ons kuikentje

In ons drukke, chaotische gezin is er een rustpunt en dat is ons kuikentje.
Hoewel ik in gedachten al honderd keer afscheid van hem heb genomen, is hij er nog. En hoewel ik me net zoveel keer heb voorgehouden mezelf niet te vast te binden, ben ik helemaal verliefd op m'n handenbindertje en prijs ik mezelf de hele dag door gelukkig met dit stralende zonnetje.

Ik durf niet te lang vooruit te denken. Hoe het er nu uitziet, zal hij lang blijven. We leven bij de dag. Niet eerder was dat zo sterk bij een kind. Het maakt niet uit. We zien het wel. Een ding hebben we ondertussen wel geleerd en dat is dat we niets vooruit kunnen weten.

Ons kuikentje is de blankste en blondste van allemaal. De enige met helderblauwe oogjes en blonde haartjes. Verder is hij hetzelfde als de anderen. Hij roept net zo hard en kan net zo ondeugend zijn. 
Hij dribbelt de hele dag door het huis. Is ontzettend boos en verontwaardigd als er deuren dichtgaan. De andere kinderen zuchten dan heel diep en laten hem toch weer meedoen. 
Als ik hem even niet zie, zit hij op schoot achter de WI. Vooral Naomi kan hem niet weerstaan. Ze speelt haar spelletje en hij verstoort het net zo hard. 

Ga ik eten koken, dan is hij er als de kippen bij. Hij moet in de pan kijken en liefst roeren. En niet een keer, maar elke paar minuten... Hij gooit de aardappels door de keuken, terwijl ik schil. Hij ruimt de vaatwasser uit op zijn manier en ik red alle breekbare zaken en verbaas me over zijn wijsheid. Nog geen anderhalf maar precies weten wat in welk kastje moet! 
Gaan de pannen op tafel, dan rent hij rond en roept áite-áite. Net zolang tot iedereen zit. Hij trekt er een aan zijn benen zodat die hem in zijn stoel helpt. Tijdens de maaltijd heeft iedereen het hoogste woord, behalve hij. Hij zit met een verheerlijkt gezicht en een lepel, vork en handje zijn bordje leeg te maken. Hij lust alles, zolang hij het zelf mag doen. En dat laten we zo. 
Is hij klaar, dan komen de praatjes en kijk je naar hem, dan komt er een stralende lach. 

Die lach is er altijd. Als ik hem uit bed haal, als ik naar hem kijk, als ik met hem in de winkel loop, als we op de fiets zitten. Huilen doet hij nooit. Hooguit eens mopperen als iets hem niet zint. Dat maakt het allemaal zo makkelijk. 
Hij houdt van muziek. Die moet aan en hij gaat dansen. Het liefst moeten we dat allemaal doen. Hij houdt ook van iedereen. Als alle kinderen thuis zijn, dan is hij in zijn element. En is iedereen weg, dan probeert hij met de hond wat te doen. 
Ondertussen kletst hij de hele dag met aandoenlijk schel stemmetje in een onverstaanbaar taaltje. Met veel nadruk en uithalen en hele serieuze gezichten. Ik praat terug met nog meer mimiek en gebaren en hij doet het natuurlijk na. 

Hij houdt van ons allemaal met heel zijn enthousiaste peuterlijfje. Dat zie ik terug aan zijn handjes op de foto's.  Hij houdt altijd iemand vast. Dat handje van hem ligt dan op iemands arm of been of rug of maakt niet uit. Hij maakt verbinding met dat handje en met zijn ogen, 




Dragen hoeft niet meer. Hij kan zelf lopen en zelf trappen klimmen. Alleen als hij moe is, mag ik hem dragen en legt hij een warm bolletje in m'n nek. Als hij niet moe is, wil hij stoeien en me van de bank af duwen. Hij kan schaterend lachen als dat lukt en sjouwt en sjort tot ik er weer af val. 

Het huishouden lijdt onder de kleine man. En ik ben aan handen en voeten gebonden, want hij is wel weer eenkennig aan het worden. Alles mag en kan zolang ik in de buurt ben. En ik ben altijd in de buurt, met alle liefde en plezier. Want in mijn achterhoofd weet ik echt wel dat dit prachtige kind een groot kado is. En dat het niet heel waarschijnlijk is dat er nog een herkansing is als het om genieten van peutertjes gaat... 
En wat is het genieten om hem rond te zien hobbelen op die prachtige beentjes en te zien hoe hij de wereld ontdekt. 
Ondertussen gaan leeftijdgenoten zonder de kinderen op vakantie of kunnen zelfs al over kleinkinderen praten. Daar genieten ze deeltijd van. Dat begrijp ik, maar ik kan er voltijd geen genoeg van krijgen.