Als pleegmoeder zit ik aan alle kanten vast. Kom m'n huis uit voor school, voor de boodschappen of voor allerlei afspraken, maar echt buiten de deur, dat zit er gewoon niet in.
Vorige week dwong de pleegzorg me tot iets verder kijken. Sam heeft na ruim zes jaar nog steeds niet de juiste papieren. Maar drie voogden verder en een paar jaar lijkt het er nu toch van te komen.
Klein puntje is dat we naar Den Haag moeten. Naar de Poolse ambassade.
Drie jaar terug waren we daar ook. Samen met zijn broer en pleegmoeder. Toen kregen we een Pools paspoort wat na een jaar ongeldig bleek.
Nu is er gedegen voorwerk geweest met heel veel mailverkeer en heel veel documenten in drie talen en heel veel wachten wachten en inachtneming van alle Poolse feestdagen en mogen we weer komen.
Vanuit het boerenland is het een kleine 150 kilometer. Ergens onderweg pikken we de huidige voogd op en weer verder de broer met zijn pleegmoeder.
Den Haag maakt een verpletterende indruk op Sam. Hij zou in zo'n stad helemaal doordraaien. Het is ook niet niks. Moeten we stoppen omdat er 14 marechaussees op de motor langskomen en daarachter een koets met 6 paarden en lakeien. En nog een koets en weer paarden met lakeien en nog politiemotors en allerlei interessant gedoe op hoeken door motoragenten.
We stappen uit bij een pleintje met een groot herdenkingsmonument of zoiets. De zon schijnt. De buurt is prachtig met veel villa's, vlaggen en oude bomen. Deze boerin parkeert voor het eerst betaald op kenteken. Dat kennen we hier niet. En Sam vertelt zijn broer dat in dat witte huis Willem-Alexander woont.
Ik voel me heel ver van m'n kneuterige thuis en opeens helemaal uit. Wat een prachtige stad. Wat een prachtige dag! Wat is het lang geleden om door dit soort straten te lopen!
Sam ziet veel vlaggen. We passeren de ambassade van Italie en Griekenland. Ik probeer Sam het idee van de ambassade uit te leggen. Dat lukt niet helemaal. Sam is ook toe aan wat beweging en duikelt over stangen en bokspringt over paaltjes.
Sam vindt het super dat hij met zijn broer op pad is. Dat gebeurt te weinig. Het is overigens een halfbroer en dat is goed te merken. De uiterlijke gelijkenis is er wel, maar ik denk dat Sam al het temperament heeft meegekregen.
Apart idee dat er in Polen nog twee halfbroers zijn die misschien ook veel weg hebben van deze jongens.
De ambassade is een heel ding. Was het drie jaar terug ook. Ze zijn wel gemoderniseerd. Hingen er drie jaar terug nog allerlei belangrijke statieportretten aan de schrootjes, nu is de muur wit en strak en is er alleen een rek met folders. Ook het loket is niet meer een van je-neus-ertegen-en-hard-schreeuwen. Zelfs de mevrouw heeft haar geblondeerde haren verwisseld in neutraal bruin.
Sam blijft wel, net als drie jaar terug, een gekleurde vogel tussen al dat bleek en blond.
Het had natuurlijk wel wat voeten in de aarde en het duurde even, maar alles lijkt nu in orde. Binnen vier weken worden de paspoorten opgestuurd. Voor vijf jaar is Sam dan een officiële wereldburger. Zij het wel een Poolse...
Dus het doel voor de komende vijf jaar is om daar iets Nederlands van te maken.
We hebben ons uitje weer gehad. Het smaakt naar meer. Prachtige stad, Den Haag..
