Komende zondag hebben we de ingewikkeldste dag van het jaar.
Want wie krijgt het moederdagcadeau?? Moet ik cadeaus regelen? En wat vinden die moeders nu leuk? Ik kom niet verder dan elke keer weer foto's en handafdrukken in verf en zelfgeschreven kaarten en briefjes.
De dingen die op school worden gemaakt, gaan altijd naar de biologische moeders. Dat vind ik duidelijk. Soms is er een invoelende juf die een dubbel cadeau laat maken. Dat wordt overigens niet altijd gewaardeerd door het kind. Want je knutselt je suf aan zo'n dubbele taak.
De moeders waarderen het wel dat de dag niet vergeten wordt. Ze verwachten allemaal wat. Ik raak er gestresst van. Van passende cadeaus en de lat voor mezelf veel te hoog leggen. Van flitsende foto's in de juiste kleding op de juiste plaats, maar veel te laat aan begonnen.
Van kinderen die helemaal geen handjes in verf willen hebben of die veel meer willen dan zo'n keurig afdrukje.
Yan en Naomi doen niet aan moederdag. Die kan ik afstrepen. Beide moeders wonen te ver en beide tieners voelen zich te oud. En misschien ook wel te weinig gezien door de moeders om er energie in te steken.
We zijn zelfs zover dat ik er een voorzichtig grapje op kan wagen. Over mijn verwachtingen. Jij bent m'n moeder niet, reageert Yan en hij komt tot de conclusie dat ik niet genoeg doe om een cadeautje te verdienen. Naomi vindt dat ik wel wat doe, maar zij doet ook genoeg. En de manier waarop ze zo samen mij terug plagen, is een enorm moederdagcadeau, want daar heb ik het alleenrecht op.
Pablo moet wat geven. Schijnt ook wat gemaakt te hebben. En anders sturen we een kaart. Dat is altijd goed. Pablo maakt graag de kleine dingen groot en zal op school vast een groot drama hebben gemaakt van 2 moeders en 1 cadeautje en daarna van al het werk voor 1 kind en 2 cadeautjes...
En Sam maakt altijd 1 cadeautje omdat de andere moeder niet meer te vinden is. Dat ene cadeautje is al drie jaar niet gegeven. Hij neemt het mee uit school. Legt het op zijn kamer. Pakt het zelf alvast uit en weer in en moet het helaas vernietigingen bij het minste wangedrag van mijn kant. Ach ja, wat maakt het ook uit..
Maar nu heeft Sam een cadeau gemaakt!! Glunderend kwam hij de school uit. Met koeienletters stond er IK HOU VAN U en dan m'n naam. zelf overgeschreven van de computer. En hij is voor het eerst zo trots. 's Avonds geeft hij het alvast. Dat is prima. En ik vind het prachtig. Een zelfportret van Sam. Die ga ik ophangen en bewaren.
En inmiddels zijn we een paar dagen verder. Pablo had inderdaad een kado gemaakt voor zijn eigen moeder. Dat vertelde hij nadrukkelijk. Hij legde het boven voor het eerstvolgende bezoek. En 's avonds zat hij kwartier boven voor straf. Voor de zoveelste scheldkanonnade. En heeft hij het vakkundig gesloopt. Er is niets meer van te maken. Heel jammer, het was echt leuk gemaakt en met veel zorg.
Nu zit hij in de stress. Want zijn moeder verwacht wel wat..
Naomi heeft een telefoon. Gekregen van een vriend van haar moeder. Gelukkig is het abonnement stopgezet, want de relatie ging over. Nu moet ze zich behelpen met 2 uur wifi per dag.
Dat is meer dan genoeg. Was ze ons eigen kind, dan was er nog helemaal geen telefoon geweest. Nu moeten we het doen met wat gebeurt.
