grenzeloos

Yan hoort van werk. Yan wil werken. Dat moet nu direct geregeld voor morgen of liever voor vandaag. Ik moet bellen. Hij kan dat niet. 
Ik twijfel over de haalbaardheid en Yans doorzettingsvermogen. Ik krijg een stortvloed verwijten en scheldwoorden en ga aan mezelf twijfelen. Ik onderhandel om tot enige basis voor werk te komen. Yan belooft lang en veel en hard en gemotiveerd te werken. En ik bel. 

Na het telefoontje moet Yan 10 dagen wachten op een uitnodiging. In die 10 dagen vraagt hij elke dag minstens vijf keer of ik al wat heb gehoord. Nee, want dan zeg ik het direct. Maar als je dat nu vergeet?? Dat vergeet ik niet!! Ja dúhhùh, zie ik hem denken. 

Yan mag komen. Hij is verschrikkelijk gestrest. Want misschien is hij niet goed genoeg.. Ik verzeker hem dat hij zeker geschikt zal zijn en geef voorbeelden van zijn geschiktheid ten opzichte van leeftijdgenoten. Hij kijkt me aan en gelooft me niet. 
Na een dag werken, weet hij dat hij het kan. De volgende week mag hij weer. Dus vraagt hij zich elke dag HARDOP en TWINTIG KEER af of hij volgende week nog steeds geschikt zal zijn en of en als en dan.... 

En nu zijn we een paar weken verder en is de drie of vier uur tomaten plukken op zaterdagmorgen een ENORM DING waar hij enorm veel woorden aan verspilt. De hele week staat in het teken van dat werk. Hij kan niets leuk vinden, want hij moet alsmaar aan dat werk denken. Zegtie. En ik vind dit zo ontzettend overtrokken en raar dat ik alle moeite doe om hem logisch te laten nadenken. Ik probeer inzichtelijk te maken dat hij maar 4 uur werkt, maar zeker 40 uur stress heeft daarvoor. 
Ja, dat herkent Yan wel. Daarom wil hij ook stoppen met dat werk. Dat wilde hij na de derde keer al. 

Stoppen zou kunnen, was het niet dat Yan na twee keer een telefoonabonnement heeft af laten sluiten. Door mij op mijn naam uiteraard. Dat moet hij maandelijks betalen en dat zou van zijn zakgeld kunnen, maar dan is het precies op. En de voorwaarde was, dat abonnementen niet van zakgeld maar van werkgeld moeten. 
Bij dat afsluiten heeft hij plechtig beloofd dat hij zeker een half jaar blijft tomaten plukken. Maar beloftes tussen Yan en mij zijn de laatste tijd erg eenzijdig en totaal niet betrouwbaar. 

We hebben een compromis gevonden. Hij moet tien keer werken, dan mag hij stoppen. Ik hoop dat hij na tien keer de smaak te pakken heeft. En ik vind dat hij het wel een beetje moet afmaken waar hij met zoveel kabaal aan begon. We hebben nu zeven keer te pakken. Ik zeg 'we' want ondertussen word ik helemaal gestoord van dat werk. 
Elke dag heeft hij het erover en elke dag dreigt hij met van alles. Van tomaten gooien tot buiten op de stoep wachten tot we hem weer ophalen. 

Afgelopen zaterdag weigerde hij te eten. Hij is wel gaan werken, maar we zitten aan de grens. En over zijn grens. Dit is veel te veel voor hem. Niet fysiek maar wel mentaal. Dus nog drie keer en dan stopt dit project. Die drie keer houd ik vast, mijn grens moet ook enigszins bewaakt worden. 

En om het echt spannend te houden, is er weer een dingetje deze week. Yan heeft familie en daar ontmoette hij een jongen en dat is na een keer zien zijn beste vriend. En daar heeft hij vandaag mee afgesproken. Gelijk uit school komt de jongen hem bij het station ophalen. 
Woensdagavond maakt hij uit het niets een afspraak. Ik moet hem wel ophalen. Daar wil hij het even over hebben. We komen er niet uit. 

Dan gaat de telefoon en moet ik opeens een meisje van anderhalf ophalen. Haar moeder gaat in het ziekenhuis bevallen en ze slaapt een nachtje bij ons. Als ik met haar terugkom, is iedereen in extase. Behalve Yan. Die dreint en dreunt maar door over tijden en afspraken en jij moet en jij zal. 
Ik moet een bedje klaarmaken en iedereen onder de wol krijgen, maar daar is geen begrip voor. Ik vraag hem alsjeblieft alsjeblieft nu even niet te zeuren. IK HEB GEEN TIJD NU!! Hij kijkt me stomverbaasd aan. 
Na een heleboel telefoontjes en appjes en discussie met mij hebben we een afspraak. Hij gaat naar de jongen die ik niet ken en ik haal hem er om negen uur op. Wil hij eerder weg, dan belt hij me. 

Gisteravond komt hij naar me toe. Ik heb nu die jongen aan de lijn en hij zegt dat ik ook mag blijven slapen. Ze hebben een heel groot huis en blabla. Ik zeg nee. Hij druipt af om even later vol vuur de discussie weer in te gaan. Of discussie? Meer een scheldpartij met als hoofdmotief dat ik er aardig mislukt uitzie en niet functioneer en dat ik zijn moeder niet ben natuurlijk en hij zelf beslist. En dat hij zaterdag echt niet gaat werken...

En toch zijn we aan het eind van de avond weer eensgezind. Op een of andere manier heb ik hem toch duidelijk kunnen maken dat je niet bij een eerste keer gelijk blijft slapen. Dat zijn moeder het ook niet goed zou vinden als ik haar zoon bij iemand laat slapen die ik niet ken en waar ik niets over weet dan zijn naam en adres. Dat ergens voor het eerst komen en eten voor Yan al intensief genoeg is. En hij gelooft me. Hij is vrolijk de deur uitgegaan en belooft me te bellen als er wat is. En in dit geval zal hij zeker doen wat hij belooft. 

Yan heeft rond zijn tiende de diagnose hechtingsstoornis gekregen. We dachten dat hij aardig aan het hechten is de laatste jaren. En dat is hij ook. Daar geloven we in. Maar dat de stoornis nog ergens aanwezig is en bij tijden opspeelt dat weten we ook weer heel zeker.