Rachid heeft een nieuwe tatoeage. Met grote letters staat Family op zijn onderarm. Hij is apetrots. Ik zeg dat zijn moeder dat vast heel leuk vindt. M'n moeder?? herhaalt hij verbaaasd. Ja, dat is toch je family? Nee, hoe kom ik erbij. Die hoort niet onder dit stempel.
's Avonds breng ik hem samen met Sam weg. Hij woont in een begeleid woonproject. Super initiatief van een kerk of groep kerken met een keurmerk en zakelijke regels, maar ook veel begeleiding en vrijwilligers met een groot hart. Precies wat Rachid nodig heeft en wat wij hem niet meer kunnen bieden.
We moeten even naar binnen. Kan ik gelijk kijken hoe het daar is.
Bijzonder sfeertje hoor. Er zitten twee mannen en later schuift een inwonende huisbaas nog aan. Rachid gaat druk in de weer met 2 enorme bierglazen cola voor Sam en mij en een bak chips voor Sam en een zak drop voor mij. En pak maar hoor!! En kom even boven kijken en bij iedereen. Ik voel me beetje opgelaten, maar het moet allemaal kunnen.
De mannen roken een soort huisteelt of eigen merk. Het stinkt verschrikkelijk. Sam beweegt zich in het huis of hij er ook woont. Na de halve liter weggeklokt te hebben, wil ik gaan. Dat gaat zomaar niet. Rachid is helemaal blij met onze aanwezigheid. Een van de mannen lijkt lichtelijk onder invloed of gewoon standaard de weg kwijt. Hij komt van de oostelijke kant van Afrika of misschien van het westen, dat weet ik niet meer. Wel probeert hij me duidelijk te maken dat aan de ene kant alleen maar mooie negers wonen en aan de andere kant de lelijke. Na wat heen en weer gepraat blijkt onze Naomi van de lelijke kant te komen en hij van de mooie zijde. Dat bestrijd ik toch van harte!
Verder kan ik hem niet verstaan. Hij praat nog meer dan Rachid normaal doet, maar maakt niet uit. Ik hum en knik wat in het wilde weg.
De man denkt dat Sam de zoon van Rachid is. Ik zeg dat dat niet kan. Dat kan wel, volgens de meneer. En Rachid is een goeie gast. Dat vind ik ook, maar het kan toch echt niet dat van vader en zoon. Sam scheelt elf jaar met Rachid. Het moet niet gekker worden. Daar worden we het niet over eens.
Rachid probeert uit te leggen wie ik ben. Als hij vertelt dat hij naar zijn ouders gaat of naar huis dan bedoelt hij mij, zegt hij. Dan ga ik naar haar en naar hem en nog naar de rest. Daar begrijpt de man nog minder van. We laten het maar zo.
Sam en ik vertrekken weer. Rachid loopt mee naar de auto en zwaait ons uit. Hij is zichtbaar in zijn nopjes met zijn nieuwe huisgenoten. En met ons.
Terug jubelt Sam over Rachid. Hij mag binnenkort eens een dagje naar Rachid. Dan moet ik hem brengen en veel later ophalen. Dat lijkt me helemaal geen goed idee, maar ik houd m'n mond. En bedenk dat die tatoeage toch even iets anders is dan ik dacht. Het lijkt me opeens niet zo'n heel gek idee dat wij op zijn arm staan. Gewoon ons gezin met geen enkele verwante bloedband, maar wel de family van Rachid. Heel bijzonder eigenlijk.
