kerst

De week voor kerst was hectisch. 
Sam is zes jaar geworden. Er was decemberstress op de scholen. Iedereen was eerder en anders vrij. 
Ik had ook stress. Vanuit de groep kwamen er slechte berichten over Rachid. Hij deed rare dingen en was moeilijk te sturen. En of hij de kerstdagen van vrijdag tot dinsdag bij ons kon komen. 

Dat hij met de kerstdagen mocht komen was al geregeld, maar met een uitloop tot vijf dagen, was nieuw. Een stuiterende Rachid kunnen we wel hebben, maar het moest niet zo zijn dat hij de kerstdagen voor de andere vijf kinderen ging verstoren. 

Ik appte met leiding A en leiding B en invaller C en mentor weer iemand anders. Ik werd het zat en appte venijnig dat het hier geen noodopvang is!! Toen was ik duidelijk genoeg en hebben we afspraken kunnen maken. 
We zagen Rachid met gemengde gevoelens komen. Dat was niet nodig. Hij was aardig en behulpzaam. Het was heel gezellig dat hij er was. Hij liet de hond uit, fietste met Sam en was op zijn oude, gezellige manier lekker aanwezig. 

Deze kerst was een goede kerst. Zonder gedoe en zonder erg boze of erg verdrietige kinderen. Volgens mij hebben ze allemaal kunnen genieten van de paar dagen vrij en van elkaar. En dat is bijzonder. 

Ik heb ook genoten. Maar wel met een scherp randje, want het blijven toch trieste gevallen die kinderen. 
Pablo ging tweede kerst naar moeder. Vol verwachting om 3 uur, maar om 7 uur belde ze dat hij erg boos en erg onhandelbaar was. Dat geloof ik gelijk. Het is niet veel anders op school en regelmatig thuis. Hij was behoorlijk uit zijn dak gegaan. De nasleep voelen we nu nog. Het is een feit dat hij alles verpest, maar het is veel meer realiteit dat het hem niet lukt om te genieten van bijvoorbeeld zo'n bezoek. Dan moet alles kapot gemaakt worden. Hij kan zichzelf niet helpen en wij zoeken ook..

Rachid ging mee naar de kerk. Gewoon uit zichzelf. En daar ontdekte ik dat je ondanks zijn schoenen toch zijn tenen zag zitten. Rachid krijgt kleedgeld. Dat is ook een feit. Maar Rachid kan daar helemaal niet mee omgaan. Dus maakt hij het geld op als hij het krijgt. Wel aan kleren. Maar veel te duur en niet bestand tegen zijn ruige manier van leven. 
En ja, zegt de groepsleiding, dat moet hij leren. Maar dat kan hij niet. En dus merkt hij voortdurend dat zijn schoenen kapot en zijn broeken gescheurd en zijn aankopen miskopen zijn. Nu heeft hij ook nog een vernieling begaan. Die moet hij terugbetalen. Dat is heel terecht. Maar dat betekent ook dat hij pas over een half jaar schoenen kan kopen. Hij zoekt in de schuur naar oude laslaarzen. Die zijn nog heel.

Dinsdagmorgen zijn Rachid, Sam, Naomi en ik naar de stad gegaan. Heel gezellig was dat. We hebben lekker gewinkeld en niet op de tijd gelet. We hebben Rachid aan een goede broek geholpen. En hopelijk aan een idee om voortaan goede en betaalbare vervolgaankopen te doen. Zijn tenen zijn ook niet meer te zien. Hij is weer het mannetje. 
Hij was zo ontzettend blij met zijn nieuwe spullen. Veel blijer dan de andere twee. Daar zou je het gezien de leeftijd meer van verwachten. Maar het waren niet alleen nieuwe schoenen en kleren. Het was vooral een grote drempel die ik hem hielp nemen. Een onoplosbaar probleem van kapotte schoenen en uitgescheurde broeken en geen geld. En vooral geen inzicht hoe je dit nu oplost. 

Pas vroeg Rachid of ik over een paar maanden zijn geld wil beheren. Dan is hij achttien en niemand kan het zo goed als ik. Ik heb bedankt. Dat ga ik niet redden. Nu snap ik hem beter. Hij bedoelde dat ik dan weer mee kan en hem kan behoeden voor miskopen en kapotte schoenen. Rachid heeft genoeg verstand om een mooi diploma te halen, maar mist alle vaardigheden om te overleven. 

