vrijdag 20 januari 2017

heen en weer

De dagen blijven voorbij vliegen. Het ene incident volgt op het andere. Om de beurt hebben de kinderen alle aandacht nodig. En alle tijd om te bellen, te sturen, af te leiden. 
Dacht ik de eerste week na de vakantie lekker alle achterstallige rommel op te ruimen en eens goed de bezem door het huis te halen, is er elke dag iemand thuis. Of vrij of ziek of ben ik zelf op afspraak. 
Op de vrije dagen en middagen zorgen vooral Yan en Sam voor een gestage stroom vriendjes. Die komen op de bank hangen of springen. Die eten chips of juist lolly's. Ze lopen vrolijk met blubberlaarzen over de net gedweilde vloer of voetballen in de woonkamer en kijken me zo glazig aan als ik er wat van zeg dat ik aan mezelf ga twijfelen. 
Yan laat alles hier komen. Het schijnt dat je nergens zo goed kan zitten als hier. Niemand heeft een WI en hij gaat echt nergens eten, maar nodigt wel iedereen uit aan onze tafel. 
Het zorgt voor een hoop gezelligheid en rommel. Kleine troost: van schone ramen en vloeren worden ze niet sociaal vaardig.

Pablo spant nog steeds de kroon als het om aandacht gaat. Vooral negatieve aandacht en vooral de hele dag door. Inmiddels is de cirkel rond en klaagt iedereen die met hem te maken heeft. Hij moet vroegtijdig van het bezoek aan moeder worden opgehaald, wordt bijna van zwemles verwijderd, laat de altijd geduldige buschauffeur haar geduld verliezen en zorgt voor veel telefoonverkeer tussen school en mij. 
Het gekke is dat het voor ons makkelijker is. Als hij overal zo doet, ligt het niet zozeer aan ons. Binnenkort start therapie. Dat is hoog tijd. Tot die tijd proberen we neutraal te negeren. En ook te genieten want het blijft een bijzonder figuur. 

Naast intensieve kinderen, met ouders die op het moment niet allemaal gelukkig zijn, hebben we nog een leven met werk en familie en vrienden en daar schudt het ook behoorlijk. Het maakt dat er weinig rust en tijd is om de mooie momenten even vast te leggen. 

En mooie momenten zijn er genoeg. Het wisselt zich razendsnel af. Het ene moment zit ik met m'n handen in m'n haar en het volgende veeg ik de lachtranen weg. Vanmiddag was er zo'n moment...

Sam heeft op dit moment drie juffen. Dat is verre van ideaal voor de meeste kinderen en voor Sam is het eigenlijk niet te doen. Dus kost het me de nodige energie om hem vooral op donderdag en vrijdag 's middags naar school te krijgen. 
Vanmiddag was het weer prijs. Ik haal hem op van school. Er is niets aan de hand. We stappen het huis binnen en alles is mis. De deuren knallen, de kussens van de bank vliegen door de kamer en de scheldwoorden zijn verschrikkelijk. Na een minuut of twintig loopt hij roodaangelopen buiten in zijn shirt ijs kapot te hakken met een spa. Ik probeer onverstoorbaar door te gaan en eet met Daniel aan tafel. Na een paar minuten komt Sam binnendenderen. Hij kijkt me vernietigend aan en gaat zijn brood smeren. Hij gaat buiten eten. Ik probeer hem te bewegen zijn vest dan in ieder geval aan te doen. Dat doet hij niet. En dus staat hij in de vrieskou zijn zelfgesmeerde boterhammen weg te werken. 

Uiteindelijk is hij binnen en bedaard. Maar hij vertikt het naar school te gaan. Ik ben het beu en zeg dat hij het maar lekker zelf moet uitzoeken. Ik ga niet bellen. En dus doet hij dat... En het lukt. Hij krijgt de directeur zelfs aan de lijn. Ik hoor hem poeslief zijn naam zeggen en dan 'ik kom niet hoor, want ik ben een beetje ziek.' En daarna laat hij een heel gemaakt hoestbuitje horen en daardoor krijg ik zo de slappe lach dat ik de telefoon niet normaal kan overnemen. 

De directeur kent onze situatie en stelt voor wat later te komen. Dat doen we. Sam zit tien minuten te laat op zijn stoel en alles gaat goed. Alleen vond hij wel dat die juf zo aan hem zit te kleffen en vond zij hem zo'n prachtig kind

En nu ik het optyp, merk ik dat ik vooral moet lachen. Tussen de middag was dat niet echt het geval. Het helpt toch wel zo'n overdenking. Het mooie blijft de herinnering.