zaterdag 19 augustus 2017

adhd

Rachid was zes weken uit beeld. Hij had een vriendin. Na zes weken was ze klaar met hem. Wij kwamen weer in beeld. Of hij mocht komen zaterdag. Natuurlijk mocht dat. Hij had ook nog honderd buxussen en een boom van zijn baas en die ging hij bij ons planten. Elke avond gaat tussen half 10 en 10 uur de telefoon. Rachid, roepen we. En jawel hoor..

Die zaterdag stapt hij met veel bombarie binnen. Heeft een sixpack speciaal bier meegenomen voor mij. Ik lust geen bier, maar deze moet ik echt eens proberen. En een kilo snoep geschept voor de kinderen. Speciaal met banaantjes voor Daniel..
We gaan in de tuin. Rachid is bijna een jaar hovenier en dat wil hij wel even laten zien. Hij pakt een spade en met een razende vaart worden er gaten gegraven voor al die buxussen en die boom en wat nog meer en de heg gesnoeid.
Na het middageten stortregent het nog net niet. Maar we gaan door. Ik doe stug mee, want die krachten van Rachid, daar kunnen we met zijn allen niet aan tippen. 
Aan het eind van die dag staat alles. Wel schots en scheef, het blijft werk van Rachid, maar het staat!! Rachid stapt onder de douche, ik was zijn kleren. Hij schuift weer bij en praat en praat en praat. De helft geloof ik niet. De andere helft ben ik alweer vergeten. Wat ik niet vergeet, is dat hij Yan aan het werk kreeg in de tuin. Dat lukt ons niet... En dat Sam als een hondje achter hem aanliep. De hele dag. 

Volgend weekend komt hij weer. Elke avond tussen half 10 en 10 gaat de telefoon. En jawel, het is alle keren Rachid. Met de meest vage redenen. Want hij gaat weer komen. Nu van vrijdagmorgen tot zondagavond. De groep sluit namelijk. 
Vrijdagmorgen zit hij er weer. Sam en Yan als fans om hem heen. Rachid heeft het programma al klaar. We gaan vissen. En dat doen ze. De hele middag en avond en de volgende dag. 
Rachid belt me weer met regelmaat. Of ik kom kijken en hoe laat we eten en dat ze een schildpad vangen en dat Sam zo'n goede visser is. 
Hij heeft ook een jasje bij zich. Van zijn baas gekregen. Prachtig vlot jasje. Laat hij zien. Zit op een prop in zijn tas. Misschien even ophangen? Ja, dat doet hij. Want hij gaat zondag mee naar de kerk in dat jasje. Nou, dat vind ik heel fijn, dat hij meegaat. 
Zondagmorgen verschijnt hij aan het ontbijt. In het jasje. Het staat hem echt heel goed! In een jaar is hij van beetje mollig kind een gespierde jongeman geworden waar ik naar moet opkijken. Onder het jasje heeft hij een spijkerbroek. 
En ik weet heus wel dat het heel hip is om gaten in een spijkerbroek te hebben, maar deze heeft zoveel gaten dat er meer behaard been te zien is dan spijkerstof. Het geeft me een vage lachkriebel, want dit is zo typisch Rachid... 

We gaan naar de kerk. Met Rachid en Sam en Naomi. Naomi boeit het allemaal niet zo. Wel moet ze even tegen mij iets over die broek kwijt.. Sam zit naast Rachid en is zo intens gelukkig. De hele dienst heeft hij zijn hand in Rachids arm gestoken en Rachid vindt dat wel heel fijn. 
Aan het eind van de dag breng ik hem terug.
Het was een weekend in razende vaart. Rachid is het toppunt van adhd. Overal tref ik sporen van waar hij was en wat hij deed. Maar genoten dat hij heeft!!

De week erna komt hij weer. Op vrijdagavond gaat hij nachtvissen met Yan. Tot 12 uur beding ik en dat is goed. Yan geniet en Rachid geniet. 
De volgende dag presteert Rachid het om in de bosvijver te plonzen. Ik heb niet eerder gehoord van zulke zwempartijen, maar de hengel lag erin en dan trek je gewoon je kleren uit en spring je erin. Er wordt een serie foto's geschoten van Rachid met ontbloot bovenlijf en een karper van 60 cm middenin de vijver. We bekijken de foto's en zuchten maar eens.

En vandaag was hij er weer. Liever kwam hij gisteravond al. Maar hij is zo overweldigend druk en aanwezig en de andere kinderen zijn ook niet heel kalm en rustig. Vandaag nam hij de tuin onder handen. Samen met man. Die zat vanmiddag na te tollen van zoveel kracht en energie. Rachid was alweer aan het vissen. Na het eten vloog hij op stuntstepjes voorbij, samen met Sam. 

Nu is hij weer op de groep. We genieten wel van zijn bezoeken. Hij weet de hele boel hier te motiveren en hij is zo ontwapenend gezellig en druk dat alles wat losser lijkt te komen. 
Volgende week is hij er weer. Hij zit weer helemaal in het systeem. Dat is positief, maar geeft ook veel denkwerk. Want wat is hij beperkt en kwetsbaar. Zijn geld valt door zijn handen. Hij is achttien, maar heeft verantwoordelijkheid als een zesjarige. Over een paar maanden moet hij op zichzelf gaan wonen. Hij heeft al verlenging gekregen. Hij heeft het over een schuur bij zijn baas en mooie plannen. Maar de schuur staat er nog niet en de tijd dringt. Wij vroegen om financieel beheer, daar heeft hij geen zin in. Zelf doen lukt zeker niet.
We denken over een caravan in de tuin, maar weten dat het teveel risico geeft voor de anderen. Het is ingewikkeld. Wij zijn het enige adres waar hij kan komen. Dat moeten we zo houden. Het is zo'n geweldige vent en hij wil zo ontzettend graag, maar hij vraagt zo verschrikkelijk veel energie en geduld...