Nu is hij weer op de groep. De leiding appte dat hij gewoon liep te glimmen zo blij was hij. Dat was de laatste weken wel anders. 
Pas vroeg iemand hoeveel kinderen we nu hadden. Ik twijfelde en zei 'vijf', maar ik geloof dat het er toch nog gewoon zes zijn.
 

doorkijken

Een poos geleden vertelde een pleegvader me het verschil tussen eigen en pleegkinderen. Hij vertelde dat beide soorten in zijn gezin het bloed onder zijn nagels konden weghalen. Maar er was verschil. Want als zijn eigen kinderen ontzettend vervelend waren en hij werkelijk niet wist hoe hij moest reageren, dan zag hij zijn kind. En daarmee zag hij zijn zoon als baby, als eigenwijs peutertje, als onzeker schoolkind. Hij zag een gedeeld leven. Hij kon het gedrag van zijn zoon niet accepteren, maar wel begrijpen en ermee omgaan omdat het nu eenmaal zijn zoon was. 

En dat terugkijken miste hij bij zijn pleegkinderen. Daardoor vond hij het moeilijker om hun negatieve gedrag te accepteren, te begrijpen en er mee om te gaan. 

Het is een uitleg van jaren terug, maar wat hij die man gelijk! 
Ik was van de week de nachtdienst nog eens aan het overdenken. Toen kwamen de woorden van deze man ook boven. Sam lag als verslaafde baby van een paar pond soms de halve nacht in onze armen. Tussenin was veel te gevaarlijk, maar in de armen half zittend konden we nog wat dommelen. In die nachten keek je naar het kindje en overdacht je de toekomst. Daar ontkom je niet aan. We zagen zijn strijd en maakten ons zorgen. 

De Sam die nu tussenin knalt, heeft in zijn slaap hetzelfde mondje en neusje als de baby van een paar weken. En dat geeft ruimte voor doorkijken. Want in die stevige jongenstoet blijft dat eenzame, kwetsbare baby'tje leven. Overdag zie ik het niet, maar in de nacht wel. Dan ontroert dat ontspannen gezichtje me en maakt dat we niet eens zuchten als hij ons bed in springt voor we het weten. Hij wacht met halve ogen tot wij aan beide kanten hem insluiten. Legt zijn armen om de een zijn nek en zijn voeten tegen de ander zijn benen, zucht heel diep en slaapt. Hij droomt dan niet, praat niet in zijn slaap en wordt pas wakker als wij om half 7 uiterst voorzichtig ons bed uit proberen te komen. Binnen vijf minuten is hij ook wakker. 

Overdag is hij een stoere, niet te stuiten man van bijna zes jaar. Met spierballen en kracht om jaloers op te worden. Maar als hij de zoveelste stunt uithaalt en eigenlijk serieus straf verdient, maakt de nachtdienst van het doorkijken, dat alles binnen proportie kan blijven. 
Nachtdiensten moeten we zien als investering voor de toekomst. Met duizend draadjes hechten ze zich en de helft wordt bij Sam in ieder geval 's nachts geweven. 

Van de week vond ik een schriftje met aantekeningen over Rachid. Het ging over de periode toen hij er net was. Hij was net vijf jaar en hij was bang en onzeker, had  een grote mond en wilde altijd alle aandacht. Ik lees dat hij voor het eerst een nachtje sliep bij zijn moeder. Hij moest huilen 's nachts en wilde naar ons terug. Sam heeft nu de leeftijd van Rachid toen. 
Rachid woont sinds een paar maanden op een groep. Dat kon niet anders. Hij laat daar hetzelfde gedrag zien als hier. Verschil is dat de mensen van de groep geen 24-uurs dienst hebben elke dag. Zij kunnen dit beter dan wij. 
Toch blijven wij belangrijk. Hij komt regelmatig. Soms begrijp ik niet wat hij zoekt. Is hij ook zo weer verdwenen. 
Gisteren vroeg hij de kerstdagen te mogen komen en oud en nieuw en komende zaterdag... Het mag allemaal. Want door dat schriftje kan ik opeens weer doorkijken bij Rachid. Ik zie weer hoe hij was toen hij kwam. Hoe ontzettend verschrikkelijk het moet zijn voor een jongetje van net vijf jaar om voor de derde of vierde keer in een ander gezin te moeten gaan wonen. En dat niemand je helpt. Dat je het gewoon zelf op moet knappen en helemaal afhankelijk bent van mensen die je nooit eerder zag. Hij heeft er nog last van. Er zijn veel zorgen rond hem. Maar fijn dat hij komt, dat hij het lijntje kan blijven vasthouden naar ons. En hier wordt hij met gejuich ontvangen, want hij blijft er toch bijhoren!