Naomi vindt dansen super. Ze is gezegend met een Afrikaanse lenigheid en soepelheid. Daar hoort dansen bij. Ze zoekt filmpjes en doet ze na. Allemaal vrij onschuldig en wel grappig om te zien. Nu had ze onlangs iets nieuws. Een of andere app waarbij je in niveaus steeds moeilijker kan dansen. Ik zie haar bezig en weer zijn het vrij onschuldige dansen met allerlei acrobatische bewegingen en dat in een rap tempo. Ze is er leuk mee bezig.
Af en toe scroll ik door de telefoons. Dat weten ze. Doe ik ook niet stiekem, maar gewoon waar ze bij zijn. Als Naomi's telefoon op een avond wel heel veel geluid maakt, pak ik hem en scroll.
En tot m'n grote schrik zie ik dat die hele leuke, onschuldige dansapp helemaal niet zo leuk is. Een voorbeeld nadoen, betekent ook dat je jezelf moet filmen. Dat filmpje plaats je online en zo kom je in een hoger niveau. De paniek slaat toe.
Gelukkig begrijpt Naomi mijn zorg. Alle filmpjes verwijdert ze direct en de app verdwijnt ook. Ik probeer uit te leggen waarom ik het niet wil en wat de gevaren zijn. Ook dat begrijpt ze.
Rachid heeft Instagram en Yan ook. Rachid heeft een eigen leven sinds hij op de groep zit. Dat deelt hij met 600 mensen. En met Yan. Yan heeft nog geen eigen leven maar wel een ziekelijke interesse in Rachids verkeerde leven. We praten en praten en praten en Rachid verwijdert Yan van zijn Instagram. Gelukkig net op tijd. Rachid ruikt het snelle geld en plaatst een foto op Instagram van een mooi gedraaide joint en vijf zakjes wiet. Een bezorgde moeder stuurt hem me door. Ik delegeer het richting groep. Valt niet meer onder mijn verantwoording.
Gisteren belt Rachid. Hij heeft even een vraagje. Ik krijg een vaag verhaal over stel je voor dat ik een foto met een sigaret en blabla.. Ik kan hem aanvullen, want weet waar het over gaat.
Ik vertel dat ik die foto doorstuurde. Daar gaat het niet om. Zijn eigen moeder heeft de foto ook gezien en is woedend. Wil hem nooit meer zien! Haalt alle oude koeien uit de sloot en brandt hem helemaal af. Ik probeer hem uit te leggen dat zijn moeder een heleboel geluid maakt misschien, maar dat ze geschrokken is. Dat ze dit absoluut niet wil. Dat ik dacht bij het zien van de foto dat hij dealer is. Dat zij dat misschien ook dacht. En dat we met zijn allen hem niet hebben willen opvoeden om dealer te worden. Oke, zegt ie. Ik kan het niet laten om nog even een moreel praatje eraan vast te knopen over dat wat je laat zien dat je dat ook bent en dat het niet slim is om aan 600 mensen allerlei onzin te laten zien. Dat iedereen iets onthoudt en dat alles samen hij niet zo'n degelijke indruk maakt.
Hij begrijpt het zo'n beetje. Hoop ik. Het is makkelijk praten als je de verantwoordelijkheid niet meer hebt. Ik probeer zo simpel mogelijk te blijven. Dat ik hem nog altijd prima vindt, maar wat hij doet niet altijd even handig.
Ik hoor Pablo van de week bellen met zijn moeder. Ze belooft hem een telefoon begrijp ik. Oude van zijn zus. Pablo zit in groep 5. Kunnen we lekker wasseppen, hoor ik hem zeggen.
Daarna krijg ik moeder. Heel enthousiast over een leuk telefoontje voor Pablo.. Ik denk aan de dansjes en aan alle bewezen handigheden van Pablo als het om uitproberen van apparatuur gaat. En ik verbied het subiet. Hij mag alles van me, maar niet in mijn huis. Mag hij leuk bij zijn moeder op de telefoon. Ik heb genoeg van al die online-toestanden. Pablo mag in groep 8 een telefoon en geen dag eerder.
