foto niet mee terug moest. Nee hoor, zegtie, die foto mag gewoon op school blijven zolang we over de dierentuin werken! 
Ze werken over de dierentuin. Super vindt hij dat. Een echte dierentuin met hokken en knuffels in de gang en veel plaatjes in de klas van dieren. Daarnaast moest de foto van zijn moeder hangen. 
En nu weet ik ook niet wat ik hiervan moet denken. Vindt hij het project nu zo leuk dat ook zijn echte mama ervan mag meegenieten? Of hoort de foto van zijn moeder nu precies bij het project dierentuin? Ik vraag maar niets. Bijzonder mens, die Sam. Ik heb er de hele middag al een lachkriebel van...