nachtdienst

Nee, ik werk verder niet. Nee, ook niet sporten of hobby's verder of zo. Of dat niet saai is? Nou, ik denk dat het best saai klinkt, maar eerlijk gezegd heb ik niet eens tijd om dat te bedenken.
Oud-collega's verbazen zich over mijn volledige gebrek aan ambitie. Nu had ik dat nooit heel erg, die ambitie, maar ik werkte wel met veel plezier. En de collega's mis ik soms. Verder mis ik niets.

Ik ben er achter dat ik meer dan werk. Elke nacht is er dienst.
Deze maand is het een jaar geleden dat Daniel ons gezin binnenkwam. Van witte, stille baby is hij in 365 dagen gegroeid naar ondeugende, ondernemende peuter. Hij windt de hele familie om zijn vingertjes en geeft iedereen een heleboel aandacht en liefde. En natuurlijk krijgt hij het net zo hard terug. Het is absoluut een makkelijk kind. Hij ontwikkelt sneller dan het boekje en alle huisgenoten zijn het er over eens dat er geen liever en mooier peutertje bestaat dan Daniel!

Maar van de 365 nachten dat hij hier is, heeft hij er hooguit 3 doorgeslapen. Vrijwel elke nacht is er een signaal van boven en rennen wij ons bed uit. De een om het kind te halen, de ander om een fles klaar te maken. Dat gebeurt in halve slaaptoestand en kost maximaal een kwartier. Dan slapen we weer allemaal. Tot de wekker of tot het volgende signaal.

Ik heb van alles geprobeerd, maar niets helpt. Op een of andere manier heeft Daniel ergens in de nacht een fles nodig. Zolang hij onder het gemiddelde zit in gewicht krijgt hij die ook. Gewoon kwestie van de automatische piloot.

Als we nu pech hebben, laat Sam ook wat van zich horen. Op volle kracht brult hij dan mijn naam. En opnieuw speer ik m'n bed uit. Straks wordt iedereen wakker! Sam heeft 's nachts regelmatig een bloedneus of een nat bed of een slokje water of een enge droom of zere benen.
Ook hier hebben we van alles geprobeerd, maar het enige wat helpt is hem met alle respect te behandelen. Nooit je stem verheffen en zeker niet in discussie gaan. Doel is zo veel en zo lang mogelijk slapen. Meestal kost dit ook maximaal een kwartier. Alleen jammer dat dit kwartier dan weer een uur na Daniels kwartier komt..

Van de week was het topdrukte. Pablo moest drie keer overgeven in een nacht. Drie keer kwam hij dat met een harde, zware stem meedelen. Hij ging er echt voor staan. Alles in de wc en nog een heel verhaal. Snel hebben we hem weer richting bed en stilte gestuurd. De gouden regel van de nachtdienst is dat je niet echt wakker mag worden. Dan slaap je namelijk niet meer.
Dezelfde nacht kreeg Sam een astma-aanval en eiste Daniel ook zijn kwartiertje weer op. 's Morgens leek het of we de hele nacht rondjes hadden gerend.

Het rare is dat alle kinderen waar ik over hoor spreken vanaf drie maanden doorslapen. Hier doet niemand dat. Zelfs Yan presteert het om als 13-jarige om half 6 op zaterdagmorgen te komen vertellen dat hij al wakker is. Doen we iets verkeerd? Hoort dit bij pleegkinderen?
Of staat de gemiddelde moeder bij het schoolhek te fantaseren? Ik ga steeds meer voor het laatste. Want nu ik een paar keer een nachtdienstverhaaltje rondstrooi, hoor ik overal herkenning! Dat maakt me nieuwsgierig. Ik gooi er ook maar even tussen dat Sam tot zijn derde ongeveer tussenin sliep. En jawel hoor. 
Er worden veel nachtdiensten gedraaid ben ik achter.En heel veel gaat niet volgens het boekje.. En dat is geen enkel punt. Maar wat ben ik blij dat ik niet werk, want dat lijkt me dan wel een heel punt om dat te combineren met al die nachtdiensten.

bedankt!

