tsjaa..

Van de week weer eens de tandarts bezocht. We hebben een aardige tandarts. Een gezellige, kindvriendelijke meneer die we al jaren kennen. Hij is helemaal op de hoogte van ons gezin en zelfs van de herkomst van de kinderen. Altijd een belangstellend praatje en serieus geïnteresseerd. 

Van de week kwam ik erachter dat we bij een tandarts op stand zitten. Echt een praktijk voor de gegoede burger. Ik kwam als kind al in deze praktijk. De praktijk is gevestigd in de stad. In een mooi oud pand wat recent gerenoveerd is tot iets prachtigs. 
In de wachtkamer liggen de betere tijdschriften en verantwoord speelgoed voor de kinderen. Er is geen of zeer zachte klassieke muziek en alles ademt sfeer en comfort. 

Ik kwam geregeld bij de weekend- en avonddiensten van andere tandartsen. Die praktijken waren duidelijk minder deftig. Dat maakte me verder niet zoveel uit. Als de tandarts maar aardig is...

Ik ging naar de tandarts omdat Sam gaatjes had. En omdat Pablo studiedag van school had, was hij er ook bij. En dan Daniel natuurlijk.

Toen we met zijn vieren de wachtkamer binnenkwamen, zaten er een stuk of vijf mensen te wachten. Allemaal 70+ en bovenmodaal, schat ik zo. Ik groette vriendelijk, maar kreeg geen reactie. De mensen keken me wel recht aan, maar bepaald niet alsof ze het leuk vonden om ons te zien.
Sam had in de auto al buikpijn van de zenuwen en was beetje druk. Echt niet op volle sterkte, alleen beetje lacherig. Hij ging op het hobbelpaard. Leuk ding overigens. En hinnikte wat van de zenuwen. Pablo ging braaf tijdschrift lezen aan tafel en Daniel bleef ook keurig naast me. 

Hoewel ik dacht dat we aardig door de beugel konden, bleven de wachtende mensen kijken. Ik voelde me erg opgelaten. Ging Sam toesissen dat je bij de tandarts ALLEEN MAAR MAG FLUISTEREN!! 
Sam keek verbaasd. Hij deed zo braaf, voor zijn doen, en ik deed toch boos?? 
Het was doodstil in de wachtkamer. Ik voelde alle ogen steken en elk geluidje leek een donderslag. 

Toen waren we aan de beurt. Na de behandeling liepen we naar buiten. Sam met dikke tranen nog op zijn wangen omdat het zo'n pijn deed. Allemaal heel stil. Er kwam een mevrouw aanlopen. Ik hield de deur voor haar open. Ze deed een stap terug, liet haar ogen over mij, de kinderen en weer over mij glijden en negeerde de opengehouden deur. 
En toen viel het kwartje... 
Het was niet de eerste keer, maar wel de eerste keer dat ik er niet om kan lachen. Want wat zagen de mensen in de wachtkamer en deze dame buiten?? Een vrouw van half de veertig die minimaal drie mannen heeft gehad. En tsjongejonge, die oudste twee jongens schelen amper wat in leeftijd!! En dan dat kleintje nog op zo'n leeftijd. En dan zonder blikken of blozen dat op straat vertonen! 

Tsjaa... Ik kan doen wat ik wil in die wachtkamer, in zo'n situatie, maar het blijft toch foute boel. Wisten ze dat het niet mijn eigen broed is maar pleeg, dan zullen ze vast me prijzen en loven en noem maar op. Maar daar heb ik helemaal niets aan. Als ik met drie prachtige (en op dat moment keurige) kinderen een wachtkamer binnenkom, dan heb ik recht om normaal bekeken te worden. Maar helaas was dat van de week niet de norm. 

Ze zullen ons vaker zien. Ik zal er dan zeker op letten. Want Sam heeft een probleem. Hij heeft kaaskiezen. Wist tot voor kort niet dat dat bestond. Zijn glazuur is onregelmatig en dun en zijn kiezen zijn grote kraters met veel plooien. Dus veel kans op gaatjes. Komt door zijn moeder. Die nam te weinig vitamines tijdens de zwangerschap. Het is maar goed dat zij niet meekomt naar de tandarts. Dan was er nog meer te bekijken..