Pleegzorg is intensief en hard werken enzovoort. Daar ben ik het wel mee eens. Er past niet veel eigen inbreng op het moment in mijn leven. We zeilen van het ene incident in het andere en van het ene telefoontje naar het volgende bezoek. De meeste afspraken die ik voor mezelf maak, gaan niet door. Er is altijd wel een noodgeval of nodig geval waardoor ik weer afzeg. 

Maar het is wel de bedoeling dat onze relatie de pleegzorg overleeft. En dan moet je investeren. Dat hoor ik niet graag. Want het lijkt of investeren ook betekent dat je de deur uit moet met zijn tweeën. En dat zie ik niet zitten en de kinderen nog minder.
Dus investeer ik een hele zomer in buiten eten en barbecueën en probeer ik nu zoveel mogelijk met de houtkachel en kaarsjes en muziek en heerlijk gemarineerde kippenpoten kluiven te investeren. Het geeft resultaat, maar altijd voor het hele gezin. Dat vind ik prima en man ook eigenlijk wel. 

Nu had man een of andere klus geklaard waarvoor hij ontzettend bedankt werd. Hij moest maar eens lekker gaan eten met zijn vrouw op kosten van de dankbare meneer. Hij vertelde het op een manier alsof hij daar wel zin in had. En ik reageerde op een manier die iets anders liet zien. 
Maar de meneer drong aan en het was toch wel een heel sjiek tentje waar we naar toe werden gestuurd. En ergens in mijn achterhoofd blijft het knagen dat we nooit eens investeren in 'met z'n tweeën'. Niet dat ik hem zijn koffers zie pakken, maar toch...

Dus zaten we onlangs op een doordeweekse avond met zijn tweeën in een heel mooi restaurantje. Het voelde wat vreemd. Het was minstens 15 jaar geleden dat we samen aan een tafeltje zaten. We kregen zes gangen en bij elke gang een nieuwe wijn. We mochten heel diepzinnig een slokje vooraf proeven en we kregen uitleg over voortreffelijke combinaties van smaken die in elkaar overliepen of juist niet. En het was heerlijk! Het eten en de sfeer en de wijn natuurlijk. Dat er niet door elke zin minstens drie keer heengepraat werd, dat ik niet honderd keer moest vragen om leeggegeten monden en niet-smakkende lippen. Dat was werkelijk bijzonder. 
Dus bedankt meneer die ik niet ken en die mij door dit onmogelijke kadootje dwong eens te investeren in de relatie.

Na drie uur waren we klaar en liepen we door de stad terug. En het voelde nog steeds heel apart. In ieder geval mijlenver van de dagelijkse maaltijd. Het was een investering en het was de moeite waard. En het werd mogelijk gemaakt door fantastische schoonouders die weer kwamen oppassen. Alsof het niets is, maar ik weet wel beter. 
Bedankt schoonouders op leeftijd die het zagen zitten om onze bijzondere bende aan het eten en in bed te krijgen! 

Afgelopen zaterdag had ik een goede-doelen-markt. Erg leuk jaarlijks terugkerend evenement. Ik had er zin in. Maar jawel, er bleek opeens een feestje van de een en zwemles van twee anderen en misschien bezoek van de kleinste en maar een auto. Ik zag de bui al hangen. 
Maar voor ik iets hoefde doen bood een collega goede-doelen aan om te komen en bood een zus aan om de hele dag beschikbaar te zijn als het nodig was en bood een bevriend echtpaar aan om naar zwemles te rijden. En stond ik op de markt en had ik een hele zaterdag 'vrij van thuis'! Alle hulp was niet nodig, maar bedankt zus en collega en echtpaar!! 
Pleegzorg is intensief. Dat klopt. Maar wat een hulp en meedenken in zomaar een paar dagen tijd! Superbedankt daarvoor!! Een beetje investeren in jezelf en je relatie is inderdaad heel verstandig!

koopavond

Afgelopen vrijdag was de eerste koopavond van Pablo en Sam. Regelmatig ga ik 's avonds naar de stad, maar nooit mogen ze mee. Dat is vooral praktisch. Het lijstje is vaak lang en de loopafstand niet heel geschikt voor benen die eigenlijk gewoon moe zijn zo aan het eind van de week.
Yan en Naomi zijn vaste klanten voor de koopavond. Ik laat ze lekker meebeslissen in wat we bezoeken en waar we wat gaan vinden. Hun enthousiasme stimuleert de jongere kinderen.

Vrijdagmiddag kwam Yan met het plan om naar de stad te gaan. Jaaaa, valt Naomi gelijk bij. Leueuk!! En dat het al erg lang geleden is. Dat is niet helemaal waar, maar waarom zouden we niet gaan. Pablo heeft nog een jas nodig en Sam een trui en Yan moet ook dringend nieuwe kleren, vindt hij. Naomi moet een nieuw speciaal tekenboek. En volgens Yan kun je ook heel goed gewoon voor de lol naar de stad.

En dat doen we. We gaan met zijn allen, behalve Daniel en pleegvader natuurlijk.
Wat een feest is dat voor de kleine jongens! Heel grappig dat het elke weer dezelfde spanning en glimoogjes geeft bij de eerste keer.

In de stad wachten we voor de brug. Dat duurt verschrikkelijk lang. We zien de lichtjes langskomen en warempel! Het is de stoomboot die daar door de brug schuift!! De stoomboot in het donker. Het toppunt van wat je kunt hebben...

Als we uit de auto stappen in de parkeergarage gaat Sam helemaal uit zijn dak. Loeiend en gillend trekt hij rondjes door de vrijwel lege kelder. Het klinkt behoorlijk en ik marcheer richting deur. Sam uit z'n flow halen, lukt toch niet. 
De eerste winkel is gelijk geschikt voor een jas voor Pablo. Hij kan niet kiezen en voelt en draait. Blijkt hij iets met handschoenen in een jas te zoeken. Dat hebben ze hier niet. Dan weet hij het direct. Hij past de jas en als ik vraag om even heen en weer te lopen zodat ik hem helemaal zie, rent hij naar de uitgang. En weer terug. Beetje apart, maar ik heb het gezien.
We kunnen niet gelijk betalen, want er is een duif de winkel ingevlogen. En Sam is er bij mij ook vandoor. Die gaat de duif redden, vermoed ik.

Met afgerekende jas en hoogrode Sam gaan we verder. Sam is steeds kwijt. Hij springt over muurtjes en rent van trappen. Maar houdt ons ook wel in de gaten.
In de volgende winkel mag Sam een trui kiezen. Hij neemt het serieus en kijkt goed. Uiteindelijk  komt hij diepgelukkig met een zwart joggingpak aanzetten. De print is wit en is een skelet. Precies op de juiste plekken in de juiste maat.
En al houd ik echt heel veel van Sam en vind ik het heel jammer zijn stralende gezichtje teleur te moeten stellen, dit pak gaat het niet worden. Yan en Naomi proberen nog wat te stangen. Vind je dit leuk Sam? en tegen mij Hij mocht toch kiezen?? 
Uiteindelijk worden we het eens en heeft hij zelfs twee truien die we allebei mooi vinden.

Voor Yan bestaat maar een winkel waar hij kleren koopt. Hij heeft in een paar minuten zijn keus gemaakt. Past een vest over een erg dik vest, lijkt wel een michelinmannetje en zegt dat het lekker zit. Oke, ook goed zo.

En zo gaan we even door. Met als klap op de vuurpijl natuurlijk de Action. Wat ze daar wel niet allemaal zien en nodig denken te hebben... Gelukkig staat de auto er wat ver vandaan. We kunnen niet te veel dragen. 

Op de terugweg zijn Sam en Pablo niet te stuiten. Ze draaien op volle toeren. Dat is logisch na zo'n interessante koopavond.. Het heeft veel indruk gemaakt. Dit vraagt herhaling, maar pas over een half jaar of zo.